[Minam]

Çölde Bir İz Var!...

yetim kalmış bir günün ahirinde…



/ruhun aleminde zamanın ve mekanın sözü olmazmış ;


yüreğin ruh alemini özlediği yerde de zaman, bereketten çalarmış;


mekan aşktan… gün geçermiş hızlıca; yüreğin özlemi artarmış.


mekan şahit olduğu aşk’ın sırrından vermezmiş artık yüreğe/



aşk, aşk’ı hakkıyla dileyenlerin diyarına hicret etmiş; ensarlarının yüreğine inşirahı yaşatmaya gitmiş…


geride kalanlar yetimliğinden bihaber kalmışlar; iç acılarının yetimliklerinden olduğunu bilememişler. geride kalanlar sol taraflarının, aşk’a olan özlemden sızladığını anlayamamışlar. onlar, aşk’ın dileyen’e, özleyen’e vefasını anlayamamışlar.


aşk…


ey, yar’e en ziyade yakışan,


geride kalanların her şeyi yetim kaldı aslında;


sözleri yetim; yar’e dokunmadan, yürek ikliminden geçmeden dudağa dokunur; muhatabının yüreğine yaralar açar…


sükutları yetim; duaya burak olmaz; tebessümü setreyler.


geceleri yetim; bir boyun eğişe şahitlik etmez; bir yorgunluğun ahirinde gelir ve geçer…


günleri yetim; halleri aşk’ı örmez; günlük telaşların gölgesinde kalır; aik’ın güneş olması bir şey ifade etmez onlar için.


ey aşk!


ey vefanın sadık dostu; inşirahın hira’sı…


geride kalanların yetimliğini hatırla; vefasızlıklarını cehaletlerine ver. sen bir yüreği dahi bıraksan orası artık talan olur; bir çorak toprak misali…bir çöl misali…oysa bir yürek değil binlerce yürek gerilerde kaldı.


ey aşk,


bilir misin buralara yetimlik çok dokundu; özlediğimizin sen olduğunu hissettir de gel artık…


sana vefa yakışır; bize acziyetin yakıştığı kadar.
sana cömertlik yakışır; bize ‘dileyen’ vasfının yakıştığı kadar.


sana dönmek yakışır; dönmek ve geride kalanların yüreğine inşirahı yaşatmak…


ey aşk;


gel ….


günümüze, gecemize, sükutumuza, kelamımıza mana kat…


gel….


/…çölde bir iz var;


belli ki aşk geçmiş buralardan,


çünkü çöldeki tek mahfuz iz aşk’ındır…./
alıntı