[EyMeN&TaLhA]

Aslanlar yaralıyken saldırır

Geçen günlerde Diyarbakır’da bir leopar iki kişiye saldırdı. Yanlarında silah bulunan bu kişilerden biri leoparı vurdu. Leopar öldü.


Leopar psikolojisi nedir bilmem ama konu üzerinde yorum yapan uzmanları dinledikçe içim acıdı. Bir uzman, “Leoparlar, ancak kendini veya yavrularını tehlikede hissederse saldırır.” derken; bir başkası “Keşke leopar beni ısırsaydı da yaşasaydı.” dedi.
Asil varlıklar öyledir, onlar saldırgan değildir, saldırganlıkları ancak kendilerini savunma çabasıdır.
İnsan da öyle, insanın saldırganlığı ancak kendini savunma ihtiyacındandır…
Bir belgeselde izlemiştim, avcıların kurduğu kapana bir aslan ayağını kaptırmış, kuytu bir köşede inliyordu. Bir grup uzman bu aslanı fark etti. Uzmanlar kendi aralarında görüşüp aslanı tedavi etmeye karar verdiler. Belgeseldeki ses, “Yaralı bir aslan oldukça tehlikelidir. Ona yaklaşabilmek için güvenini kazanmak şart.” diyordu… Dakikalar gergince ilerledikçe, aslana yardım etmek isteyenlerin çok itinalı ve duyarlı yaklaşımları ekrana yansımaya başladı… Eğer aslan kendine iyilik etmek için çalışan bu kişilere karşı az bir güvensizlik hissetse saldıracaktı… Ama olmadı… Uzun uğraşlar sonunda aslanın güvenini kazandılar… Aslan bir kedi gibi kendini öylece bıraktı, başının okşanmasına razı oldu… Belgesel ekibi, büyük bir sevinçle birbirlerine sarıldılar…
Bu görüntü beni çok etkilemişti…
Bir yaralı aslanı tedavi etmek için kendi ölümleri pahasına çalışan, onun, kendini “güvende” hissetmesi için saatlerce uğraş veren bu insanların çabalarını çok takdir etmiştim…
Önceki gün gazetelere bir haber yansıdı, bilmem takip edebildiniz mi?
“14 yaşında bir lise öğrencisi, öğretmenini dövdü…”
Başka sınıfta öğrenci olan bir çocuk, arkadaşlarının sınıfına girmiş, orada gürültü yapıyor, sınıf düzenini bozuyor… Sınıfın öğretmeninin “gürültü yapmayın” ikazını umursamıyor. Öğretmen, zaten kendi öğrencisi olmayan bu öğrenciyi kolundan tutup dışarı çıkartmaya çalışırken, çocuk direniyor ve birdenbire saldırıp öğretmeni yumrukluyor…
Sonuç?
Maalesef “şiddeti şiddet ile çözmeyi marifet zanneden” bir toplum olarak çözümümüz de hemen hazır: “Öğretmenini döven bu çocuk en ağır şekilde cezalandırılıp okuldan uzaklaştırılmalıdır…”
Hâlbuki böylesi çocuklar zaten ta çocukluklarından beri mağdurdur… Okuyun çocuğun yaşam öyküsünü, ne anne sevgisi ne de baba şefkatini doyasıya alabilmiş, zaten baskı ve zorlamalarla terbiye edilmeye çalışılmış henüz 14 yaşındaki bir yaralı aslanın hikâyesini bulacaksınız…
Bu yaşta öğretmenini döven bir çocuğun utancı, o çocuğa değil, şiddeti bir yaşam tarzı hâline getirmiş ve 14 yaşındaki bir çocuğu saldırganlaştırmış bu toplumun içindeki yetişkinlere aittir.
Daha da ötesinde, bir öğretmeni, yaralı bir aslana nasıl yaklaşılacağı becerisini kazandıramamış, sınıf düzenini bozan bir çocuğu kolundan tutup dışarı çıkartmak ile sorunun çözüleceği yanılgısına düşürmüş eğitim sistemimize ait…
Tamam, çocuğu okuldan uzaklaştırdınız ve okul bu çocuktan kurtularak kendi sorununu çözdü, ya biz? Bu sokaklarda o yaralı aslanla yaşamak zorunda kalan bizlerin sokakta uğrayacağı zararlar?
Okuldan uzaklaştırılan bu çocuğun elinden kim tutacak? Dersleri aksadıkça kim yardımcı olacak? Bu çocuğu topluma yeniden kazandırmak için kim “ben varım” diyecek? Polis mi, belediye mi, valilikler mi?
Bütün bunları düşünmek ne kadar üzücü…
Ve dershaneler geldi aklıma…Bir toplumsal rehabilitasyon merkezi gibi işlev gören ülkemizdeki dershaneleri kapatma çabaları içimi bir kez daha acıttı… Ve gözlerimi kapatıp “Ailesinden, çevresinden, okuldan ihmale uğrayan, baskı ve zorlamalar görerek değersizlik hissi ile yaralı aslanlara dönüşen böylesi gençlere bir abi şefkati ile yaklaşan ve onlara rehberlik ederek toplumla barışık yaşamasını sağlayan bu kurumların yok edilmeye çalışılması ne büyük sorumsuzluk” diye düşündüm...

alıntıdır

adem güneş