 RE: Ey Osmanlı!
Mısır seferine çıkmıştın. Yazın sıcağın dünyada hemen hiçbir canlının göze alamayacağı bir şeye girişmiştin. Kavurucu Sina Çölünü geçmek. Hem de dev bir ordu ile çölün ortalarında Peygamberi önünde sana yol gösterirken görmüştün. Öyle saygılıydın ki hemen atından inmiş kavurucu kumları yürüyerek kat etmeye başlamıştın. Sen attan inersinde ordu durur mu? Kalabalık ordunun tamamı atından inmiş ve seni takip etmişti. Bu tarihin durup kulak vereceği bir sahne idi ki; O seni oralarda da yalnız bırakmamıştı. Ya Çanakkale o bambaşka bir destan idi. Dünyaya altı yüz sene huzur ve adalet dağıtmış iken bir zaman sonra zaafa düşmüştün.
Hastalanmış ve elden ayaktan kesilmiştin. Sen güçlü iken köşe bucak saklanacak yer arayanlar senin bu durumun karşısında meydanlarda ileri geri konuşmaya başlamıştı. En büyük arzuları da seni bitirmek ve dünyayı arzu ettikleri gibi paylaşıp tüketmekti. Ve onlar senin üzerine üşüştüler. Bu senin varlık ve yokluk savaşındı ya ölecek ya da öldürülecektin. Çanakkale sırtlarında sıkıştığın bir anda yürekten bir haykırışla yardım istemiştin. Ondan “Yetiş yetiş Ya Muhammed kitabın gidiyor!” demiştin. Sen çağırdığında O hiç durur muydu? Sen O’nun getirdiği din adına bu sırtlarda can verirken O’nun gönlü hiç razı olabilir miydi Medinelerde kalmaya?. Ravza-i Mutahhara’nın türbedarına öyle dememiş miydi rüyasına; “Ben şimdi Medine’de değilim Çanakkale deyim. Çok zor durumda olan asker evlatlarımı yalnız bırakmaya gönlüm razı olmadı şimdi onlara yardım ediyorum.” İşte dinine yüzyıllarca kol kanat gerdiğin Yüce Rasülün sana düşkünlüğü.
Ne Mutlu Sana Ey Osmanlı
Ne mutlu senin ahlaki seviyeni anlayacak sana gerçek torun olabilenlere. Ne mutlu sevdiklerini sevenlere ve yine ne mutlu düşkün olduklarına düşkün olabilenlere…
-bir dergiden alıntıdır-
|