[Esma_Nur]

‎''Hatırlarım; başımın ağrısından kaderime eseflendiğim güneşli bir gün, Ankara'nın Kızılay meydanında yürüyordum. Zorluklarıma dayanamayacağımı düşündüğüm bir dakikada, ayakları olmayan, ellerine bağladığı plastik parçalarıyla yerde sürünerek yürüyen bir insanla göz göze geldim. Beni tebessümle selamladı.

O adamın bedeni yarım olsa da ruhu kalbimi ezecek ölçüde güçlüydü, büyüktü. Çok daha ağır zorlukların içerisinde gülümsüyordu. Kendimi esefler ve kalp çarpıntıları içerisinde bir köşeye savurdum o zaman. Kalbimi ve gözlerimi durduramadım. Parmağı kesildiği için isyan edenlere, ayaklarından mahrum insanın gülümseyişini göstermek gerekir.'' M.Bozdağ