[tevhid_]

*annem**

ANNELERİN GÜNÜNDEN, HAYATIN İÇİNE
CÜNEYD SUAVİ




On yıl öncesine kadar “Anneler Günü”ne hiç önem vermezdim.

Eğer aklıma gelirse, bu işi bir telefonla geçiştirir, unuttuğumda ise; anacığımın sınırsız şefkatine güvenerek “bir dahaki sefere” derdim.

O zamanlar ben, şimdiki gibi Adapazarı’nda otururdum. Annem ise, İstanbul’daki evinde yaşar, benim veya kardeşlerimin ısrarlı davetlerine rağmen:

–Ben burada daha rahatım evlâdım, derdi. Ara sıra beni yoklayın yeter.

Esasında bizim rahatsız olmamızdan korkar ve bu hassasiyetini, yavrularından uzak kalmanın verdiği acısına kalkan yapardı.

Ve şimdi...

Yani tam on yıl sonra...

Artık “anneler günü”nü unutmayacağıma, bunu yılın her gününe yayacağıma ve ona ayırdığım hediyemi günü gününe vereceğime yemin etmiş durumdayım.

Ve Allah biliyor ki, bu hediyeyi o günden bu güne kadar bir kere bile ihmâl etmiş değilim.

Sabah namazlarından sonra kabrine gönderdiğim bir yasin-i şerifi, eminim ki hemen yanı başında yatan babamla birlikte paylaşıyordur.