[Huzurİslam]

Bir çocuk ağlıyordu

Kalabaligin ortasinda bir çocuk ağliyordu....
herkes biryerlere kosturuyor...
herkes birseyleri vaktinde yapmanin telasiyla hizli adimlarla yürüyordu...
kimse farketmiyordu ama, kücük bir cocuk agliyordu...
Zaman duygusu olmayan benim icin kosturmak diye birsey yoktu...
yapilacaklar bir zamana bagli degildi ve benim hayatimda zaman asla dar degildi....
Kalabaliktan siyrilip cocugun yanina gittim...
gözgöze gelebilmek icin egildim...beni farkedince uzunca bakti gözlerime...
" ne oldu kücügüm" dedim " neden agliyorsun?"...
tekrar aglamaya basladi... ellerimle gözyaslarini sildim ve
" bana ne oldugunu anlatirsan sana mutlaka yardim edebilirim dedim"...
hickiriklarla aglamaya basladi; " Annemi kaybettim, bulamiyorum " dedi "
beni birakip gitti"...
Gülümsedim; hic bir anne yavrusunu birakip gitmez
annende suan seni ariyordur dedim cümlem ona biraz tuhaf gelmisti herhalde
gözlerime bakti ama gözyaslarini dindirememistim...
bende kaybettim kücügüm ve bende bulamiyorum diye gecirdim icimden,
kendini yalniz ve terkedilmis hissediyorsun degilmi ,
tutunacak kimsen yok su kalabalikta, kücücük yüreginle kaldin tek basina,
anladim kücügüm, bende senin gibiyim...
" Bak" dedim elimi ona dogru uzatarak " elimi tut,
annen gelene kadar birakmayacagim seni, güven bana" dedim "
ne olursa olsun annen gelene kadar birakmayacagim elini"...
biraz tedirginde olsa, uzattigim elimi minik elleriyle tutmustu...
gülümsemistim... oda gülümsemisti.... güvenmisti bana,
her gecen dakikada daha bir siki tutuyordu elimi,
herhalde vakit gectikce birakip gitmek isteyecegimi düsünmüstü,
ama bilmiyorduki benim hayatimda zaman yoktu,
güzellikeleri yasamayi engeleyen zaman ise, asla yoktu...
Herkes bir yerlere kosturuyor...
herkes birseyleri vaktinde yapmanin telasiyla hizli adilar yürüyordu...
bizim icin ise sokak bombostu... minik yüregiyle sokagin bir ucundan
annesinin gelip onu sarmasini bekliyordu... bekliyorduk ikimizde..
ben annesnin biraz sonra geleceginden emindim,
o ise korkulu bakislarla kalabaliklar arasinda gözlerini gezdiriyordu...
düsüncelere dalmistim... aglamak... beklemek... kalabaliklar...
sokaklar... insanlar... zaman... ben ... hayat ...
Sicacik olan elimin birden soguk rüzgarla bulusmasiyla siyrildim düsüncelerimden... kücücük yürekli kücügüm, kocaman bir gülümsemeye annesine dogru kosuyordu...
adimlar bu kadar hizli atilir... kalabalik bu kadar güzel yarilirdi...
ve bir cocuk annesine hasretle bu kadar güzel sarilirdi....