MEDİNEWEB KPSS "TÜRKİYEDE ORMANLAR"

[mehmet akif2]

3-) Karma Orman Kuşağı

Yükseklere çıkıldıkça geniş yapraklı ağaçların arasına iğne yapraklı ağaç türleri karışır.

Böylece hem geniş yapraklı hem de iğne yapraklı ağaçlardan oluşan karma orman kuşağı ortaya çıkar.

Bu kuşak Karadeniz Dağlarının denize bakan yamaçları boyunca 1000-1500 metreler arasında yaygındır.

Bu orman kuşağında başta kayın olmak üzere, yukarıda sayılan geniş yapraklı ağaç türleriyle birlikte, ladin, ve karaçam, daha yükseklere doğru sarıçam gibi iğne yapraklı ağaçlar yaygındır.

Bu orman kuşağının aşağı kesimlerinde geniş yaprak yukarı kesimlerinde iğne yapraklı ağaçlar daha yaygındır.

[mehmet akif2]

4-) İğne Yapraklı Orman Kuşağı

Yükselti arttıkça sıcaklık ve yağışın azalması nedeniyle, yaklaşık 1500 metreden sonra geniş yapraklı ağaçlar yetişemez.

Bu yükseltiden sonra soğuğa dayanıklı iğne yapraklı ormanlar görülür.

2000 metrenin üzerine kadar görülen iğne yapraklı ormanlarda ladin, göknar, karaçam ve yer yer sarıçam ağaçları yaygındır.

Bunlardan kuraklığa daha dayanıklı olan karaçam, Doğu Karadeniz Dağlarının güney eteklerinde de yaygın iken, daha nemcil ve sisli ortamları seven ladin ve göknar kuzey yamaçlarında yaygındır.

[mehmet akif2]

5-) Dağ (Alpin) Çayırları Kuşağı

Sıcaklık ve yağışın azaldığı 2000 ağaçların yetişmesine olanak tanıyan koşullar yok olur. Bu yükseltilerden sonra çeşitli ot ve çiçeklerden oluşan gür çayırlar başlar.

Yaz boyunca yeşil kalan bu kesimler, Karadeniz Bölgesine büyükbaş hayvancılık için büyük öneme sahiptir.

[mehmet akif2]

C-) ORTA VE DOĞU ANADOLU BİTKİ BÖLGESİ

Orta ve Doğu Anadolu bitki bölgesi, dünya genelinde yapılan bitki coğrafyası sınıflandırmasında İran-Turan bitki kuşağına dâhildir.

Sıcaklık ve yağış koşulları değişmekle birlikte bu bölgelerde ana hatlarıyla karasal iklim koşulları hakimdir.


Kuzeydoğu Anadolu hariç yaz kuraklığının etkili olması nedeniyle bozkırlar (stepler) gelişmiştir.

Daha yükseklere çıkıldıkça yağışların artıp kuraklığın azalması nedeniyle yer yer orman toplulukları ve Kuzeydoğu Anadolu’daki platolarda olduğu gibi dağ çayırları görülür.

[mehmet akif2]

1-) Ot (Bozkır veya Step) Toplulukları

İlkbaharda yeşerip, kurak geçen yaz mevsiminde sararan çeşitli ot topluluklarıdır.

İç Anadolu’da 1000-1200 m, Doğu Anadolu’da 1800-2000 m yüksekliklerindeki ova ve platolarında ve Trakya’nın iç kesimlerinde yaygındır.

Bozkırlarda görülen başlıca bitki türleri; devedikeni, geven, kılıç otu, sığırkuyruğu, koyun yumağı, yavşan otu, çobanyastığı, abdestbozan, pembeler çiçeği, adaçayı, çayır üçgülü ve gelinciktir.

Türkiye’deki bozkır bitki bölgelerinin çoğu ormanların tahrip edilmesiyle gelişmiştir.

Bu yerlerde yer yer ağaç kümelerinin bulunması, bu kesimlerin orman yetişmesine uygun sahalar olduğunu kanıtlar.

Örneğin 1402 yılında Ankara Çubuk Ovası’nda, Yıldırım Bayazıt ile Timur arasında yapılan savaşta, Timur’un filleri ormanın içinde gizlediğini söyleyen belgeler vardır.

Günümüzde Çubuk Ovası’nda çalılara bile az rastlanmaktadır.

Doğal bitki örtüsünün tahrip edilmesiyle ortaya çıkabilen bozkırlara antropojen bozkırlar denir.

Anadolu ve Trakya’da binlerce yıldan bu yana onlarca medeniyet ve büyük devletler kurulmuştur.

Dünya’nın en eski yerleşim alanlarından biridir.

Binlerce yıldan beri süregelen tahripler sonucunda günümüzde bozkırlar en geniş alanları kaplamaktadır.

Gerçek bozkır alanları İç Anadolu’da Tuz Gölü çevresindeki alçak ovalar Doğu Anadolu’da Iğdır çevresinde yaygındır.

[mehmet akif2]

2-) Çayırlar

Doğu Anadolu’nun Erzurum-Kars-Ardahan gibi platolarında yaz yağışları nedeniyle farklı ot toplulukları gelişmiştir.

Bu yörelerde sıcaklık ve yağış koşulları altında geniş yayılma alanı bulan gür çayırlar gelişmiştir.

Bu çayırlarda görülen başlıca bitki türleri; düğün çiçeği, kar çiçekleri, yumak, kardelen, geven, yıldız, tarla sarmaşığı, mine, taşkıran ve sarı çiçekli orman gülüdür.







3-) Çalı (Ağaççık) Toplulukları

İç ve Doğu Anadolu bitki coğrafyasında ormanlar ile antropojen bozkırlar arasında, yine ormanların tahrip edilmesiyle ortaya çıkan çeşitli türde çalı türleri görülür.

Bu bitki türleri ayrıca akarsu ve göl kenarlarında da yaygındır.

Çoğunlukla meşe ve karaçam ormanlarının tahrip edilmesiyle ortaya çıkan bu ağaççıkların bazıları menengiç, badem ağacı, katran ardıcı ve yabani armuttur.

[mehmet akif2]

Ç-) GÜNEYDOĞU ANADOLU BÖLGESİ

Mezopotamya alt bölgesi bitki kuşağına giren Güneydoğu Anadolu bitki coğrafyası, Türkiye’nin en kurak alanlarını oluşturur.

Çünkü bu kesimlerde yazları yok denecek kadar az yağış görülür ve güneydeki çöllerden gelen çok sıcak ve kuru rüzgârlar nedeniyle şiddetli buharlaşma yaşanır.

Bu koşullar altında Türkiye’de bitki topluluklarının dağılışı ve bitki çeşitliliği bakımından en fakir bölgesini oluşturur.

Bölgede yaygın olarak bozkırlar görülmekle birlikte bitki türleri bakımından bölge içinde yer yer farklılıklar görülür.

Bölgenin batı kesimlerinde Akdeniz etkisi az da olsa hissedildiğinden maki (zeytin, antepfıstığı gibi) bitki türlerine rastlanır.

Kuzeyini ve doğusunu çevreleyen Güneydoğu Torosların eteklerinde ve Mardin Eşiği’nde seyrek meşe toplulukları görülür.

Güneyde geniş alanlarda bitki örtüsü son derece seyrektir.

Bu kesimlerde step bitkileri yaygındır.