Bir şebnemdir Ada(n)mak, Kevser Havuzuna

[MERVE DEMİR]

Bir şebnemdir Ada(n)mak, Kevser Havuzuna

Adamakla başlar hayatın serüveni ve adamakla başlar yüreklerde filizlenen güllerin kıvılcımı... Adadıklarımızla varırız mahşer alanına, sevgilinin huzuruna. Bir ışık olur adananlar; savaş alanında nurdan sütun olup parlarlar yıldızlar gibi… Sevgi çiçeği olurlar ölüm döşeklerinde; kelebeklerin çiçekleri koklayıp sevgiliye varması gibi varmayı beklerler



Kaybettiğimiz yüreğimizi, yakarışlarda bulunduğumuz geceleri özlemekle; sevgiliyle geçen saniyelerin hasretiyle başlar adayış süreci hiralarda… Bazen gözyaşlarının yazdığı şiirin satır arasından, bazen de çarmıha gerdiğimiz süveydamızda ki ateşten sıçrayan kıvılcımların arasından buluruz adayış sürecini başlatan zamanı…

O zamanla sıçrar, üstümüze çekeriz vefa yorganını…


Nasıl ki ölüme gülümseyişin yeşermesi gözlerin zikri ile mümkünse, miraca çıkarken atılan adımlar, dökülen inciler göstergesidir adayış sürecinin filizlendiğinin… Gözlerin zikri olmadan adayış süreci başlayabilir mi? Yüreklerin titremesi olmadan adayış düşünülemediği gibi gözlerin zikri; sevgili için dökülen katre katre yaşlar olmadan da adayış süreci başlayamaz… Adamaya; kevser havuzuna giden yol, fırtınanın eşiğinde gemileri yakıp, yürek mahzenine; dua kabuğuna çekilmekle başlar.


Zaman ve mekânlar ötesinde, rüyalarımızda gördüğümüz aşk rıhtımına -kevser havuzuna- varabilmemiz için; en büyüğe en büyüğü; yüreğimizi adamakla başlar titreyişler… Titreyişlerin sonucunda, göz pınarlarının çağlaması ile varılır vuslat yoluna...


Aşka dair ne varsa yüreğimizde adamalı adayış meşalesine… Sevgi çemberinin içine bir kor gibi düşen adayış şebnemi yakmalı yüreğimizi… İlahi koroya katılmalı ve adanmış gönüllerle beklemeli vuslat kapısında…


Adanan kul sadece sevgili için yanmalı… O’nun aşkıyla tutuşmalı, O’nun için kanat çırpmalı asumanlarda. Sadece sevgiliyi arzu etmeli, O’na kavuşamadan prangalarını çıkarmamalı yüreğinden… Hiçbir şey tatmin etmemeli sevdasını, adadığından başka… Gönlünde sevgilinin ateşi ile yanan gönül sultanı Yunus Emre’nin dediği gibi:

“Cennet cennet dedikleri
Birkaç köşkle birkaç huri
İsteyene ver onları
Bana seni gerek seni.”
Yunus Emre Tozal

[Emekdar Üye]

Susuyordu. Bir kucak dolusu közü yüreğinde taşıyarak susuyordu hem de. İnsanların gözlerine bakamayarak, tebessüm ede ede yürüyordu kalabalıkların arasında. İçinde bulunduğu sancıyı ifşa edememenin sıkıntısı içerisinde değildi, zaten sancısı ifşa edilmemeliydi…>

Aşk, kelimelere sığdırılamazdı, anlatılamazdı. Sükût edilmeliydi

Yitik yangınları arıyordu dağ taş demeden. Bir elinde lâl-ü aşkını resmettiği uçurtması ile kâinatta acizliğini ifade ediyor, diğer elinde taşıdığı yüreğiyle İbrahimî yangınları arıyordu.

Gök üstüne üstüne geliyordu, O ise aldırışsız devam ediyordu yürüyüşüne… Darağacından inip, çarmıhların yolunu tutuyordu. Derviş sabrı isteyen havayı teneffüs etmeliydi. Menekşe kokusuyla şefkat şefkat yeşerebilmeliydi gönüllerde, vuslat secdelerinde dua olmalıydı.

Sinesine çektiği ama gözlerinin taşıyamayıp peykânlarından süzdüğü katreler, düştüğü yerde çiğ tanesi olup sedef sedef açılıyordu. İnci inci gözyaşlarını topluyordu melekler. Mil çekilen özlemlerine kara taşlar basıyordu. Aşkından yuvarlanan taşlar O’nu arıyordu.

Yusuf’un kuyusuna vardı. Dolunayı içine çekerek mehtabın serzenişine ortak oldu. Nur oldu, aydınlattı karanlıkları. Mum oldu, aşkın huzmesiyle dağladı yürekleri. Alazlanmış sevdalara talip oldu. Rayihasıyla mest etti kâinatı…

Bir fecir vakti doğruldu ve kendisini Nil nehrinde buldu. İçi Musa dolu bir kundakta ilerliyordu. Firavunun sarayına doğru, karanlığı aydınlatmaya doğru ilerliyordu. Biliyordu ki kendisi Musa olursa, Rabbi denizleri ayağına getirirdi. Biliyordu ki “bittim” dediği yerde Rabbi “yettim” diyecek ve miraç fezasında ulvî düşlerine mazhar olacaktı.

Teslim olmalıydı. İbrahim gibi bir imana erebilmek, teslimiyetten geçiyordu. İsmail gibi teslim olursa bıçak kesmezdi. İbrahim gibi teslim olursa ateş yakmazdı.

Acının çığlık çığlık damıtıldığı yağmurlar altında ıslanmaktan geçiyordu yolu. Hüznün notalara dolandığı şarkılar mırıldanarak, mana âleminde yakamoz gibi parıldayarak geçti. Umutlarını her an tazeleyerek süzülüyordu fecre.

Lâl diliyle çöllerde yıldızlara tutunmayı diledi. Uçurtmasına adadığı lâl-ü aşkıyla rüzgârlara sesleniyor, ölümü ölüm ölüm içine çekiyordu.

Kazdığı mezarında toprakla hemhâl oluyor, yaratılışının hikmetine erebilmeyi diliyordu Rabbinden. Toprağın sırrına erebilmekse, nefsini ıslah edip özgürlüğe yelken açmakla mümkündü. Özgür olmalıydı. Tutsak sularda susuzluk yaşamamalı, nefsin zindanında esaret halinde bulunmamalıydı. Köpüğe aldanmamalı, köpüğün altındaki suyu ifşa edebilmeliydi.

Ve o an uykuyla uyanıklık arasında bir köprüden geçtiğini hissetti. Hüviyet ile mahiyet arasında, sonsuzluk ile yıldızların arasında kanat çırptığını gördü. Uçurtmasını gördü, uçurtmasına adadığı lâl-ü aşkla ölümün arefesinden geçiyordu

Ceylan gözlerin, dilhûn yüreklerin arasında açtı gözlerini. Kevser havuzunun yanında, Anka Kuşuna tebessüm etti. Serçe yüreği gibi titreyerek doğruldu ve kumrunun nâmütenâhî zikriyle mest oldu.

Aşk oldu…

Yunus Emre Tozal