[Aysima]

Risale-i Nurlar"'da Yahûdi

"Risale-i Nurlar"'da Yahûdi

Dünyanın her tarafında Müslüman kanı akarken, Bush ve müttekîki olan şeytân aleyhilânenin işbirlikçileri; “Haçlı seferleri başlamıştır.(Bush)” deyip yüz binlerce Müslüman’ı öldürürken, Bediüzzaman’ın dediği gibi; düşman boğazına ayağını bastığı bir zamanda düşmanın ayağını yalayanın önce ruhu sonra cesedi ölürken; Kur’an-ı Kerim’den:

Mâide 82- Elbette mü’minlere karşı düşmanlıkta insanların en şiddetlisi olarak Yahûdileri ve bir de müşrîkleri bulacaksın.

Mâide 51- Ey imân edenler, Yahûdi ve Hristiyanları (idareci) dost edinmeyin. Onlar birbirlerinin dostudur (idarecisidir.) âyetleri okuduğumuzda bazıları “Ama Bediüzzaman öyle demiyormuş” gibi itirazlar edenlere Bedüzzaman'ın Yahûdiler hakkındaki kanaatini kendi eserinden vereyim dedim.

Sayfa numaraları Envâr Neşriyât’ın baskısına göredir.

Buyurun Bedüzzamanı dinleyin:

Ey ehl-î imân! Sâbıkan, adâvet ne kadar zararlı olduğunu anladın. Hem anla ki; adâvet kadar Hayat-ı İslâmiye'ye en müdhîş bir maraz-ı muzır dahi hırstır. Hırs, sebeb-i haybettir ve illet ve zillettir ve mahrûmiyet ve sefaleti getirir. Evet her milletten ziyâde hırs ile dünyaya saldıran Yahûdi Milleti'nin zillet ve sefaleti, bu hükme bir şâhid-i katı’dır. Hem daire-i insaniye içinde her milletten ziyâde hırs ile dünyaya yapışan ve aşk ile hayat-ı dünyeviyeye bağlanan Yahûdi Milleti pek çok zahmet ile kazandığı, kendine faidesi az, yalnız hazinedarlık ettiği gayr-i meşrû bir servet-i ribâı ile bütün milletlerden yedikleri sille-i zillet ü sefalet, katl ü ihanet gösteriyor ki: Hırs maden-i zillet ve hasarettir.(Mektubat 167)

“Hem dünyada, milletler içinde şiddet-i hırs ile meşhûr olan Yahûdi Milleti’nden daha ziyâde rızk peşinde koşan olmuyor. Halbuki zillet ve sefalet içinde en ziyâde sû’-i mâişete onlar marûz oluyorlar. Onların zenginleri dahi süflî yaşıyorlar. Zâten ribâ gibi gayr-ı meşrû yollarla kazandıkları mal, rızk-ı helâl değil ki mes’elemizi cerhetsin.” (Mektûbat 419)

Yahûdi milleti hubb-u hayat ve dünyaperestlikte ifrat ettikleri için her asırda zillet ve meskenet tokadını yemeğe müstehak olmuşlar. Fakat bu Filistin mes’elesinde, hubb-u hayat ve dünyaperestlik hissi değil, belki Enbiya-i Benî İsrailiye’nin mezaristanı olan Filistin o eski peygamberlerin kendi milliyetlerinden bulunması cihetiyle bir cihette bir ehemmiyetli hiss-i millî ve dinî olmasından çabuk tokat yemiyorlar. Yoksa koca Arabistan’da az bir zümre hiç dayanamayacaktı, çabuk meskenete girecekti. (Şualar 508)

Yahûdilere müteveccih şu iki hükm-ü Kur’an’î, o milletin hayat-ı içtimâiye-i insanîyede dolap hilesiyle çevirdikleri şu iki müdhiş düstûr-u umumîyi tazammun eder ki, hayat-ı içtimaîye-i beşeriyeyi sarsan ve sa’y ü ameli, sermaye ile mübâreze ettirip fukarayı zenginlerle çarpıştıran, muzaaf ribâ yapıp bankaları tesise sebebiyet veren ve hile ve hud’a ile cem’-i mal eden o millet olduğu gibi, mahrum kaldıkları ve daima zulmünü gördükleri hükûmetlerden ve galiblerden intikamlarını almak için her çeşit fesâd komitelerine karışan ve her nevi ihtilâle parmak karıştıran yine o millet olduğunu ifade ediyor. (Sözler 403)

Yahûdi gibi zeki ve dessas (Mektubat 52)

Hem dessas Yahûdiler, Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm’a ve mukarrebîn-i Sahabeye birden darbe vurmak istedikleri halde, (Mektubat 138)

Nakl-i sahih ile- Yahûdiler sû’-i kasd niyetiyle, Resûl-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm’ın oturduğu yere üstünden büyük bir taş atmak ânında, Resûl-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm o dakikada hıfz-ı İlâhî ile kalkmış; o sû’-i kasd de akîm kalmış. (Mektubat 162)

Muhammed ismi, o kitablarda “Müşeffah” ve “El-Münhamennâ” ve “Hımyata” gibi Süryanî isimler suretinde, “Muhammed” manasındaki İbranî isimleriyle gelmiş. Yoksa sarîh Muhammed ismi az vardı. Sarih miktarını dahi, hasûd Yahûdiler tahrîf etmişler. (Mektûbat 167)

Ondördüncü Mes’ele: Rivâyette var ki: “Deccal’ın mühim kuvveti “Yahûdi”dir. Yahûdiler severek tâbi’ olurlar.” (Şualar 588)