ebeveyn olarak çocuk büyütürken yetiştirirken yaşadığım,hatta artık sıkça dillendirp serzenişte bulunduğum bir durum ,böyle içten ifade edilmiş.yazıda anlatılanlar kesinlikle abartı değil...çocuklar büyüdükçe böyle insanlar sayesinde normalleşiyor,içinde bulndukları duruma alışıyorlar malesef..metrobüste yada otobüste oğlumu kazıyarak yerinden kaldırıyoum yer ver diye..sebep..bak adam yada teyze 3 yaşındaki çocuğu koltuğa oturtmuş rahatsız olmuyor..ben 13 yaşındayım niye kalkayım..bunu diyen çocuk,aynı burda anlatılan hassasiyette yetiştirdiğimiz ve merhamet duyguları gelişmiş yardımsever bir çocuktu..şimdi ise '' başkası ölçü değil...büyüklerine yervereceksin,hayatın her alanında bu böyle diye diye öğretiyoruz'' ama gel görki,sözm ona yazıda bahsedilen tipleri gördükçe,umursamaz,kim ayakta,kim otursun kaygısı taşımayan,elinde telefonuyla daha meşgul aileleri gördükçe kendimizle çelişmiyor değiliz
herbiri küçükken bu hassasiyete sahip, çocuklar büyüdükçe bu acı gerçekleri idrakettikçe,kullanılmanın önüne gçmekle kullanılmak arasındaki ince çizgiyi farkedince kendileriyle çelişkiye düşüyorlar...sağlam karakterli çocuklar yetiştirmek için benimde her anne babaya önerm''evet nasıl bulmak istiyorsanız öyle bırakın'' ki... çocuklarımız çıkıntı gibi,olması gerekenden farklıymış gibi durmasınlar..biraz hassasiyet..biraz özen lütfen..