[Belgin]

Yüzüne dokundu.
Kendi yüzüne.
Bir bir dolaştı parmakları yüzündeki kederli çizgilerde.Yalnızlık mı,yaşlılık mı ne
olduğunu bilemediği kocaman bir düğüm yaktı boğazını.
İnsan ne zaman eski fotoğraflara baksa,o zaman özlüyor demekti,o zaman bekliyor demekti eski ve kalabalık günleri...
Çocuklar bağıra bağıra indi merdivenleri.Evin içinde ordan oraya koşup durdular.Hiç kızmadı,gülümsedi yalnız.
Ne çok olmuştu görmeyeli,seslerini duymayalı.Ama geleceklerdi.Ondan mı gözü hep yoldaydı?
Bir durup bir saate bakıyordu.
Ellerinde hızla çoğalan benler,bunca yalnızlığın içinde nasıl da kalabalık duruyordu.Öylece dalıp gitti uzaklara.Görmüyor gibi,duymuyor gibi...Herşeyi düşünür gibi,hiçbir şey düşünmez gibi.Öyle boş,umarsız,öyle dalgın...
Gelseler görmeyecekti neredeyse.
Hızla irkildi.
Çabuk olmalıydı.Güzel bir masa hazırlamalıydı.Şöyle pencereyi açıp temiz hava dolmalıydı içeri.Leylak mevsimi değildi,keşke olsaydı.Çocuklar çok severdi.
Dizlerindeki ağrıya aldırmadı.Bir çocuk telaşıyla toparladı ortalığı.
Herşey tamamdı.
"Döktürmüşsün yine!"diyecekti çocuklar.
"Sizin için!"diye sevinçle mırıldandı.
Nasıl da özlemişti.İçi içine sığmadı.Kapı mı çalıyordu?Zorlukla kalktı yerinden,kapıyı açtı
kimse yoktu."Yok canım daha erken"di.
İyi çocuklardı hepsi de.Bir kez olsun utandırmadılar onu.Hiç üzmediler.Hayat işte,ayrı ayrı yerlere savurdu herkesi.İş güç...Kolay değildi bir araya gelmek.Ama söz vermişlerdi.
Geldiler mi?
Kalbi göğsünden fırlayacaktı neredeyse.Uyku mu,yorgunluk mu bir ağırlık çöktü üzerine.
Yatakların içine lavanta kokuları koymuştu.Güzelce uyusunlar diye.Dinlensinler,sabaha dinç uyansınlar diye.Ne çok şey vardı konuşacak.Her yer lavanta koktu.
Saatin evde çınlayan sesi kesildi birden.Gözlerine yaşlar doldu.Ağlamadı.

Saat durdu.
İçeriye ılık ılık dolan hava durdu.
Eli durdu,ayağı durdu.
Keskin bir lavanta kokusu yalnız.
Küskün dudakları belli belirsiz kımıldayıp durdu.
Yüreği...

Ertesi gün herkes oradaydı.Çoluk çocuk,tanıdık tanımadık...
Bir tek o yoktu aralarında.