[su damlası]

Ah Gönlüm Nerelerdesin/Medineweb

Merak ederim hep, kaç gönülde ne kadar yerim var diye...
Bildiğim, bilemediğim ya da görmediğim! Hani şöyle afilli cümlelerle ifade edilenler gibi değil ama...
Yalın ve taa içten! İster mahcup, ister platonik, ister hevesli ama her daim geçerli olacak...
Ettiğim kötülük de varsa, söylese bana keşke...
Hatta ağzına ne gelirse! Hazırım ben duymaya her şeyi ama sevdiğini söylemeyi, sevgisini göstermeyi beceremediyse ne günahım var ki?

Ben hem söyledim, hem de gösterdim her zaman!
Gönlüme rahat, gönüle yakınım hep...
Sezar'ın hakkı Sezar'a ise, kimsenin de ne gönlü, ne hakkı, ne aklı kalsın kimsede! İster üzüntüye ister sevince vesile olan her şeyi, bence duymalı sahibi de...
Geldik gidiyoruz işte ama nelerden ne kadar haberdarız ki?
Ya da neyi ne kadar iyi, ne kadar doğru söyledik ki?
Marifet bilmekte değil, söyleyebilmekte bence!
Bazen bir cümle bile yetiyor işte her şeye...

Sağır olmak, dilsiz olmak değildir!

Öyledir ya tıbben...
Sağır olan, duyamadığı sesleri çıkaramaz dilinden!
Ama öyle güzel anlar ve anlatır ki derdini...
Çünkü onların alfabesi kalpleridir.
Dillerinin yerini elleri tutsa da, nice konuşandan daha güzel anlatırlar sevgilerini!
Hadi gidin sorun bir dilsize, sevmek nedir diye?
Kavuşturuverir kollarını hemen birbirine, yüzünde tatlı bir tebessümle!
Kaç konuşan sevmeyi bu kadar güzel anlatır ki?
Sanki sarılmayı bile bilmeyenlere nazire eder gibi, sevmeyi sarılmakla anlatırlar. Çünkü eldir, koldur bu dünyada sevginin ifadesi!
Sıkı sıkı ama hapsetmek için değildir asla! Olabildiğince yakın tutmaktır kalbine!

Bir kere canım dediysen O'na...

Çok kıymet vermişsin demektir sevdiğine!
Çünkü can, en değerli şeydir bir ömürde...
Eğer canım demek sende sıradan bir işse, yazık duyanlara da, sana da... Çünkü can çıksa da, sevgisi kalır bu dünyada. Ölümün bile tüketemediği tek şeyin sevgi olduğunu unutma!
Yalandan yere her gördüğüne canımı yakıştırma!
Çünkü gün gelir canım diyen diller, diyemediği her an boğaza düğümlenir.
Onun içindir ki; birine canım dediysen bir daha onun için kötü söylemezsin. Çünkü canın yanar, ar duyarsın!
Ve hatta ağzından çıkan her "canım" sözünde zorlanırsın. Eğer zorlanmıyorsan, zaten canım diye de boşuna söylemişsin.
Yoksa sen de her gördüğüne canım diyenlerden misin?

Bak, dostun biri şöyle demişti zamanında;

"Canından yakın olan, gerçekten canım dediğindir!
Eğer onu üzersen, bil ki sen iki kez üzülürsün..."

Kulağıma küpedir benim bu söz.
Canım demekten asla vazgeçmedim ama artık canımdan çok sevmemeyi de öğrendim galiba...

Bir kere sevdiysen eğer...

Bin kere daha seversin aslında.
Çünkü sevmek alışkanlıktır, marifettir, mutluluktur!
Her akşam özenle kurulacak ve koşulacak sofraların en güzel yanıdır. Paylaşılacak zamanların en büyük teminatıdır ama bunların da en çok sevdiğiyle olmasını ister insan.

İşte sevmenin tek kötü tarafı da budur!

Ne kadar seversen sev, günün birinde yanındaki belki de o değildir.
Çünkü bir kere sevdiysen bin kere de seversin ama sadece biriyle yaşlanırsın.
Belki yan yana, belki uzaktan uzağa ama bil ki her zaman onunla!
Geçen zamanı geri almak istemenin tek sebebi de budur zaten...

"Keşke O olsaydı..." dememek için;

Seveceksen, yalnız kaldığında yanındakini değil, hiç aklından çıkmayanı seveceksin!
Göz görmezse gönül katlanır mı?
Katlanır der eskiler! Sevgiye gösterilen saygıdır onların bildikleri...
Peki göz görürse, gönül katlanır mı? Katlanır işte!
Sağır, dilsiz ve hatta kör de olur...
Eğer bir kere sevdiyse, ah etmez gönül!
Çünkü gün gelir, iki kere üzülür...

Evrensel; Uğrunda fedakarlık yapamayacağın sevgiyi, kalbinde taşıyıp kendine yük etme!

Ahmed Evren