[Medine-web]

Zaman Kavramı/Medineweb

Zaman…

Bizler hayatın duvarları arasında, zamanın
soluguyla güz yapraklarına dönerken,
düslerimiz zamansızlıga dairdir.
Üstelik cogu sevdigimiz de zamansızlıga göcmüstür.
Zamanın manasını idrak edemeyenler, zamanın
gecmemesinden sikayetciyken; hayatlarını
secdeleriyle sekillendirenlerin sinesinde zamanın
kısalıgı, ince bir sızıdır. Zaman her an farklı bir
cehreyle cıkar karsımıza. Icinde vuslatları,
ümitleri tasıyan yarınlar, uykuya hasret gözlerle
beklenirken; acı bir ayrılıgın sabahına gebe yarınlar ise,
hüzünlü gözlerin uykusuzluguyla beklenir.
Bir dertli gibi suyun ve düsmanın uyumadıgına
sahit olur ıslak ve uykusuz gözler. Ve yine bu gözler,
müneccimlerin, muvakkitlerin bilmedigi o uzun gecelerin
agır seyrine razı olur.
Dünyaya dair sevinc ve mutluluklarımızın boynu
büküktür zaman karsısında. Cünkü onların üzerine
zamanın eskiten solugu düser, zamanı gelince her sey
gibi faniligin isi onlara da deger. Kısadır hasretlerimizin,
mutluluklarımızın ömrü. Gün her zaman 24 saat degildir.
„Gün olur asra bedel“, gün olur bir an-ı seyyale…
Mazi, yasadıgı anı degerlendiremeyenler icin, bos bir cerceve;
gelecek, ümitvar olanlar icin, „Ben kısta geldim,
siz baharda geleceksiniz“ der gibi taze baharlara gebe…
Endiseyle, korkuyla bekleyenler icin gelecek,
hazırlıksız karsılanan davetsiz bir misafirdir.
Ömür, duvarda bir takvim; zaman ona uzanan muhayyel bir el…
„Zaman hic bitmez“ zannı ile dünyanın cazibesi el ele verince,
ölüm bir daragaci gibi cıkar insanın karsısına.
Hayat ise pervasız harcanmıs kıymetli bir bakiye olarak
perdelerini ceker. Ve degeri bilinememis hayat,
damakta eksi bir tat, yürekte buruk bir acı bırakarak,
arkasına bakmadan cekip gider. Geriye sarı bir inkisar kalır,
su satırlarla ifade edilen:
“Eyvah, aldandık! Su hayat-I dünyeviyeyi sabit zannettik.
O zan sebebiyle bütün bütün zayi ettik.”