[mehmet akif2]

Esma_Nur Üyemizden Alıntı

“Sabaha karşı kapısı gürültüyle çaldı kadının ve apar topar çıkıp polis eşliğinde morga yetişti. Bar kavgasında ölen adama baktı ve bağırmaya başladı: ‘Yazıklar olsun. Sonunun böyle olacağı belliydi. Hadi çılgınca iç yine, yine getir kumar arkadaşlarını evine, hadi öldüresiye döv beni şimdi, hadi yine söv bana! Yazık ettin kendine!’

Ertesi hafta bir başka haber okudum gazetenin aynı sayfasında. Öğretmen bey okuluna gitmiş erkenden, öğrenmen hanım da çocuğunu kreşe bırakıp okulunun yolunu tutmuş, İstanbul’un yoğun E5 karayolunda. Bu kez polis öğretmen beyi cep telefondan arıyor: ‘Eşiniz kaza yaptı, çabuk gelin.’ Koşuyor öğretmen çocuklarının annesine. Nihayet yol kenarında, ezilmiş arabanın içerisinde bir umut ararken soluk soluğa; kapanıyor kaybolan direksiyonun üzerine: ‘Ne yaptın sultanım, bizi yetim bırakıp gittin.’ sözlerini hıçkırıyor.

İşte bu ülkede yaşanan iki farklı hayat ve iki farklı son! Kimse kalmıyor burada. Acıyla veya eğlenerek herkes bitiriyor soluklarını. Herkes kendi elleriyle örer çevresini ve herkesin sonu ettiklerine göre olur.

Öyleyse siz de düşünün… Tabutunuz gözyaşları eşliğinde öteki dünyaya giderken, eşiniz ardınızdan nasıl bakacak? Eşinize nasıl bir hayat bıraktınız? Aileniz sizi hangi hatıralarınızla hatırlayacak?” M. Bozdağ