[Ali Parlak]

devamı…
Hani Mehmet Akif de demiş ya:
Güvenme insanların samimiyetine
Menfaatleri uğruna gelirler vecde
Vaat etmeseydi eğer cenneti
Allah’a bile etmeyeceklerdi secde…

Bir gün gelecek, herkes ne yaptığını ya da yapmadığını görecek. Bakmışsın ki dağ kadar sevabın var, ama ne var ki, al sana al sana dağıta dağıta hiçbir şey kalmamış. Dağ kadar sevaplar da işe yaramamış. Zaten sevaplar da Allah’ın izniyle kazanılmıyor muydu? Evet aynen öyle…

Aslında tüm iyilikler Allah’tandır. Tüm kötülükler ise neftsen. İş böyle olunca, tarafımızdan hiçbir güç ve kuvvet olmadan kazandığımız sevapların da Allah’ın bir lütfu olduğu ortaya çıkıyor. O halde hiçbir sevaba ben yaptım, ben kazandım, benim hakkım deme lüksümüz yok. Tamamen Allah’ın bir lütfu…

O halde bize düşen, iyiliklerimizi ve ibadetlerimizi sevap kazanmak için yapmamak. Haydaaaaaa dediğinizi duyar gibiyim. Evet aynen öyle. İbadetler sevap kazanmak için yapılmamalı. Sadece Allah’a, O bizim Rabbimiz olduğu için ibadet etmeliyiz. O’na kulluk için çalışmalıyız. O’nu her şeyden çok sevmeli, ibadetlerimize sevap kazanma şirkini bulaştırmadan, sırf Allah için ibadet etmeliyiz. Yaptığımız iyilikleri ise O’na olan minnettarlığımızı göstermek için yapmalıyız. Halka hizmet ederken, aslında Hakk’a hizmet ettiğimizi bilmeli ve bu şuurla ve bu rabıta ile yapmalıyız. Yani her ne iş yaparsak yapalım, daima Allah ile rabıta içinde olmalıyız.

Allah’ın kullarından bir kulun duasına şahit oldum. İsmi bende saklı kalsın. Şöyle diyordu:

Allah’ım… Hiçbir ibadetimi sevap kazanmak için yapmıyorum. Biliyorum ki şu bedenden tecelli eden tüm iyilik ve ibadetler neticesinde kazanılan sevapları Sen lütfettin. Ben de onları, yani lütfettiğin sevapları Senin için, ihtiyacı olan tüm kullarına dağıtıyorum. Ayrıca kimin bende bir hakkı varsa, hepsini helal ettim ve kimseden bir şey talep etmeyeceğim. Mahşer günü huzuruna hiçbir şeyi olmayan fakir bir kulun olarak geliyorum. Günahlarım çok büyük ve çok fazla… Bu günahların bana hiç yakışmadığını çok iyi biliyorum ve huzuruna mahcup bir şekilde utanç içinde geliyorum. Yalnız Senin mağfiretini ve sonsuz bağışlamanı bildiğim için Affüvv ismine sığınarak, Sana geliyorum. Senden başka gidecek ne yerim var ne de sığınacak bir kapım. Affedersen biliyorum ki Sen çok lütufkarsın ve affetmeyi seversin. Affetmezsen biliyorum ki Senin şanın çok yüce… Hüküm Senin… Sen hükmedenlerin en güzel hükmedenisin. Ben bir hiçim ve bir hiç olarak huzurundayım. Tıpkı beni yaratmadan önce olduğum gibiyim. Huzurunda ne bir varlığım var, ne de sevaplarım. Sadece asi nefsimin günahları… Günahlarımı da bağışlamanı umut ederim Allah’ım. Sen benim Mevlamsın. Senin her anımda benimle olduğunu biliyorum. Hakkıyla olmasa da Seni tanıdım, bildim, sevdim, bir bildim, Rabbim bildim, Resulünü sevdim, iman ettim ve Senden razıyım Allah’ım… Senden sadece Seni isterim, affını isterim… Ne olur beni affet… Tüm kardeşlerimi de bağışla… Çünkü onlar bilmiyorlar… Bilselerdi böyle yapmazlardı… Ne olur Allah’ım…

Bu duayı duyduğumda tüylerim diken diken olmuştum… İşte dedim… Herhalde sevap kazanmak için değil de, Allah rızası için yapılan ibadetler böyle bir şeydi… Allah için her şeyden, hatta cennetten bile vazgeçmek nasıl bir duygu acaba? Belki de hiçbir zaman bilemeyeceğim. Sizinle paylaşmak istedim…
Hakkınızı helal edin…

Ali Parlak
[Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]