[su damlası]

Ailesinden uzak çocuklar...

Aileler çocuklarının başlarına gelen sıkıntılardan, üzüntülerinden habersiz.
Peki neden bu böyle?
Arkadaşıyla rahatça konuşabilen bir çocuk, neden ailesiyle paylaşımcı olamıyor?
Neden zora düştüğü, sıkıldığı zaman bunu ailesi yerine bir başkasına açıyor?
Sırlarını kime açıyor?
Kiminle, kimlerle sırdaş oluyor?


Başına bir sıkıntı gelmiş çocuk, aslında verilecek tepkilerden korkmasa ilk olarak sıkıntısını ailesiyle paylaşır. Paylaşmamasının sebebi ailesinin suçlayıcı yaklaşımları, çözüme odaklı olmak yerine suçlama, kızma, olumsuz eleştirme ve söylenip durmaktan ibaret oluyor malesef. (genel manada)
Çocuk yüreğine şefkatle dokunulmasını istiyor ailesinden, bu mümkün değil. Suçlamasın istiyor ailesi, bu da mümkün değil. Başındaki sıkıntıdan kurtulmak istiyor, çözüme kavuşturmak istiyor, bunu da kendini suçlamayan, kendini değersiz hissettirmeyen, kendisine kaba davranmayacağını düşündüğü kişilerin yanına giderek, onlardan yardım isteyerek bulmaya çalışıyor.

Yardımını beklediği kişiler, güven duyulası kişiler mi, değil mi?
Çocuk bunun ayırdına varabilecek kapasitede değil ki henüz.


Çocuğumuzun bizimle bir şeyleri paylaşmasını istiyorsak, kendi tavırlarımızı bir eleştiri süzgecinden geçirmeliyiz.
-Evladıma nasıl davranıyorum?
-Evladımı sevdiğimi, ona yeterince hissettirebiliyor muyum?
-Evladıma yaklaşımımda, bağırmalarım mı fazla yoksa şefkat içeren davranışlarım mı?
-Evladımın duygusal ihtiyaçlarına cevap verebiliyor muyum?

Bu soruları kendimize sormalıyız.
Evladımıza yanında olduğumuzu söylüyoruz peki tavırlarımızla bunu ona hissettirebiliyor muyuz??

Büşra şükran.