Kalbin Emâneti..

[su damlası]

Kalbin Emâneti..

Elimizi kalbimize koyalım..



Dinleyelim onu..



Seslerini dinleyelim..



Ve şimdi ona hiç korkmadan -dur- diyelim..



"Dur! - Ey kalbim! Dur"




Kalbimize "dur" dediğimiz halde neden durmuyor?



Emrimize neden amade olmuyor?



Hâlbuki kalp bizim bedenimizin içinde değil mi?



Taşıdığımız ve istediğimiz gibi hareket ettirdiğimiz o bedenimiz..



Eğer bizi dinlemiyorsa hiç bize ait olabilir mi?



Bedenimize -acıkma, susama, yorulma-




veya ruhumuza -üzülme, acı çekme, dert etme- desek onlarda bizi dinlemeyecektir.



Bizler kalbimize, bedenimize ve ruhumuza hükmedememeyiz.



Onlar bize bir emânet.



Öyle bir emânet ki..



Vakti geldiğinde o çok güvendiğimiz kalbimiz ve bedenimiz



bizden ayrılacak, gerçek sahibine ulaşacak..



Ancak O, kalbimize "dur" derse durur..



Çünkü O "ol" der oluverir..



Çünkü mutlak sahibi O..



O halde bu gam neden?



Bu üzüntü, bu keder neden..



Eğer emânetse taşıdığımız herşey,



bu telaş, bu endişe neden?..



Rahmet Kelâmıyla buyuran O değil mi?



"O sabredenleri ki onlar, bir musîbete uğradılar mı,



«Biz Allah'a aidiz ve sonunda O'na döndürüleceğiz» derler."



Bakara; 156



Ey Kalbim! Sen emânetsin. Allah'a emânetsin.

"Alıntı"

[dua dilencisi]

Her şey emanet can emanet, mal emanet sağlık emanet ,evlat emanet ne kadar çok sorumluluklarımız var sağlıkda malda sınava tabi olduk evlat neden farklı oldu oda emanet Allah ol der herşey olur ama bu emanetin tadı diğerlerininkine benzemiyor sanki cano..