[Ali Parlak]

GAZZE YANIYOR EFENDİM(SAV)

Utanıyorum ya Resulullah...
Ümmetin öksüz, ümmetin yetim... Ümmetin kimsesiz, ümmetin korumasız...
Ümmetin ağlıyor, ümmetin kan ağlıyor... Ümmetin şehadet şerbetini içiyor...
Ümmetinin çocukları terörist yerine konuluyor,
İnsan görünümünde yaratılan vahşi yahudi yaratıkları onları katlediyor,
Bütün dünya seyrediyor...
Ümmetinin çocukları öldürülüyor... Sen ki onları çok seviyordun...
Artık Gazze’de çocuk cıvıltıları değil, bombalar altında çığlıklar yükseliyor...

Dünya dünya olalı böyle zulüm görmemiştir...
Kan emen yahudi vampirler Gazze’ye çöktü...
Müslüman kardeşlerim şehit... Ümmetin şehit... Sana geliyorlar...
Ama onlar sana(sav) acılar içinde gelirken, ben niye huzursuzum...
Onlara yardım etmek isterken, yardım edememek ne kadar da acıymış...
Çocuklarımız acı çekerken bizler niye aciziz...
Kafirler ne kadar da nefret ediyormuş bizlerden...
Böylesine büyük bir nefret karşısında insanlık ne yapsın... Sadece ölüyoruz...

Bizim asıl şaşkınlığımız ümmetinin suskunluğu...
Kimbilir, belki de korkuyorlardır...
Kimbilir belki de elleri kolları bağlı...
Kimbilir belki de Allah için ölmek nasıl bir şey hepimiz unuttuk...
Kimbilir belki de yeryüzünde artık hiç ümmetin kalmadı...
Kimbilir, şu an şehadet şerbetini tatmakta olanlar da ümmetinin son neferleri...
Son ümmet de varınca yanına, kıyamet kopacak bizim başımıza...
Korkuyorum Ya Resulullah... Kıyamet koptuğu anda hayatta olmaktan korkuyorum...

İçim yanıyor Efendim(sav)...
Hiç bir şey yapamamak, kafirin tepesine Allah Allah diye çökememek...
Eskiler hep ümmetinin kahramanlıklarını anlatırlardı...
Artık ya kahraman kalmadı, ya da şehitliği arzu edenler...
Hani bizler, kafirlerin yaşamı sevdiği kadar ölümü seviyorduk...
Hani nerede zalime dur diyebilmek için ölümü arzulayacak yiğitler.
Artık zalime dur diyecek insan kaldı mı bilmiyorum...
Ümmetin ahireti unuttu, ümmetini dünya sevgisi aldattı...

Utanıyorum Ya Resulullah... Hiç bir şey yapamamaktan utanıyorum...
Kardeşlerimiz bir kez ölürken, bizler binlerce kez ölüyoruz...
Niçin onların yanında olamıyoruz? Niçin birbirimizi yeyip duruyoruz?
Belki de şu fakir yüzünden...
Belki şu fakir olmasa, kardeşlerim huzur ile bayram yapacaklardı...
Belki de Ali'n olmasa onlar huzur ile namaza duracaklardı...
Hala beni affedebilecek misin ya Resulullah?

Boyunum bükük, kalbim kırık, yalnız ve terk edilmiş bir şekilde mi kalacağım?
Hala bana da ümmetimdensin deyip şefaat edebilecek misin efendim?
Hani Rabbimiz buyurmuş ya:
Onlar senden sonra neler neler yapacaklar...
İşte ya Resulullah...
Ümmetim ümmetim diye ağladığın ümmetinin son hali...
Ağlıyorum sensiz, ağlıyorum kimsesiz, ağlıyoruz kardeşlerimize...
Hala bize de ümmetimdensiniz diyebilecek misin?


Ali Parlak
31.07.2014
www.Medineweb.net