"Bize Mazlumun Rengini Söyle Ey Musa!"

[Beytül Ahzan]

"Bize Mazlumun Rengini Söyle Ey Musa!"

Ey Musa!
Hani senin ümmetin düveyi kesecekleri zaman birçok anlamsız soru sormuştu, saçma ayrıntılarla neredeyse düveyi kurban etmeyeceklerdi ya, artık devir değişti.
İnsanlar çok fazla soru sormadan, ayrıntılara takılmadan, seve seve kurban veriyorlar Allah’a.
Artık sorular, kurbana dair sorulmuyor. Mazlumlara dair soruluyor ve mazluma yardımdan kaçınılıyor…


Yıl 2014. Yine bir koşuşturma var etrafta. Ortakçı diye bir kavram dolanıyor dillerde.
“Sen kesiyor musun bu sene?” sorusu, ağızlarda sakız olmuş adeta. Kurban verilecek Allah’a.
Sonra her yıl olduğu gibi, gıdım gıdım ve kurbanın en işe yaramaz yerleri dağıtılacak fukaraya, sonra da dağıttığıyla övünecek kutsal(!) dağıtıcı!
Yıl boyunca fukaraya infakta yarışmayanların, infaktan itinayla kaçanların, her kurban bayramında böylesi bir kesme yarışına girmesi oldukça tuhaf.
Üstelik dağıttıkları ile fukarayı sevindirmedikleri halde, bunun adına ibadet demeleri ve böbürlenmeleri garip bir muamma.

Peki, nedir ibadet? Hangi ibadet “insan”dan öte, nefs için?
İbadetlerin, insanların iyiliği ve refahı için olması, nefsin işe karıştırılmaması gerekmiyor mu?
Bu durumda, göstermelik dağıtılan etler, akıtılan kanlar mı ibadet?
Akıtılan kanlar ulaşır mı Allah’a?
Bu şekilde kesilen kurbanlar ulaşır mı semaya?

Olaya farklı bir açıdan bakalım.
Fakirlikle mücadele eden, zorluklar ve çaresizlikler arasında kaybolan, yaşam mücadelesinde boğulan bir insanın aslen ihtiyacı maddi ve manevi destek iken, kendisine verilen cüz-i miktarda kurban eti mi onun sorunlarını halledecek?
Hangisi yapılırsa bu kişi mutlu olur ve yaşama daha umutla tutunur?
Utanılası miktarda verilen kurban etiyle mi, mağduriyetinin giderilmesiyle mi?
Yıl boyunca mağdur insanlara yan gözle bile bakmayan, her infak zamanı manalarını tesbihe sıralayan bir insanın, kurban bayramında hayvan kesmedeki yarışı ve dağıttığı utanç mı evlâ?

Mazlumlara yardım söz konusu olunca, birçok mana dizildi yollara…

Mazlum Müslüman mı, değil mi?

Kadın mı, erkek mi?

Hangi ırktan?

Neden savaştan kaçmış, ülkesinde durup savaşmamış?

Asgari ücret yetmiyor mu?

Evi kira değilmiş, hâlâ yardım mı istiyor?

Onların halkı bize yardım etti mi ki, biz onlara yardım edeceğiz?

Bu millet geçmişte bize kazık atıp arkamızdan vurmamış mıydı ki, yardım istiyorsunuz bu insanlara?

Ve daha birçok soru…

Peki, kurban kesileceği zaman kaç soru diziliyor samimiyetsiz ağızlara?

Sadece iki soru. Kurban ne kadar ve kaç kilo et düşer bana?!

Ey Musa! Hani senin ümmetin düveyi kesecekleri zaman birçok anlamsız soru sormuştu, saçma ayrıntılarla neredeyse düveyi kurban etmeyeceklerdi ya, artık devir değişti. İnsanlar çok fazla soru sormadan, ayrıntılara takılmadan, seve seve kurban veriyorlar Allah’a.
Artık sorular, kurbana dair sorulmuyor.
Mazlumlara dair soruluyor ve mazluma yardımdan kaçınılıyor.
Birçok insan ortak olup bir hayvana ortakçı oluyor ama bir mazlumun mazlumiyetini gidermek için ortakçı olmuyor.

Allah muhakkak tüm mazlumlara yardım etmenizi emrediyor.

Sen bizimle alay mı ediyorsun ey Musa!

Rabbine sor Musa! Bizim adımıza yalvar da, bize mazlumun rengini bildirsin.
Müslüman mı olacak? Irkının rengi hangi renk?

Rabbine sor Musa! Bizim adımıza yalvar da, bize mazlumun mahiyetini bildirsin. Mazlumlar birbirine benziyor. Her mazluma yardım edilmez.
Bazıları çilesini çekmeli. Allah dilerse, hiç şüphesiz doğruyu bulmuş oluruz.

Ve bunlar da yetmedi mazlumlara yardım etmek için.

“Sonra kalpleriniz yine katılaştı, taş gibi hatta daha da katı oldu. Nitekim taşlar arasında kendisinden ırmaklar fışkıran vardır, yarılıp su çıkaran vardır. Allah korkusundan yuvarlananlar vardır. Allah yaptıklarınızı bilmez değildir.”
(2/67-74)

Kurban edilen hayvan değil, mazlumlardır her zaman…

Akan kan değil, onların âh’larıdır an be an…

Mazlumlara çaresizlik pay eder hep insan…

Ve mazlumun çaresizliğiyle dolar her bir yan…

Bayram…




Tülay Yıldırım Ede