[Esma_Nur]

Ben küçükken,

Muz lüks bir meyveydi. Beslenme çantalarına muz koyulmaz, evlerde portakal yenirdi.

Anaokuluna yalnız çalışan annelerin çocukları giderdi. Anaokuluna çocuk göndermek özenilen değil, ayıplanan bir şeydi.

Okullarda çoklu zeka, montessori gibi eğitim sistemleri bilinmezdi. Ali hep ata bakar ya da topu tutardı. Evde fişler kesilirdi.

Ayrı odada yatmak zenginlere has bir şeydi. Oturma odasında divanlar olur, akşam yataklar serilirdi.

Çalışma masası diye bir mobilyanın varlığı bilimezdi. Evin yemek masasında çalışılır, yemek saatinde derse ara verilirdi.

Babalar işten döndüğünde sevinilirdi. Terliği ayağına verilir, gazetesi hazır edilirdi.

Anneler erken kalkar, hepimizin içini ısıtan sobayı yakardı. Soba yanardı, sönerdi, tüterdi... Ben küçükken anneler hiç şikayet etmezdi.

Haftada bir çocukların yıkanma günü olurdu. Güğümle su ısıtılır, lastik tabureye oturmuş çocuklar beyaz sabunla yıkanırdı.

İlk okulda muhakkak bitlenilirdi. Bitlenen çocukların saçları gazlı taraklara emanet edilirdi.

Herkesin bisikleti olmazdı. Bisikleti olan çocuklar, olmayana hava atmazdı.

Karşı komşunun adı Ayşe Teyzeydi. Her gün saat 11'de kahve saati olur, komşular telvelerde günü okurdu.

Yaramız-beremiz çoktu. Çünkü koşarken düşecek bir bahçemiz, tırmanırken hayata tutunduğumuz şeftali ağaçları vardı.

Anneler çalışmazdı. Çocuklar okuldan döndüğünde evin kapısını kendi anahtarlarıyla açmaz, evlerine anne tebessümüyle adım atarlardı.

Adı anne yoğurdu, anneanne çorbası olan yiyecekler vardı. Okul dönüşlerinde, bayramlarda, doğum günlerinde evler "yuva" gibi kokardı.

Ben küçükken çoğu şey yoktu ama mutluluk vardı...

Para yoktu ama huzur vardı...

Ya da çocukluk dediğimiz şey mutluluğu var sandırandı...

Siz küçükken neler vardı?

Hatice Kübra Tongar

Yazarın kalemine sağlık ...Bu yazıyı okuyunca epeyce hüzünlendim biliyormusunuz tıpkıda yazarın yazdığı gibiydi çocukluğum çocukluğumdan tek şeyi özledim. O masum hallerimi ...neyse artık hersey gelişen dünyaya göre şekıllenıyor.. gelecek vaadeden büyük güçler kadınlarımızı çalışmaya teşvik etti...çalış var ol! çalışmakkadının da hakkı dediler...önce örtünü gevşet sonra biraz yüzün renklensin dediler... ...kadınlar korunmasızdı... dış dünyanın gürültüsü ve pisliği ile beraber yuvasına sımsıkı sarılıp her akşam ıhlamur, her sabah taze çay yapması beklenemezdi... ve sonunda kadın anneliğide unuttu... zor geldi o narin omuzlarına... çalışmalıydı geleceği için... kuranın ışığından nasibine alamamış leşler ona bunu telkin ettiler çünkü...