[Aysima]

"Yar" diyorum, yaralarım kanıyor..

Ey yar!

Kendi etrafında dönen bir pervane idim…

Bazen rüzgâra kapılıp hızlı hızlı döndüm .

Tükettim ömrümü…

Bazen yaz yağmuruna bıraktım kanatlarımı; aşk'sızlıktan temizlendim.

Mevsimleri kendi tadında yaşamadım…

Hep eksik, hep yarım yanlarıyla dokundular ellerime…

Ey yar!

Şimdi sen sırtımı geceye yasladığım bir anda, kendini aydınlattığın mum alevini bile bile değdirdin gözlerime…

Yaktın, kavurdun…

Gözler a'ma oldu ateş indi kalbime…

Suçlar gözlerimi "neden bu acıyı yaşatırsın?" diye…

Susar gözlerim, "sen" der, yanmak istemez miydin?

Yan işte, yan!

Kalbim yine döndü gözlerime…

Acı çeken, yanan bensem senin yüzünden…

Öyleyse sende akıt gözyaşlarını bu yanışın göğsüne!

Kalbim yandı, gözlerim ağladı…

Ne yangını söndürdü gözyaşım, nede yaşları kuruttu bu yangın…

Sen ey yar!

İşte böyle düştün, böyle ettin benipervane…

Aşkınla döner, yakışınla ağlar ama sessizce kendi etrafımda medet derim Rabbime…

Razıyım yar ben bu hardan…

Peki, sen mutlu musun kendi kendine eriyip yanmaktan…