[su damlası]

Olmaz gönlüm, olmaz öyle!



Keskin sirkenin akıbeti malûm. Dört mevsimi yaşayan bir cennetin bağrında büyüdün de sen, onun için böyle bir baharı ve yazı özlersin.

İstersin ki çabuk geçsin fırtınalı sonbahar, ayaza durmasın kışlar.

Dedim ya, sen dört mevsim hesabını yaparsın yaşarken duygularını.

Ama bilmelisin herkes buralı değil.

Bilmelisin, güneş görmeyen yurtlar var.
Olmaz gönül, olmaz öyle.

Yükün ağır bilmekteyim, baharı yaşamayanlarla kış nasıl geçer; onu da bilmekteyim.

Ama şunu da bilmekteyim ki, sabredebildiğin ölçüde yaşarsın.
Eminim ki, hayat sabra denktir.

Ve sabır, tahammülün bittiği yerde filizlenir.


Sabır gönlüm, sabır!

İçine çekerken, zehir gibi gelir tadı, boğulacağını zannedersin..


Kanın çekilir yüzünden, bembeyaz olur sîman; yutkunursun, geri döner içinde düğümlenenler.

Başını eğmek istemezsin; ama kaldıramazsın da öyle göklere doğru.

Ağlarsın, gözyaşın akmaz.

Haykırmak gelir içinden, zangır zangır gürültüler habercisi olur titreyen ellerin.

Konuşursun yalnızca kendinle, dökersin içini; senden başkası duymaz bilirsin bunu.

Sitemlerin dillenir haklı olduğunca, bağırırsın rahatlarcasına, ama sadece kendi içinde, ama Sonra gözlerin...

Gözlerin nihai nokta olmak ister en sonunda.

Durur öylece, bakar, bakar...


Ve kimseler fark etmez neden donuklaştığını, kimseler anlamaz anlatmak istediği çifte derin mânâyı...
Sonra çekip alıverirsin anlamlı bakışlarını ruhunu bir kenara bırakmışlardan.

Yüzünü çekersin, yalan dünyanın yalancılarından.

Alnındaki kırışıklıkları alıverirsin haberi olmayanların önünden.

Ve başlar böylece sabır maratonun.