Medineweb Forum/Huzur Adresi - Bir Boşanma Hikayesi. (OKUYUN)

Evlilikte Sevgi Biter mi Yoksa Kılık mı Değiştirir?
(Güzel Bir Hikaye Üzerinden Gerçek Sevgiye Dair)

[Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]
BU konuda bir kadının ağzından anlatılan aşağıdaki hikaye çok güzeldir:

"...Kocam bir mühendisti. Onunla sâkin tabiatını sevdiğim için evlenmiştim. Bu sâkin... adamın göğsüne başımı koymak içimi nasıl da ısıtırdı…
Gel gör ki iki yıl nişanlılık ve beş yıl evlilikten sonra bu sâkinlik beni yormaya başlamıştı. Eşimin -bir zamanlar çok sevdiğim- bu özelliği artık beni huzursuz ediyordu.

İş ilişkiye gelince oldukça içli, hattâ aşırı hassas bir kadınım. Romantik anlara, küçük bir çocuğun şekere düşkünlüğü gibi can atıyorum. Oysa kocamın sakinliği, başka bir deyişle vurdum duymazlığı, evliliğimize romantizm katmaması beni aşktan almış, uzaklaştırmıştı.

Sonunda kararımı ona da açıkladım: boşanmak istiyordum.
Şaşkınlıktan gözleri açılarak 'niye?' diye sordu.
'Gerçekten belli bir sebebi yok' dedim, 'sadece yoruldum.'
Bütün gece ağzını bıçak açmadı. Düşünüyordu. Bu hâli ise hayal kırıklığımı daha da artırmaktan başka bir işe yaramıyordu: işte, sıkıntısını dışarı vurmaktan bile aciz bir adamla evliydim. Ondan ne bekleyebilirdim ki!
Sonunda sordu: 'seni caydırmak için ne yapabilirim? '
Demek ki söyledikleri doğruydu: insanların mizacı asla değiştirilemiyordu. Son inanç kırıntılarım da kaybolmuştu.

'İşte mesele tam da bu' dedim. 'Sorunun cevabını kendin bulup kalbimi ikna edebilirsen kararımdan vazgeçebilirim. '

'Diyelim dağın tepesinde bir uçurum kenarında bir çiçek var. O çiçeği benim için koparmak, düşüp vücudunun bütün kemiklerinin kırılmasına, hattâ ölümüne mâl'olacak. Bunu benim için yapar mısın?'

Yüzümü dikkatle inceledi ve 'Sana bunun cevabını yarın vereceğim' dedi.
Bu cevapla son ümidim de yok olmuştu.
Ertesi sabah uyandığımda evde yoktu. Boş bir süt şişesini mutfak masasının üzerine koymuş, altına da bir not bırakmıştı.

'Sevgilim' diye başlıyordu,
'O çiçeği senin için koparmazdım' Kalbim yine kırılmıştı. Okumaya devam ettim.
'Çünkü her zaman yaptığın gibi bilgisayarın altını üstüne getirip çökerttikten sonra monitörün önünde ağladığında, onu tekrar düzeltebilmem için ellerime ihtiyacım var.'

'Anahtarları her zaman evde unuttuğunu bildiğimden, senden önce eve varabilmem üzere koşmam gerektiğinden bacaklarıma ihtiyacım var.'
'Arabayı kullanmayı çok sevdiğin halde şehirde hep yolu kaybettiğinden, yolu gösterebilmem için gözlerime ihtiyacım var.'

'<Sâdık arkadaşın>ın her ayki ziyaretinde sebep olduğu, karnındaki krampları rahatlatabilmem için avuçlarıma ihtiyacım var.'

'Evde oturmayı sevdiğinden, içe kapanıklığını dağıtmak, can sıkıntını hafifletmek üzere sana şakalar yapabilmem, hikâyeler anlata bilmem için ağzıma ihtiyacım var.'

'Sabahtan akşama kadar bilgisayara bakmaktan gözlerinin bozulması kaçınılmaz olduğundan, yaşlandığımızda tırnaklarını kesebilmem, saçlarında -görülmesini istemediğin- beyaz telleri ayıklayabilmem, merdivenlerden aşağı inerken elini tutabilmem, çiçeklerin renginin - gençliğinde senin yüzünün rengi gibi olduğunu söyleyebilmem için gözlerime ihtiyacım var.'

'Ama seni benden daha fazla seven biri varsa, evet o uçuruma gidip, o çiçeği senin için koparırım bir tanem.'

Baktım, mektuptaki yazının mürekkepleri yer yer dağılıyordu.
Göz yaşlarım mektuba düşüyordu. 'Mektubu okuduysan ve kalbin ikna olduysa lüften kapıyı aç canım. Çok sevdiğin susamlı ekmek ve taze sütle kapıda bekliyorum.'

Koşarak kapıyı açtım. Endişeli bir yüzle ve ellerinde sıkıca tuttuğu susamlı ekmek ve sütle kapının önündeydi.

Artık çok iyi biliyordum: beni ondan daha çok kimse sevemezdi. O çiçeği uçurumun kenarında bırakmaya karar verdim.
Bu gerçek aşktı.
İlk yıllardaki heyecanlar içinde görmeye alıştığımız aşkın, seneler sonra o heyecanlar kaybolup gittiğinde, huzur ve durgunluk içinde de hep var olmaya devam ettiğini göremeyebiliyoruz.

Oysa aşk hep vardır. Belki artık heyecansız, belki artık romantik değil... Belki sıkıcı, tekdüze, hatta belki yüzsüz... Ama hep oralarda bir yerdedir."

Kaynak: Bu hikaye anonimdir, İnternet ortamından alınmıştır.

***

[Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Sevgi zamanla, artan paylaşımla bitmez, bilakis daha da derinleşir. Ancak, zamanla sadece görüntüsünü değiştirir. Fakat bu değişen görüntüsüne rağmen o sevgi hala bizim özbe öz sevgimizdir. Tıpkı artık ağlamasa da, şirinlikler yapmasa da, belki de yıllar önceki ufacık ve şirin haline hiç benzemese de 20 yaşındaki evladımızın yıllar önceki çocuğumuzla aynı olması gibi. Oysa fizyonomisi - görüntüsü değişmiştir belki ama özü hala aynıdır.

Evet, çocuk büyüyüp de bambaşka bir yetişkin olduğunda da her şey değişmüştir ama bu çocuğunuz değişti, başka bir çocuk oldu, dolayısı ile bu artık sizin çocuğunuz olmaktan çıktı anlamına gelmez. Öyleyse sevgiye bitti - bitmedi gözüyle değil, biraz da böyle bakın!

"Sürekli cevizin kabuğu etrafında dolanan kişi cevizi sadece kabuğundan ibaret zanneder." (Gazali)

"Şu insanoğlu ne garip. Evlendikten sonra 'heyecan bitti' diye mahkemeye, sınavlardan önce ise 'heyecan çıktı' diye psikoloğa koşar." (İzzet GÜLLÜ)

TERZİ VE SÜREKLİ ÖLÇMEK

Adamın birine sormuşlar: "Bu dünyada en çok kimi seviyorsun" diye.

Adam, "terzimi" diye cevap vermiş.

Soran kişi şaşırmış tabiki. "Terzi mi? Bu dünyada sevilecek başka kimse bulamadın mı da terzini sevdin. Alemsin" demiş.

Adam şöyle mana dolu bir bakışla cevap vermiş:

"Bu dünyada herkes herkesi bir kere ölçüyor, sonra da sürekli ona göre davranıyor. Oysa terzim beni her gittiğimde sürekli yeniden ölçer."

İnsanoğlu bir masa ya da taş değildir; son derece dinamik, dolayısı ile de değişebilen bir varlıktır. En azından böyle bir potansiyele sahiptir. Dolayısı ile onları yıllar önce aldığımız yarım yamalak bir ölçüyle değil, en son aldığımız yeni - güncel bir ölçüyle değerlendirelim. Böylece kişilere değişebilme fırsatını vermiş olabilelim. Aksi takdirde onları yıllar önceki bir hatasına mahkum etmek, değişimi aralayan fırsat kapısını yüzüne acımasızca kapayarak zulmetmek zorunda kalabiliriz.

O yüzden kültürümüzde - inancımızda ayıp aramak, kusur araştırmak yasaklanmıştır. Varsa bile bunun deşifre edilmemesi, gizlenmesi tavsiye edilmiştir. Aksi bir tutum kişilere pişman olup değişme ve daha iyiye gitme yolunu tıkayacak, kişileri hatalarına bir ömür boyu mahkum edecektir ki buna sebep olmak büyük bir zulümdür.

"Bu dünya bir ağaçtır, bizler de bu ağaçtaki yarı ham yarı olmuş meyvalar gibiyiz" der Mevlana.

Dün yarı ham, belki de çok acı olan elmaya bu gün de aynı gözle bakılmaz. Çünkü çoktan olgunlaşmış, kimbilir belki de toplanmayı bekliyordur dalında. Taşlanmayı değil...

Psk. İzzet Güllü