Sevgili...' diye başlayan cümleler kurmak

[KuM TaNeSi]

Sevgili...' diye başlayan cümleler kurmak

Sevgili...' diye başlayan cümleler kurmak

...
sana bugün bir mektup yazdım:
en çok
en çok güllerden sözettim
saydam renksiz özgür güllerden
bir gül olmak korkusundan
nedenini hatırlamıyorum ama ağladım
sağda solda yakılıp unutulmuş sönmüş sigaralar
'canım...' diye başlanılıp
yarım bırakılmış bir sürü kâğıt parçası
ruh parçası
aşk parçası
buğu parçası
haz parçası
paramparça içime paramparça bir kış gelmiş
biliyor musun ben daima
kışları saklanırım kan
kan ödüldür açıkçası
... *

En son ne demiştik:

“Mektup bir umman telefon klorlanmış bir damla şehir suyu” gençlerin itibar etmediği yaşlılarınsa çoktan unutmuş olduğu bir hazine "mektup"...

Neden mektup? Diye sordum kendime sonra o sesi duydum:

“Kirli sarı duvara çivilenmiş gri asık suratlı posta kutusuna baktım Soğuk metal kutudan gökkuşağı fışkırıyordu sanki. Loş bir boşluğun içinde hem de yıllardan sonra minik posta kutumda sarı bir zarf... Üzerinde pul.

Özlemişim! Çocuk gibi sevindim. Bir süre açmaya kıyamadım zarfı öylece bekledim.

Apartmanın girişindeki asık suratlı gri posta kutusu bana göz kırptı sanki. Konuştu... Duydum! Ne zamandır hep ince uzun dikdörtgen zarflar alıyordum. Bankalardan taksitli kartların ekstreleri. Bir de telefon ve elektrik faturaları. Başka zaman olsa kendime kızardım. Bu kez öyle olmadı. Kendimi anlamaya çalıştım. Affettim. Zarfı yavaş yavaş açtım. Sindire sindire. Çizgisiz kâğıda yazılmış kat yerleri özenle ayarlanmış mektubu şaşkınlıkla okşadım.

Sadece iki satırdı mektup:

“Her gün mailleşmek yetmedi birden. Ekrandan ekrana yaptığımız yazışmalar yetmedi. Yıllar önceki gibi olsun istedim. Biliyor musun sana mektup gönderirken ben aslında kendimi tazeledim.”

Yüreğim pır pır etti gülümsedim!”

Ben de gülümsedim hatta büyük bir mutluluk duydum belki mutluluğu bu pencereden keşfettim. Mektup dedim gerçekten hazine. Fakat sonra onu hor görenler adını anmayanlar yitirip gidenler geldi aklıma... Bir fasıla “hüzün” girdi araya. Mailler bu kadar tatlı mı telefon yeterli mi tüm duyguları aktarmaya kısa mesajlar daha mı hatırlanır duruyor yoksa; acaba hatırlamanın vefanın özlemin en güzel göstergesi mektup değil mi mektup değil mi yıllarca unutulmayacak en güzel hatıraların arasına saklanacak olan?

Yıllar sonra bir sohbete; “bundan 16 yıl önce bir mektup almıştım” cümlesini sığdırmak ne kadar sığ? Ayakkabı kutusundan bozma hatıra sandığını el yordamıyla karıştırırken yıllar öncesine ait anne baba sevgili ya da bir arkadaşa ait mektupları tebessümle okumak ardından itinayla zarflarına yerleştirmek yitirilen özlemleri kelimeler dehlizinde yeniden ve usanmadan keşfetmek...

Bugün yine su faturası gördüm posta kutumda ve başka gözler başka görüntülere kavuşsun diye sarıldım kaleme... Önce İstanbul sonra İzmit sonra Eskişehir hatta Suriye gördü düğünlerde içerisine para koyulmaktan usanmış zarflar. Bir akraba bir arkadaş bir sırdaş bir eski komşu gülecek dedim postanedeki memur şaşırmadı değil. Ne yazık ki duymak isteyeceğim en son söz döküldü dilinden: “düğün davetiyesi mi hepsi?” Hayır! Hayır! Diye haykırmak istedim o devlet dairesinde sesim yankılansın on yıllar öncesine ulaşsın geçmişe hatırlatma geleceğe ders olsun istedim. Fakat kuru bir “sadece mektup” çıktı dilimden...

Sonra düşündüm ve en güzel cevap bu dedim içimden: “sadece mektup”... Sizin unuttuğunuz unutmayanların komadan kurtarmaya çalıştıkları mektup...

Hani beyaz bir kağıda tertemiz harfler hediye etmek...

Hani bir zarfa başına gelebilecek en güzel şeyi vermek...

Hani bir pulu koleksiyonların arasından hayata döndürmek...

Bir mektubu defalarca okumak üstüne başka bir memleketin ağaçlarının çiçeklerinin kuşlarının kokusu sinmiş kâğıdını koklamak hassasiyetle zarfı açmak iştah ile yeni bir beyaz kâğıda sarılmak...

'Sevgili...' diye başlayan cümleler kurmak mutlu olmak mutlu kılmak...


*sacrifice
...

Mahmut Sayar

[tekbir]

hüzünlüymüşş