"Gönlünün Nerede Olduğuna Bak…" /medineweb

[su damlası]

"Gönlünün Nerede Olduğuna Bak…" /medineweb

Her ayrılık, gitmek değildir
Her gidiş de ayrılık değil…
Sen ruhun ile gönlünün nerede olduğuna bak
Bedeninin nerede olduğuna değil…
Dizimin dibinde olan, en uzağımdır da

Deniz aşırı olan yüreğimin içindedir…
Sen gidenin, gittiğine üzülme
Hiç önemli değil,
Gitmesine izin veren, dilerse geri getirir…
Gitmek onun elindedir de
Geri getirmek “ el Cebbar” olanın elindedir… Şunu da deme; “ gitmesi, kaderimizmiş.”
Öyle değil! Bana inan öyle değil!
Hele bir “canı gönülden” dönmesini iste, kaderiniz “birlik” olur…
“Dönerse anlamı yok” da deme, gönlünle çelişme
El Cebbar olan, kırılan kemiği milimi milimine birleştirir…

“Ya, benim gönlüm o ne olacak” deme, onu da deme
Ne kadar çok olgunlaştın bu acı ile inkar etme…
Gitmesi seni inşa etti, yıkıp perişan etmedi
Allah’a kaçtın da O’nda eğlendin…

Hasılı yaşadığın acıları yabana atma
Kişiyi acıları derinleştirir…
Teşekkür et, minnettar ol yaşatana
Duacı ol sağlığına…

Ne olursa olsun sevmekten de vazgeçme…
Burada birbirini seven ahirette birbirinindir
Orada ikilik yok, kıskançlık yok, sen ben yok…
Kınayan yok, her şey seven gönüllerindir...

La Edri

[su damlası]

"Bir neden bulur kalp üzer insanı..."

Kalp nedensiz üzer mi ki insanı?
Belki de üzer.
Akıl söyletirse, kalp de üzer, ağlatır bazen.
Kalp tıpkı çocuk gibidir; durup dururken ağlayabilir, ağlatabilir, sevebilir, sevdirebilir, küçücük şeylerden mutlu da olabilir.

Kalp güzel şeyler barındırır içinde; eğer kararmamışsa bir noktadan sonra.
En güzeli sevgiyi, aşkı, şefkati barındırması, koruyup kollaması onları, içinde taptaze tutabilmesi...

Kağıt gibi inceciktir kalp; cam gibi belki..
ezilmeye, kırılmaya müsaittir.
Kırılan bir kalp....

Kırılan bir kalp, bir daha eski haline dönebilir mi?
"Dal rüzgarı affetmiştir ama, kırılmıştır bir kere..."
Durup dururken sever mi ki insan, durup dururken ağlar mı?
Nedensiz yaşanır mı hiç; nedensiz ölünmeyeceği gibi.
Ama ben durup dururken yazıyorum işte...
Neden, ben de bilmiyorum.
Kalbim üzme beni n'olur...
"Akıl bir serçeyi avuç içerisinde tutmaksa, kalp avucunun içine kendini koymaktır.."

Avucunu aç bir bak, ne görüyorsun?

Hiç...

La Edri

[su damlası]

Kocaman bir sessizlikti yaşamlarımız, çoğu zaman kimse birbirinin sesini duymadı, aslında duyuyor dediklerimiz bile çok uzaktaydı...
Ben, bir tek sana sesleniyorum tüm gücümle ve şimdi duymanı istiyorum ne olur dur dinle...
Kaç mevsim sığar bir ömre yada bir ömür kaç mevsimliktir.?
Sen, yaşadığım en güzel dört mevsim, yüreğime ekip, göz yaşlarımla beslediğim en büyük sevdasın.
Bazen kilometrelerce uzak, bazen aldığım nefes kadar yakınsın...
Uzak diyarlardan gelen sesinin merhabasıyla gelir konar yüreğime yaz mevsimi...
Engin denizlerin ortasında, yunuslarla yarışır, deniz kızlarıyla dertleşir bulurum kendimi.
Korkutmaz suların rengi ve derinliği, tıpkı sana duyduğum sevgi gibi..
Nice bir zaman sonra, dans ettiğim beyaz köpüklü dalgalar, bilmediğim bir çölün kızgın kumlarına bırakır beni..
Kervanlarla yolculuk ederken bulurum kendimi..
Sen uçsuz bucaksız çöllerin ateş’ den prensi ben gölgene ve sana muhtaç bir kum tanesi....
Bir an, bir Dua sesi getirir kendime beni...
Kurduğum hayal sona erer, gerçeğe dönüşür duygular, sen yoksun , yaşadığım hayal kırıklığıyla, hüzün yine kapımı çalar...
Gözlerimde dolu misali birikir yaşlar ve sen bilmezsin, Yüreğime yağmurlar yağar...
Yağan yağmurlarla gelen sonbaharda , daracık bir patika yolunda yürür bulurum kendimi..
Ağaçlar yapraksız kalmış yine, sensiz ben gibi..
Üzerine basmaya kıyamadığım sarı, kırmızı yaprakların sesleri, alır götürür geçmiş zamanlara beni...
Yeşile bürünmüş dallar, Alnina kondurduğum buseler, heyecanla elime tutuşturduğum gül goncaları gelir aklıma...
Düşen bir dal parçasıyla boğazımda düğümlenir tarifsiz duygular ve gözlerimde birikir yaşlar , Yüreğime yeniden yağmurlar yağar...
Eteklerine kardelenler serpilmiş beyaz gelinliğiyle, dört başı mağrur gelinlere benzeyen bir dağın zirvesindeyim şimdi..
Bir dağ başı yalnızlığı yaşıyor yüreğim...
Dağ başı yalnızlığı ölümden beter…
Yumruklarımı sıkıyor, avazım çıktığı kadar bağırıyorum..
“SENİ ÇOK SEVİYORUM” Sesimin yankısıyla çığlar düşüyor eteklerime… Yollarımda karlar, yollarımda kara yazım var.
Gel desem, gelemezsin….
Gel desen ayaklarımda buzdan prangalar….
Gözlerime hapsettiğim yaşlar, Ve yüreğime yeniden yağmurlar yağar...
Tüm cömertliğiyle gelen bahar..
çağıldayan dereler, el ele dolaşan sevgililer, bir yanda uçurtma kuyruğuna asılı kalmış çocuk sesleri, Taze bahar çiçekleri, çiğ taneleri, başımda eser kavak yelleri ve dilimde uzak diyarların sevda türküleri…
Mevsimler geliyor ve geçiyor hayatımdan…
Bir yarım hep eksik..

Bir yanım hep sensiz kalıyor…
Görmüyorsun..!
Duymuyorsun..!
Yüreğime yağmurlar yağıyor…
Yağmurlar yüreğime ağlıyor, SEN, BİLMİYORSUN…

La Edri

[Gönül_Dostu]

Ellerinize sağlık.

[su damlası]

Gönül_Dostu Üyemizden Alıntı

Ellerinize sağlık.

Teşekürler ..
Rahman Razı olsun..

[su damlası]

Kalabalıklar....
Varlığmızı yok eden kalabalıklar..
Kalabalıkların içinde olmak demek aslında "kimseyi farketmeme" gibi bir eksikliği de ortaya çıkarır, en çok da kendini farketmezsin. Bazen de kendini farketmemek için de kalabalıklara karışabilirsin, bu da bir tepki.
Kalabalıklarda kimseyi farkedememek de bir bakıma içimizin kalabalığındandır zaten.

Çokluk,çoğu zaman yokluğu çoğaltır.

Çoğalarak azalmak, çağımızın hastalığı.
İçimizin yokluğu dışıımıza vurmuşsa, tenhalar bile bize kalabalık gelir.
Ama içimizde gereksiz çokluklar başgösteriyorsa , kalabalıklarda bile yalnızızdır..
Böyle de bir çelişkili ya da daha doğrusu zıt durumlar ortaya çıkabilir..

Ve plastik çiçeklere dönüşen ruhlarımız hissizlikle yoğrulur hep, yokluk kokar.

Ruh hissetmezse, kalp acı duymaz.
Kalp acımazsa ruh hissetmez, bu bir kısır döngü.


Ruh, gel-gitlerde yaşamaya alışmıştır ama insanoğlu ruhunu gözden çıkarmak için elinden geleni yapmıştır. Ruhunu yitirmeye başlayan biri, kalbine hiç bir şey sığdıramaz oysaki..
Her şey ağır gelir kalbe. Çünkü ruh huzur ister, kalp ise sevmeyi.
Huzursuz ruh, sevmeyi, aşkı kalbe sığdıramaz, açıkta kalır.
Açıkta kalanlar ise sevmeyi başaramayan ruhsuzlar değil, sevmeyi aşkı kalbine bir türlü sığdıramayanlardır.
"Huzursuz Suskunlar"dır yani onlar.


Med- cezir manzaraları....Deniz...Gökyüzü ..Kuşlar..
İçimizde havalanan kuşlar....Göçebe ruhlar...
Var olmanın dayanılmaz yokluğu..
Kapılar....Uzayıp giden yollar...Bitmeyen yolculuklar..,Kum saatinden dökülen kum taneleri..
Duvarlar....Duvarlar....Duvarlar...Alışkanlığımız olan duvarlar...
Bizi bize hapsederken, zamanın vurdumduymazlığını, o kum saatinin dökülen kumlarına resmeden duvarlar...
Duvarlar çok şey...

Duvarlara aşinaydık biz oysa, severdik duvarları..

Kapıları sürgülüydü içimizin..
Karşılama törenlerinde yakılan;
tütsülü suskun sözcükler kadar ağırdı hayat..
Solgun bir hüzündü ezberi kalbimizin..
Hangi kapıyı çalsak karşılayan bizi;
Gülüşü bozuk mavi bir ölüm...

La Edri

[su damlası]

Umudum tükendi derken…..

Bir silgi gibi tükendim ben…

Başkalarının yaptıkları hataları silmeye çalıştım;
mürekkeple yazmışlar oysa.

Ben kurşun kalem silgisiydim.

Azaldığımla kaldım…

La Edri

[su damlası]

Ne çok susuyoruz öyle, anlatacak onca çok şey varken..
Sözler kilitli kalmış yüreklerde; çözmeye mecalimiz yok..

Bir yerlerde depremler oluyor, bir yerlerde hayatlar yok oluyor,
bir yerlerde savaşlar hız kesmeden devam ediyor,
bir yerlerde insanlar haksızlığa uğruyor,
bir yerlerde insanlar birbirinin üstüne basarak ezip geçip bir yerlere gelmeye çalışıyor.
Bir yerlerde çocuklar, masum insanlar katlediliyor, bir yerlerde hayat tüm acımasızlığıyla devam ediyor velhasıl..

Bencillik, adaletsizlik, vurdumduymazlık zulüm diz boyu...
İnsanlar insanlıktan çıktıkça, dünya tersine dönüyor git gide...

İnsanlar tedirgin..
Üzgün..
Yorgun..
U/mutsuz..
Yalnızlaşmaya mahkum..

Mutluluğu aramaya kimsenin cesareti yok...

Yüreğimizdeki depremler hele?
Sahi onları hiç sormayın, artçı sarsıntıları hiç bitmiyor..

Hayat her an sürprizlerle dolu..
Sürprizleri seven var mıydı(yüreciğinizi gülümseten hoş sürprizler hariç tabi)?
Emrivaki yapılmasından hoşlanan peki?..
Ben pek sevmem de...
Hayat gerçekten adaletsiz ve sürprizlerle dolu; başedebilmek için taş gibi yüreğe sahip olmak gerekiyor...
Taş kalpli olmak demedim bak, sağlam bir yürek ve sabır..
Taş gibi dimdik ayakta durabilmek...
Söylemesi kolay tabi..
...

Hayat seni sana gösterirken, seni sana anlatmıyor, sen anlayacaksın onu....

Anlamalısın, anlamak zorundasın, başka çaren var mı?
Çünkü hayat seni düşünmez sadece alıştırır..

La Edri

[su damlası]

Gel desem, gelemezsin


Gel desen ayaklarımda buzdan prangalarâ
Gözlerime hapsettiğim yaşlar, Ve yüreğime yeniden yağmurlar yağar...
Tüm cömertliğiyle gelen bahar..

[su damlası]

Ve gene
Düşmedi yanıma

Düşten düşer gibi düştü

Yad'ıma
Cânıma o yâr....