Sevgi ve Çocuk Sevgisi
« : 26 Mayıs 2007, 23:01:27 »
İslam, sevgiye büyük önem verir. Yapılmasını istediği her şeyin
severek yerine getirilmesini öğütler. İstemeyerek, sevmeyerek yapılan ibadetin de Allah katında değeri olmadığını bildirir. İslamiyet’de sevginin, Allah sevgisi, peygamber sevgisi, insan sevgisi, vatan sevgisi ve çocuk sevgisi gibi çeşitleri vardır.
Kainat sevgi üzerine kurulmuştur. Her şeyin mayasında sevgi vardır. Kainatın sevgi üzerine kurulduğunun en güzel delili Resulüllah Efendimizin varlığıdır. “kendisi güzel olan ve güzelliği seven Yüce Allah”, en güzel surette yarattığı Resulü Ekrem’ini sevgi ve şefkatle donattıktan sonra onu alemlere rahmet olarak göndermiştir. Sonra da onun vasıtasıyla kullarına şu ilahi mesajını yollamıştır. “Sevgili Peygamberim! Eğer siz Allah’ı seviyorsanız bana uyun ki, Allah da sizi sevsin.” Demek ki Allah tarafından sevilebilmenin şartı, peygamberini sevmek ve ona uymaktır. Bilinmesi gereken birinci gerçek budur.
Bilinmesi gereken ikinci gerçek de şudur: Bütün insanlar ilahi sevgiye muhtaçtır. Bu sebeple Allah Teala kullarını sevmek ister. Zira Allah tarafından sevilmeyenler ebedi kurtuluşa eremezler. Ebedi kurtuluşa ermek isteyenler, Allah’ı ve Resulünü sevmeye mecburdur. Sevmeyi bilmeyenler, onu, ilahi sevginin canlı örneği olan Resulü Ekrem Efendimizden öğrenmelidir.
İslamiyette sevginin önemi, Peygamberimizin şu hadisi şerifinde ifade buyurulmuştur: “Siz inanmadıkça cennete giremezsiniz. Birbirinizi sevmedikçe de iman etmiş olamazsınız. Ben size, birbirinizi sevmenize vesile olacak şeyi tavsiye edeyim mi? Aranızda selamı yayın. Karşılaştıkça birbirinizle selamlaşın.” Bu hadisi şerif, insan sevgisinin ne olduğunu, dindeki yerini açık ve kesin bir dil ile ifade etmekte, birbirini sevmeyen mü’minlerin gerçek anlamda inanmış olmayacaklarını bildirmektedir.İnsana tadımlık olarak verilen ilahi sevginin en saf ve en temiz şekilde bulunduğu kaynaklardan bir çocuktur. Cenab-ı Hak annelere bu duyguyu vermemiş olsaydı, anne çocuğu için bunca zahmet ve sıkıntıya katlanır mıydı? Peygamber Efendimiz, bütün yaratıkların birbirine acımaları, hatta kısrağın yavrusunu emzirirken dokunur korkusuyla bir ayağının tırnağını yukarıya kaldırması da Cenab-ı Hakkın rahmetinin eseri olduğunu bildirmiştir.
Hz. Ömer (ra) anlatıyor: Peygamberimizin huzuruna Havazin kabilesinden bir takım esirler getirilmişti. İçlerinde emzikli bir kadın da vardı. Ancak bu kadın, çocuğunu kaybetmişti. Bu yüzden önüne gelen çocukları kucağına alıyor, emziriyordu. Esirler arasında çocuğunu bulunca hemen onu alıp sinesine bastı ve derin bir şefkatle çocuğunu emzirmeye başladı. Kadını izlemekte olan Peygamberimiz, kadının bu davranışlarından son derece etkilenerek, Cenab-ı Hakkın kullarına olan sevgi ve rahmetini hatırlattı ve bize: “Şu kadının çocuğunu ateşe atacağını düşünür müsünüz?” buyurdu. Biz: “Hayır, gücü yettiği sürece atmaz dedik.” Peygamberimiz: “İşte Allah Teala, bu kadının çocuğuna olan şefkatinden daha çok kullarına merhametlidir.” Buyurdu. (Buhari, ticridi sarih tercümesi,c.12,s.125)
Annelerin çocuklarına gösterdikleri şefkat ve merhamet, peygamberimiz memnun ederdi. Bir gün fakir bir kadın çocuğu ile Hz. Aişe (ra)’yi ziyarete gelir. Hz. Aişe, evde olanlara ikram edecek bir hurmadan başka bir şey bulamaz. Hurmayı anneye verir. Anne, hurmayı ikiye bölerek çocuklarına yedirir. Bundan son derece duygulanan Hz. Aişe, olayı Peygamberimize anlatınca, Peygamberimiz: “Kimin kız çocukları olur ve onları geçindirmekte sabır ve tahammül gösterirse, onlar o kimse için cehenneme siper olur.” Buyurdu. (Buhari, zekat.10)
Peygamberimiz çocukları sevmeyenlere hayret ederdi. On çocuğu olduğu halde hiç birini öpmediğini söyleyen Akra bin Habis adlı zata hayretle bakıp: “Merhamet etmeyene merhamet edilmez.”buyurmuştur. (Buhari, edep 18, müslim, fezail 56)
Peygamberimizin çocukları öptüğünü gören bir bedevi bunu pek tuhaf bularak: Hayret! Siz çocukları öpüyor musunuz? Biz çocukları hiç öpmeyiz deyince, sevgi pınarı Efendimiz ona acıyarak bakmış: “Allah Teala senin kalbinden sevgiyi söküp almışsa, ben ne yapabilirim!”buyurmuştur.