[CaferTayar]

DÜŞÜNCEMİN AKRABALARI

Bir buhurdanlık gibi tütmede ve

Muhammed’i hayatın kokularını

Bu çağın insanlarına sunmakta iken,

Muzdarip ruhlar, kemalden uzak,

Güneşin doğup batmasına inat.

Cemale hasret yaşarken,

Hep başka bir baharı özlerler.

Fikir sancısı çekmeden,

Her gün yeni baştan kendini onarıp,

Kitap gibi okuyarak, tahlil edemeden,

Düşüncenin akrabalarını bulabilirmi insan?

Ne dersiniz yaa?

Hep taşrada arandı,

Hep batan güneşin ardından,

hesretinde batıya özenildi.

Uzak, yakın derken,

Çevremizi ve kendimizi mahvettikte,

Bir türlü diriliş gayemizi

Ruhumuzun iksirinde olduğunu fark edemedik,

Sevgi değer dostlar! İnanın böyle...

Ve düştük, taa en alta,

Aşağıların aşağısına yani esfel-i safiline,

Ve fark edemedik bu düşmüydü, düşmemiydi?

Nasıldı anlayamadık.

Bir gün eğer fark edersek düştüğümüzü,

Düştüğümüz yerden kalkabiliriz.

İşte marifet,

Bunun ne olduğunun farkına varabilmek.

Kararan akşamın hüzün sularında,

Gönül duygu semalarından demir alarak,

Hasret yurduna sefer açarya hani!

Suskun ve sessiz gözyaşları ile

Mendilin olmadığı işte bir ayrılıştır o,

Kalkışında sirenler “veda” diye üflenirken,

Ney misali hani!

Gemi kalkıyorsa bu anlamda,

Geride kalan dert babası,

Acı çekerken, içinden gelen o ahı,

O nasıl gizlerse, işte öylesine gizli acıların,

Dünya hamallığında bel bükük,

Ayak yalın, mecalsiz yürürken...

Bakıp ta göremeyen, görüpte bilemeyenler

Dünyayı bile görmüyor ve bilmiyorlarsa...

Böylesi bir demin erliğini,

hemdem olmadan bilebilirlermi?

İşte bu anlamda ah’mı desek,

vah’mı desek, ay’mı desek,

Hay’mı desek?

Ses gelirmi acep?

Hayatın Hay’ı,

Düşüncenin akrabaları olursa ses gelir.

Önemli olan bunun farkına varmak.

varıdatı sır yani



GÖNÜL DOSTU