Davet ve davetçi olmak

[Nebevi Sevda]

Davet ve davetçi olmak

Müminim diyen her kul davetçi olmak zorundadır. Kulluğun vecibesi bildiğini en güzel lisanla aktarmaktır. Şayet bildiğinizi ortam ve zemin gözeterek, doğru zamanda doğru anlatımla yaparsanız; muhatabınıza en güzel şekilde yaklaşmış olursunuz. Tebliğ ve davet arasında ki en belirgin fark ilan edildikten sonra Nereye? Kime? sorusuna cevap verebilmektir. Tebliği kendi içinde ayırabiliriz.

1- Ferdi Tebliğ

Ferdi Tebliğ: Meşru olan her zemini iyi değerlendirip birebir markajla kişiye en güzel şekilde anlatma usuludur. Toplu taşıma araçlarında, evde, yolda, komşuda, arkadaş ortamlarında nerede olursanız olun. Gözünüze kestirdiğiniz birine mutlaka bir bahaneyle iletişim kurarak hakkı anlatın. Asla muhatabınızı hedef tahtasına oturtmayın. Onu yargılamayın. Son yıllarda Müslümanların en büyük zaafiyeti tebliğde zihinsel yorgunluktur. Kişi heyecanını yetirince etrafındaki olumsuzluklara dahi duyarsız kalabiliyor. Bizlerin zihinsel hicrete ihtiyacı var. Şuayb(a.s) gibi dosdoğru namazı, Nuh(a.s) gibi uzun soluklu tebliği, Hz. MUHAMMED(a.s) gibi fetih nişanelerini tarihe hapsetmemeliyiz. O nişaneleri kaybettiğimiz müddetçe sendelemeye mahkumuz.

Dernek,vakıf vb. çalışma içerisinde hangi kademede yer alırsak alalım bu bizi sınıfsal farkındalığa asla götürmemeli. Başkandan tutunda komisyon sorumluları dahi sokak ve evlerini şeytanın pisliklerinden arındırmakla yükümlüdür. Kurumdaki görevleri o şahsı eziyorsa; o kurumun zaafiyetidir. İş tutuş biçimdeki noksanlıklardandır. Çevremizde ki her insan ahirette potansiyel bir davacıdır. ''YA Rabbi! komşu olduğumuz halde bize anlatmadı. Bizler sadece sokaktan geçerken ona imrendik.'' sualine muhatap olabiliriz. Gelin hep birlikte yeniden bilgi azığımızı kuşanarak, tebliğ gömleğimizi üzerimize giyinelim.

“İçinizden hayra çağıran, iyiliği emredip kötülükten men eden bir topluluk bulunsun. İşte kurtuluşa eren onlardır." ( Âl-i İmran:104)
(İbrahim Gadban)

Devam edecek inşallah

[Abdulkadir Seven]

1) Tebliğ edeceğimiz şahsı tanıma;
Muhatabın seviye ve konumunu bilmeden tebliğ yapmak davetçinin tüm çabasını boşa çıkarabilir. Davamızı anlatacağımız adamları önceden tespit etmek, bizler için birçok faydayı da beraberinde getirecektir. Böylesi bir durumda kaliteli adamlar kazanmanın yanı sıra, vaktimizi de zayi etmemiş olacağız. Davamızı önceden tespit ettiğimiz insanlara anlattığımızda onların seviye ve bilgi düzeylerini bildiğimiz için usulüne uygun bir anlatım ortaya koymamız mümkündür.
Her insana konumuna göre muamele etmek nebevî bir sünnettir. Eğer muhatabımız bedevi birisi ise sade bir dille, basit örnek ve cümlelerle davetimizi sunmalıyız. Ama muhatabımız halk nezdinde değerli, önemli ve mütemayiz bir şahsiyet ise, böylesi birisine karşı daha dikkatli olmalı, cümle ve örneklerimizi daha itinalı seçmeliyiz. Eğer bu ayırıma dikkat etmez isek, o zaman okuma yazma bilmeyen insanlara üst düzey bir konuşma yapma veya üst düzey insanlara basit bir konuşma yapma gibi ciddi bir hatanın içerisine düşeriz ki, bunun sonu davetimiz açısından hiç de hayırlı olmaz. Tebliğ götüreceğimiz insanı öncelikle tanımalı; sonrada onu konumuna göre değerlendirmeliyiz.

2) Bıkkınlık Vermekten Sakınılmalı
İslam davetçisinin dikkat etmesi gereken diğer bir husus da budur. Yani insanları bıktırmamak, anlattığı şeyleri öz bir şekilde ifade etmek, meseleleri fazla dallandırıp budaklandırmamak… Davetçi bunlara dikkat edip muhatabını sıkmazsa, muhatabı onunla tekrar bir araya geldiğinde onu dinlemekten imtina etmez, bıkkınlık duymaz; ama buna dikkat etmediğinde, karşıdaki insan bir daha kendisi ile bir araya geldiğinde hemen oradan kaybolmanın ve en kısa zamanda o mekândan uzaklaşmanın yollarını arar. İşte bu nedenle davetçinin insanları sıkmaktan ve onlara kaldıramayacağı yük yüklemekten uzak durması gerekmektedir. Yine davetçi kendisi konuşurken, karşısındakinin sıkılma ihtimalini göz önünde bulundurmalı, kalbin derinliklerinden gelen bir dinleme yoksa konuşmasının faydası olmayacağını hatırından çıkarmamalıdır. Az ama öz konuşmalı, sözlerini itina ile seçmeli, kırıcı ve gereksiz tartışmalara yol açıcı ifadelerden kaçınmalıdır.

Ebû Vâil’in şöyle dediği rivayet edilmiştir: "Abdullah İbn-i Mesud radıyallâhu anhinsanlara her Perşembe vaaz verirdi. Bir adam ona: “Keşke bize her gün vaaz versenâ€� dedi. Bunun üzerine Abdullah İbn-i Mesud radıyallâhu anh şöyle dedi: “Sizi usandırma korkusundan dolayı bunu yapmıyorum. Hz. Pey*gamber sallallâhu aleyhi ve sellem bizi usandırmamak maksadıyla vaaz vermek için uy*gun zamanlarımızı kolladığı gibi, ben de sizin istekli olduğunuz zamanlan kolluyorum.â€�[1]