.....Bir buğday tanesini düşün...
ekmek oluncaya kadar neler yaşıyor...
toprağın altında aylarca bekliyor..
soguk havalarda kar'ın altında sonra filizleniyor...
sonra yeşeriyor....ve sonra susuzluktan sapsarı kesiliyor...
başının ağırlığından başağını yere doğru eğiyor. sonra biçiliyor..
ve ayrılık başlıyor..sapındam samanından...v
e öğütülüyor büyük taşlar altında eziliyor toz haline geliyor..
ve bu da yetmiyor sıcak ateşte pişiriliyor...ve ekmek oluyor...
kolay mı sence bu yolculuk...??

Dertler, kederler yüreği yaralar.
Sol yanında bir acı hissedersin.
Derdini ne kadar çok düşünürsen, yaranı o kadar çok deşersin.
Eğer o dertten kurtulmak için bir çıkış yolu aramıyorsan, bir çaba sarfetmiyorsan, yaranın iyileşmesi pek mümkün değildir. Sürekli o sol yanındaki acıyı en taze haliyle ve her geçen gün daha da artarak hissedersin.
Bunun sonunda ya hep hüzünlü bir insan olursun, ya da kalbinin etrafına duvarlar örüp onu ulaşılması zor bir yer haline getirirsin.

Bir kalp ne ister?
Sevgi ister, sevilmek ister, ama sevildiğinden hiçbir zaman emin olamaz o nedenle sevmek ister.
Canlı-cansız tüm varlıkları sevmek ister. Sevilen herşey kalpte derin mânâlar bulur.