HADİSLERLE İSLAMDA HOŞGÖRÜ VE KOLAYLIK

[neslihan]

Hz. Ömer kapıda dilene bir ama gördü, sordu; Hangi dindensin. Dedi ‘Hıristiyan'ım’. ‘Niçin dileniyorsun?’ Dedi, ‘cizyemi ödemek için’. Hz. Ömer hazine görevlisini görevlendirdi, vergilerini kontrol ettirdi. “Sadakalar ancak fakirler, miskinler içindir” ayetine Ehli kitabı da kattı. Ondan cizyeyi kaldırdı.

Hz. Ömer'in Hıristiyan kölesi vardı. Zımminin hukukuna göre gayrimüslim bir hanımın Müslüman olan kocasının evinde haç bulundurması durumunda, koca bunu engelleyemez.

Zımminin diyeti bir Müslüman’ın diyetinin yarısıdır. Zımminin can ve mal güvenliği vardır. Ankara’da Hacı Bayram-ı Veli Camii yanında Roma mabedi, İstanbul kuzguncuktaki yan yana camii, kilise ve sinagog olması Müslüman müsamahasını gösteriyor.

[neslihan]

TEDRİCİLİK

İçki dört merhalede yasaklanmış, riba veda haccında yasaklanmış.

Cihat, zekat ve namazı kabul etmeme şartıyla Müslüman olmayı teklif eden sahif kabileseline sadece namazı kabul ettirmesi (Rükusuz dinde hayır yoktur).

Namaz İsra gecesinde
Oruçta aynı denebilir
Zekat verme hicretten sonra farz
Dört evlilikle sınırlandırma
bu misallerin hiç biri İslam’ın ilk yıllarında farz kılınmamıştır.

[neslihan]

İSLAM DENGE DİNİDİR

‘İşte böylece sizi orta bir ümmet yaptık ki, insanlara karşı şahit olasınız. Peygamber de size şahit olsun’(Bakara,143).

Cami, insanlar için bir yerdir, kilise tanrı tapınağıdır. Mimarileri bile gösteriyor. Ağlama gözle ve kalple olduğu müddetçe Allah'tandır ve rahmettir. El ve dil ile olan ise şeytandandır.
Hz. Ömer, zekat olarak Müslümanların mallarının en iyisi olmayan, kendilerinin gönül rızası ile verdiklerini kabul etmiştir.

Kızına miras bırakmamak için malını tasadduk edecek olan sahabeye Efendimiz (asm) izin vermemiştir. Ancak 1/3 yada daha azını tasadduk et gerisini miras olarak bırak demiştir.

ZARURET

Açlık nedeniyle hırsızlık yapana had uygulanmaz[/size]. Ayrıca hırsız cahilse de bilgilendirilmelidir. Soğukta gusül yerine teyemmüm yapan Amr bin As'a (ra), Efendimiz (asm) tebessüm etmiştir.

[AŞK'ÜL İSLAM]

(Allah Rasûlü) Din nasihattır/samimiyettir buyurdu.
Kime Yâ Rasûlallah? diye sorduk.
O da; Allah’a, Kitabına, Peygamberine, Müslümanların yöneticilerine ve bütün müslümanlara diye cevap verdi.

Müslim, İmân, 95.

[neslihan]

Allah sizlerden de razı olsun, amaç eksiklerimizi tamamlamak, varsa yanlışımız bir konuda düzeltmek ya da tam temeli olmayan bilgilerimizi temellendirmek, şekil verip güzelleştirmek, hiç bir bilgisi olmayanlara da aklından bir şüphe kalmayacak şelikde sunum yapabilmek,

her yeni konuda bir gizli cümle nasihat saklı, konuyu bilsek bileeee


[size=medium]Din nasihattır/samimiyettir [/size] içinde neler gizli bu cümlenin

[neslihan]

din nasihattır baskı ve zorlama yoktur onda, alırsan o öğütleri kavuşursun saadete, kolaylaşı verir sahip olunan bütün problemler, bir bakarsın ki aslında uğraştığın bütün bu dünya sorunları boş ve değersiz hepsini gözünde büyütmüşsün ve kaybolmuşsun...

ve nasihat kim veriri nasihati genelde kim kime verir... [size=medium]kişi sevdiğine verir nasihati[/size] demek ki seviliyoruz,

ve samimiyet... nedir samimiyet ve nedir getirisi...samimiyet gönülden gelen bir sıcaklık, yakınlık,huzurrr...insan neler vermez samimi bir dost için çıkarsız hep veren hep asıl olan.... ve din bir samimiyettir, huzur bulduğun gözlerinin ruhunun içinin güldüğü yer...

[Medine-web]

"İyiliği emredip, kötülükten men etme", Allah'ın emrettiği çok önemli bir ibadetlerden biridir. Bu ibadetin tebliğ yapılan kişiye karşı uygulanması gerektiği de açıktır; yalnızca tebliğ yapmakla yani "iyiliği emretmekle" kalınmayacak, aynı zamanda "kötülükten men etme" hükmü de uygulanacaktır.
Tebliğdeki amaç sadece bilgi vermek, yani öğretmek değildir. Aksine, bundan daha da önemli olan iş, karşı tarafın vicdanında etki yaratabilmek, onu samimi bir nefis muhasebesi yapmaya sürüklemektir. Bunun için de iki taraf arasında samimi ve sıcak bir diyaloğun kurulması, öğretici bir üsluptan ziyade, yardım edici bir üslubun kurulması gerekir.
nasihayin amacı sonuç elde etmektir.
emeklerinin hasılatını alacağın gün yüzün gülsün inşaallah.

[Mihrinaz]

Allah Resulü’nden Hoşgörü Örnekleri

O'nun hayatı, savaş ortamları dahil, sayılamayacak kadar hoşgörü ve affın örnekleriyle doludur.

Bazılarını hatırlayalım:

Akrabalarını İslam’a davet için gittiği Taif’de taş yağmuruna tutulmuş, ayakları kanlar içinde kalmıştı. Cebrail’in; “Allah’ın selamı var; istersen şu tepeleri Taif halkının üzerine yıkacak ve onları helak edecek...” demesine karşılık, asla böyle bir
şey istemediğini belirterek ellerini açmış ve şu duayı yapmıştı: “Allah’ım (şu) kavmimi (topluluğu) hidayete ulaştır; çünkü onlar (Seni ve Beni) bilmiyorlar!”
Çünkü O, kan dökmek ve insanları yok etmek için değil, dalaletten hidayete çıkararak gerçek varlığa kavuşturmak için gönderilmişti. Bu tavır ve dua, tam da O’nun bu vasfına yakışmaktaydı.

Nitekim, Taif halkı yıllar sonra İslam’la şereflenmişlerdi.
Mekke’nin, kan dökülmeden fethedilmesinin ardından Allah Resulü, bir zamanlar Müslümanlara yapmadıkları hakaret, zulüm ve işkence bırakmayanlara karşı umumi af ilan etmişti. Muktedir olduğu halde intikam almamıştı.

Bedir esirlerine yaptığı muamele ne kadar anlamlıydı!..Onlara bir misafir gibi davranmanın yanında; okuma-yazma bilen her esiri, on müslümana okuma-yazma öğretme karşılığında; zengin olanları fidye vermek şartıyla, hiçbir özelliği olmayanları da birşey beklemeden serbest bırakmıştı. Bu nasıl bir hoşgörüydü; düşmanını yok etmek yerine, meziyetlerinden istifade etmeyi tercih ediyordu!

Necran’dan gelen hıristiyan bir grubun, Mescid-i Nebevi’nin bir köşesinde kendi inançlarınca ibadet etmelerine müsaade buyurmuşlardı. İnanç ve ibadet özgürlüğünün, müsamahanın bundan daha güzel pratik örneği nasıl olabilirdi?!

Allah Resulü’nün hoşgörüsü ibretlerle doluydu. Ve O, hoşgörüyü insanları kazanmak ve eğitmek için vazgeçilmez bir vasıta olarak yaşıyordu. Ashabına hep;
يَسِّرُوا وَلا تُعَسِّرُوا وَبَشِّرُوا وَلا تُنَفِّرُوا
“Kolaylaştırın, zorlaştırmayın; müjdeleyin, nefret ettirmeyin”[6] düsturunu öğütlüyordu. Kendileri de daima bu prensip üzere hareket ediyordu.

Bedevini biri mescidin bir köşesine küçük abdest bozmaya başlar. Olaya şahid olan ashabdan bazıları, adama bağırırlar ve üzerine yürürler. Rahmet Peygamberi, onlara mani olur ve; “Bırakın (işini görsün)... Sonra bevlinin üzerine bir kova su dökün; zira siz güçlük değil, kolaylık göstermek üzere gönderildiniz" buyururlar. Sonra bedeviyi yanına çağırarak ona şöyle nasihatte bulunur: “Bu mescidler ne bevil, ne de başka pislik içindir; buralar, Allah’ı anmak, namaz kılmak ve Kur’an okumak için yapılmıştır.”

Kendini İncitene de hoşgörülüydü
Rahmeten li’l-Âlemin, Mescid-i Nebevi’den çıkarken bir bedevi eteğini çekti ve; Develerimi buğdayla yükle! Çünkü sendeki mal ne senin ne de babanın malıdır! dedi. Bu ani ve kuvvetli çekme neticesinde Allah Resulü’nün ridasının yakası, mübarek boynunu kızartmıştı. Peygamber Efendimiz bu harekete üzülmüştü. Bedeviye; “Önce, beni incittiğinden dolayı özür beyan et; sonra da ben senin istediğine bakarım” buyurdular. Bedevi özür dilemeyi gururuna yakıştıramadı ve; Özür beyan etmiyeceğim, dedi ve bu sözleri birkaç defa tekrarladı.

Rahmet Peygamberi, ona ahlak ve edeb dersi vermek istiyordu; ama o hiç oralı olmuyordu. Yüce Peygamber, bedevinin sözüne hiç ehemmiyet vermedi ve ashabından birine dönerek; -“Bu adam için şu develerin birine arpa, diğerine hurma yükle!” diye emredip yoluna devam etti.
Yine Peygamber Efendimiz yukarıda da değindiğimiz şekilde;
“Gerçek Müslüman, elinden ve dilinden Müslümanların emniyet ve esenlikte olup zarar görmedikleri imsedir.” buyurarak insanlara karşı nasıl davranmamız gerektiği
hususuna dikkatlerimizi çeker.

O, savaşta bile hadde tecavüz etmemeyi, kimseye zulmetmemeyi; çocuklara, yaşlılara ve kadınlara asla
dokunmamayı, düşmana ait dahi olsa hayvanları telef etmemeyi, meyveli ağaçları kesmemeyi emreden rahmet peygamberi idi. Onun savaşı imha değil, ihya gayelerini taşırdı. O, savaşı bile rahmete dönüştüren bir Allah elçisiydi.
Dinimizin bu hoşgörüsü yakınlarımızdan başlayarak hangi din, dil ve ırktan olursa olsun bütün insanları kapsar.