[KARAKÖSE]

Müslümanlarda Cihad Paradoksu/M.METİN ADIGÜZEL

.

İnsanoğluna hediye edilen en kutsal inanç özgürlüktür. Özgürlük en kutlu değerdir, çünkü Allahın ilk emri iman etmek, ikinci emri ise özgür bir ruh olma çabasına girişmektir.

Peki, nedir özgürlük?

Özgürlük bol para sahibi olmakmıdır? Yığınları hükmü altında tutmakmıdır? Çalışmadan, emek sarf etmeden tıka basa yiyebilme imkanını yakalamış olmakmıdır? Yoksa devlet yönetiminde üst kademelere gelmiş olmakmıdır? Yada bütün bunların dışında başka bir gayret, başka bir özlemmidir?

Günümüz Müslümanının özgürlük konusunda iki büyük hatası vardır;
— Zihnindeki özgürlük tanımı, özgür insanın yüz hatlarından ziyade kölelerin korkulu bakışlarını hatırlatır. özgürlük olgusunun karşısında gelenek müslümanının özgürlük anlayışı cılız kalmaktadır.
— Tanımladığı özgürlüğün sınırları, köle ile efendisi arasındaki ilişkinin sınırlarını anımsatacak gibidir. Bir kölenin efendisi karşısındaki özgürlüğünün sınırı ne ise, gelenek müslümanının hayat karşısındaki özgürlük sınırıda o dur.

Görüldüğü üzere, gelenek Müslüman’ının özgürlük anlayışı olması gerekenin çok gerisindedir ve yeterli olmayan bu özgürlük anlayışına birde sınır biçilmiştir.

Peki, nasıl olması gerekir;
- Müslüman’ın özgürlük düşüncesi, ansiklopedik özgürlük tanımının çok ötesinde olmalıdır. Paraya, güce, yöneticilere, herkese ve her şeye karşı mutlak bir özgürlük, Şerefli bir kişilik ve faziletli bir hayat. Kurana başvurulursa, Müslüman’ın özgürlük anlayışının kuranda peygamber kıssaları üzerinden tanımlandığı fark edilecektir.
- Müslüman’ın özgürlük sınırı, kula kulluğun yok edildiği noktaya kadar uzanır. İslam’ın özgürlük olgusunda kulun efendisine karşı özgürlük sınırı söz konusu değildir, kulluğun ve efendiliğin yerle bir edilişi söz konusudur. Bir Müslüman sadece Allaha karşı sorumludur, hiç kimseyi memnun etmek zorunda değildir. Dolayısıyla özgürlüğünün sınırı yöneticilerin yasaları ile kesilmez, Allahın yasaları ile şekillenir.

Emevi hanedanından günümüz Müslümanına miras kalan bozuk itikatlar cihad konusunu da ele almıştır. Bu geleneğin Müslümanı, cihada sıra gelene kadar yapılacak daha çok şey olduğunu vazeder. Ona göre önce helal-haramlar, ilmihal bilgileri öğrenilmeli daha sonra fıkıh, hadis, tefsir gibi ilimler halledilmeli. Akraba ziyaretleri, yardımseverlik, ibadet ve dua duygusu yerleştirilmeye çalışılmalı, sonra sonra sonra derken cihad için düşünmeye başlanabilir. Gelenek müslümanı cennete gitmeyi amaç olarak gördüğü için cennete giriş sadece cihad ile olacak diye bir kaide mi var? İbadet ederek de cennette gidilebilir savunmasını geliştirmiştir.

Allahın en çok sevdiği cihad zalimlerin yüzüne gerçekleri haykırmak iken, Gelenek müslümanı zalimler hakkında olumsuz konuşmayı hoş görmez. Özellikle ölmüş zalimler hakkında, çirkinlikten başka miras bırakmamış olsalar bile kötü konuşmayı doğru bulmaz. Ona göre herkesi Allah yargılayacaktır ve ölülerin arkasından konuşulmaz. İşte bu yaklaşım müslümanın köleleşme yolculuğudur, zalimler hakkında olumsuz konuştuğu için Allahın kendisine azap edeceğinden korkan bir insan özgürlüğün yüceltici duygularını tanıma fırsatı yakalayabilir mi? Elbette hayır

Gelenek müslümanı kolay yolu bulmuştur. Özgürlüğünü kaybetme tehlikesine karşın kafasını kuma gömüp, tespih tıkırtıları, ilmihal sohbetleri, mevlit organizasyonları, dua geceleri, cemaat ayakları ile cennetin kapısını aralama çabasındadır. Cihad inancını, kendini bilmeyen çiğ müslümanın çocukça düşüncesi olarak görür. Onun cihad adına bildiği tek şey eskilerin savaş hikâyelerini anlatarak onları övmektir.

Cihad; kula kulluğun reddedilişidir. Özgürlüğün mücadelesidir. Sıradan bir ibadetten öte var olmanın sancısıdır.

KARAKÖSE
WWW.medineweb.net