Namaz Platformu...../medineweb

[Fatıma-i Zehra]

Bir asker, namaz kılan diğer askere sordu…
- Arkadaş kaçıncı asırda yaşıyoruz? Niçin kendini zahmete sokup her gün 5 defa namaz kılıyorsun.
… …
Namaz kılan asker, tam o sırada uzaktan görünen teğmeni gösterdi:
- Şu insan niçin yanından geçerken toplanıyor, selam veriyor ve bütün emirlerine itaat ediyorsun. ”yat” dese yatıyor, ‘kalk’ dese kalkıyorsun? O da senin gibi iki ayağı, iki eli ve bir başı olan bir insan değil mi?’
Diğer asker cevap verdi:
-’Evet! O da benim gibi biri insan ama rütbesi var, omuzun da yıldızı var’.
Namaz kılan askerin cevabı müthişti:
-Ey arkadaş! Sen omuzun da bir tane yıldızı var diye senin gibi bir insana
itaat ediyorsun da ben, yerdeki kumlar adedince yıldızları olan ve hepsini
tespih tanesi gibi kudret eliyle çeviren Allah’a niçin itaat etmeyeyim?
Niçin namaz kılıp emrini yerine getirmeyeyim.

[Fatıma-i Zehra]

Namaz kılamıyorum; ne yapmalıyım?

“-Soru: Hocam, ben Rabbimi çok seviyorum. Kalbim Rabbim için atıyor, ama namazımı kılamıyorum ve bu yüzden de çok huzursuz oluyorum. Ne yapmalıyım?

- Bu duruma üzülmeniz imanınıza işarettir; lakin birini gerçekten çok seven uğrunda nelere katlanmaz ki! Gerçekten sevdiğiniz kimse size ‘Benim için bir gün aç kal!’ dese, halsiz düşseniz bile yemeğe yaklaşamazsınız. İnsan âşık olunca canını bile vermeye hazır hissediyor. Rabbimizi sevdiğinize inanırım; ama gerçekten ‘çok sevdiğinizden’ emin misiniz? İnsan sevdiğine koşar, sevdiğiyle sürekli ilgili olmak, hep onun huzurunda bulunmak ister.

Siz ise ‘namaz kılamıyorum’ diyorsunuz. Nedenini düşünüyorum:

-Psikiyatrik bir rahatsızlığınız olabilir belki… Şuuraltına yerleşmiş ibadetten alıkoyan bir olumsuz düşünce programı saklıyor olabilirsiniz.

-Belki de nefsinize dair bir sevgiyi Allah sevgisi sanıyor olabilirsiniz. Allah’ı gerçekten sevmenin göstergesi yarattığı şeylerdeki sanatını görmeyi arzulamaktır, üzerlerindeki ilahi nakışları tespihle, tekbirle, hayranlıkla izlemektir. Yüce Rabbe sık sık şükretmek, o muhabbeti yüreğinde sık sık patlayan titreşimler halinde algılamaktır ve onun emirlerine heyecanla koşmaktır.

Sizlere önerilerim:

-Yediğinize içtiğinize haram lokma karışmasın. Faizden, besmelesiz yemekten sakının. Evinizde veya çevrenizde şeytani titreşimler yayan müstehcen resim, heykel türünden herhangi bir nesne varsa kaldırın.

-Dostluk kurduğunuz kimseler arasında Allah düşmanı veya ahlaksız birileri varsa uzaklaşın.

-Yaptığınız işler arasında Allah’ın haram kıldığı bir şey var mı? İçki içmek, piyango oynamak, müstehcen giyinmek, gıybet, iftira varsa terk edin.

-Dilinizi ve kalbinizi bolca tövbeyle, duayla, zikirle ve mümkünse Kâbe’den namaz görüntülerinin hayalleriyle meşgul edin.

-Ölümü daha çok düşünün. Geleceğe dair her planınıza ölümün ışığından, kabrin penceresinden bakın. Yeryüzünde, yakında göçüp gidecek bir misafir gibi dolaşın. Ezanı duyunca kulak kesilin ve o güzel sesi kalbinizdeki en güzel çağrı olarak canlandırın.

Bunları yaparsanız inşallah durum değişir. İlahi nur ve rahmet üzerinize yoğunlaşır ve varsa kalbinizdeki karanlıkları temizler. Siz de hızla aydınlanır ve ibadetin güzelliğini keşfedersiniz. Allah hepimize nasip eylesin.”

Dr. Muhammed Bozdağ

alıntıdır.

[su damlası]

1 Günlük Namazla Neler Kazanıyoruz?

Namazın bütün ibâdetleri içine alan bir ibâdet olduğunu bilmem biliyor musunuz?

Konuyla ilgili bâzı teknik rakamlar vermek istiyorum:

Namaz kılan bir mü’min bir günlük namazında neyi ne kadar zikrediyor; hiç düşündünüz mü? Gelin ortalama bir rakam çıkaralım:

Namaz kılan bir mü’min bir günde en az

– 40 def’a Besmele çekiyor.

– 40 def’a Fatiha sûresini okuyor.

– 80 def’a Rabb’imizin er-Rahman ismini söylüyor.

– 80 def’a er-Rahim ismini söylüyor.

– 213 def’a Allah-u Ekber diyor.

– 120 def’a Sübhane Rabb’iye’l-Azim, diyor.

– 240 def’a Sübhane Rabbiye’l-Âlâ, diyor.

– 15 def’a Sübhaneke duâsını okuyor.

– 40 def’a Semi Allahu limen hamideh diyor.

– 40 def’a Rabbena ve leke’l-hamd diyor.

– 40 def’a Âmin (Ya Rabbî! Duâlarımı kabul buyur) diyor.
– 33 def’a Zamm-ı Sûre okuyor.

– 21 def’a Ettahiyyatü’yü okuyarak Peygamberimize selâm gönderiyor.

– 21 def’a Kelime-i Şehadet’i söylüyor.

– 26 def’a omuzundaki meleklere ve yanlarındaki Müslümanlara Selâm veriyor.

– 13 def’a Allahümme ente’s-Selâmü ve Minke’s-Selâmu Tebârekte ya Zelcelâli ve’l-ikrâm, diyor.

– 13 def’a Rabbenâ Âtina, duâsını okuyor.

– 13 def’a Rabbenâğfirli, duâsını okuyor.

– 15 def’a Allahümme Salli selâvatını okuyor.

– 15 def’a Allahümme bârik selavatını okuyor.

– 15 def’a Euzübillâhimineşşeytânirrâcîym diyerek şeytanın şerrinden Allah’a sığınıyor.

Bu zikrettiklerimiz sâdece namazın içinde okunanlardır.
Namazdan önce ve sonra okunanlar ve tesbihatlar bu rakamların dışındadır.

60 yıl yaşayıp da kulluğunun gereklerini yerine getiren bir mü’minin yaptıklarını ve söylediklerini bu kadar yıl hesabıyla hesaplayın bakalım, ne çıkacak karşınıza.

Ya kulluk şuurundan uzak, ibâdetlerden mahrum ömrünü zilletle geçirmiş bedenini ibâdetsizlik illeti (hastalığı) istila etmiş olanlara ne diyeceksiniz. Gerçekten çok büyük kayıp içindeler değil mi?

"Alıntı"

[Fatıma-i Zehra]

Sual: Namaz kılarken, zihni toparlayabilmek için, ne yapmak gerekir?
CEVAP
Mümin, Allahü teâlâdan korkar, Onun rahmetinden ümidini kesmez ve hatalarından dolayı utanır. Namazda bu hâlinden ayrılıyorsa, fikri dağınık ve vesvese mevcut demektir. Görmek, düşünmeye sebeptir. Bu bakımdan insanı meşgul edecek şeyleri, gözün gördüğü yerlerden kaldırmalı. Namazı mümkünse loş bir aydınlıkta kılmak iyi olur. Nakışlı seccade yerine, düz olanlar tercih edilmeli. Kıble duvarı sade olmalı, herhangi bir levha asılı olmamalı. Hep önüne bakmalı.

Namaza başlarken Allah'ın huzuruna durduğunu, bu huzurda gafil olmanın tehlikesini düşünmeli ve kıyametin korkunç manzarasını hatırlamalı. Kalbi meşgul eden, dünyevî istek ve arzulardır. Nefse ceza verip bunlardan kurtarmak gerekir. Ebu Talha hazretleri, bahçede namaz kılarken bir kuş daldan dala konup namazını şaşırtınca, büyük bir bahçesini sadaka olarak verdi. Namazının noksanına kefaret olsun diye böyle yaptı.

Nefsi çeşitli şekilde cezalandırarak kalbi toparlamaya çalışmalıdır. Tam huzura kavuşamıyorum diye mücadeleyi bırakmamalı. Bir bardak dolu zeytinyağına ne kadar su konursa, o kadar zeytinyağı dışarı dökülür, çünkü zeytinyağı suya göre hafif olduğu için suyun üstüne çıkar. İkisi birleşmez. Dünya sevgisiyle âhiretin kalbdeki durumu, zeytinyağı ile su gibidir. Bardak suyla dolu olunca, zeytinyağı orada bulunmaz. Dünya sevgisi kalbi kaplamışsa, vesveseden kurtulmak mümkün olmaz. Dünya sevgisi ne kadar azsa, kalb huzuru o kadar fazlalaşır. Demek ki, kalbi toparlayabilmek için, dünyanın faydasız şeyleri peşinden koşmamalı. İlim ve ihlâsla amel etmeye çalışmalı, göze çarpan ve kalbi meşgul eden şeyleri ortadan kaldırmalıdır.

alıntıdır

[nur__]

Şeytanın insana attığı 3 düğüm ve Efendimiz’in kurtuluş tavsiyeleri

SALİH YUSUFOĞLU


Bakın Peygamber Efendimiz (sas), namaz tesbihatı konusunda bizleri nasıl uyarıyor:
“Kim her namazın peşinden otuz üç defa Allah’ı tesbih eder (Subhanallah), otuz üç defa Allah’a hamd eder (Elhamdülillah) ve otuz üç defa da Allah’ı tekbir eder (Allahüekber), yüzü tamamlamak için de: “Lâ ilâhe illallahu vahdehu lâ şerike leh, lehülmülkü ve lehülhamdu ve hüve ala külli şeyin kadîr” derse,hata ve günahları deniz köpüğü kadar çok olsa bile bağışlanır.” (Müslim)





Sabah namazı en çok kaçırılan namazlardan biridir. İnsan uykusunun esiri olur, yataktan kalkamaz. Halbuki sabah namazının hazırlıkları ta akşamdan başlamalı, tedbirler yatmadan önce alınmalıdır.
Belki de en çok kaçırılan namazdır sabah namazı.
Bir türlü uyanamaz insan, sanki gözkapaklarının üzerinde tonlarca yük varmış gibi. “Biraz sonra uyanırım.” diyerek vakti geçer de namazın, şeytan yapışmıştır insanın ensesine, izin vermez bir türlü uyanmasına.

Peygamber Efendimiz (sas), bu konudaki sıkıntısını görmüş olmalı ki bakın neler emrediyor biz ümmetine:
“Biriniz uyuyunca şeytan ensesine üç düğüm atar.
Her düğümü atarken, düğüm attığı yere eliyle vurarak, ‘üzerine uzun bir gece olsun, yat’ dileğinde bulunur.
İnsan uyanır ve Allah’ı zikrederse, bir düğüm çözülür,
abdest alırsa ikinci düğüm çözülür
ve bir de namaz kılarsa bütün düğümler çözülmüş olur.
Böylece kul canlı ve hoş bir halet-i ruhiye ile sabaha erer. Aksi halde böyle yapmazsa, habis ruhlu, içi kararmış ve uyuşuk bir halde sabaha erer.” (Buhari, Teheccüd, 12)

Büyüklerimiz, şeytanın insana gafleti, necaseti ve tembelliği sevdirmek için elinden geleni yaptığını, buna karşılık Efendimiz’in (sas) de zikirle gafleti, abdestle necaseti ve namazla da tembellik düğümlerini çözebileceğini müjdelediğini belirtirler.

Dikkat edilmesi gereken çok önemli üç husus var hadiste.
Birincisi, şeytanın insana, (ister mecazi olarak kabul edin, ister gerçek) namaza kalkmaması için yatarken üç düğüm attığı.
İkincisi, insan namaza kalkmak için gözünü açtığı ilk anda Allah’ı zikretmeyi unutmaması.
Üçüncüsü ise insanın, canlı ve hoş bir halet-i ruhiye ile sabaha ermesinin hissedilmesi.

Şeytan acizdir aslında; mertçe çıkmaz insanın karşısına, sinsi planlar kurar hep.
Fakat bu planlara karşı inananların da ‘uyanık’ olması gerekir. Hadisin de emir buyurduğu gibi, sabah veya teheccüd vaktinde saatiniz çaldığı veya gözünüzü açtığınız ilk anda kalkın ve Kelime-i Tevhid okumayı zinhar unutmayın. Sonra hemen abdest alın ve huşu içinde namazınızı kılın.
Böylece hem sabaha canlı ve hoş bir ruh haliyle ulaşın ve gününüz huzurlu geçsin hem Allah ve Rasulü’nü sevindirin hem de şeytanı da kahredin…
Öyleyse var mısınız? Şeytanın üç düğümüne karşı bizler de ona üç düğüm atalım...


Haydi öyleyse bugünden başlayın…

[su damlası]

[su damlası]

[mehmet akif2]

su damlası Üyemizden Alıntı

1 Günlük Namazla Neler Kazanıyoruz?

Namazın bütün ibâdetleri içine alan bir ibâdet olduğunu bilmem biliyor musunuz?

Konuyla ilgili bâzı teknik rakamlar vermek istiyorum:

Namaz kılan bir mü’min bir günlük namazında neyi ne kadar zikrediyor; hiç düşündünüz mü? Gelin ortalama bir rakam çıkaralım:

Namaz kılan bir mü’min bir günde en az

– 40 def’a Besmele çekiyor.

– 40 def’a Fatiha sûresini okuyor.

– 80 def’a Rabb’imizin er-Rahman ismini söylüyor.

– 80 def’a er-Rahim ismini söylüyor.

– 213 def’a Allah-u Ekber diyor.

– 120 def’a Sübhane Rabb’iye’l-Azim, diyor.

– 240 def’a Sübhane Rabbiye’l-Âlâ, diyor.

– 15 def’a Sübhaneke duâsını okuyor.

– 40 def’a Semi Allahu limen hamideh diyor.

– 40 def’a Rabbena ve leke’l-hamd diyor.

– 40 def’a Âmin (Ya Rabbî! Duâlarımı kabul buyur) diyor.
– 33 def’a Zamm-ı Sûre okuyor.

– 21 def’a Ettahiyyatü’yü okuyarak Peygamberimize selâm gönderiyor.

– 21 def’a Kelime-i Şehadet’i söylüyor.

– 26 def’a omuzundaki meleklere ve yanlarındaki Müslümanlara Selâm veriyor.

– 13 def’a Allahümme ente’s-Selâmü ve Minke’s-Selâmu Tebârekte ya Zelcelâli ve’l-ikrâm, diyor.

– 13 def’a Rabbenâ Âtina, duâsını okuyor.

– 13 def’a Rabbenâğfirli, duâsını okuyor.

– 15 def’a Allahümme Salli selâvatını okuyor.

– 15 def’a Allahümme bârik selavatını okuyor.

– 15 def’a Euzübillâhimineşşeytânirrâcîym diyerek şeytanın şerrinden Allah’a sığınıyor.

Bu zikrettiklerimiz sâdece namazın içinde okunanlardır.
Namazdan önce ve sonra okunanlar ve tesbihatlar bu rakamların dışındadır.

60 yıl yaşayıp da kulluğunun gereklerini yerine getiren bir mü’minin yaptıklarını ve söylediklerini bu kadar yıl hesabıyla hesaplayın bakalım, ne çıkacak karşınıza.

Ya kulluk şuurundan uzak, ibâdetlerden mahrum ömrünü zilletle geçirmiş bedenini ibâdetsizlik illeti (hastalığı) istila etmiş olanlara ne diyeceksiniz. Gerçekten çok büyük kayıp içindeler değil mi?

"Alıntı"

[Fatıma-i Zehra]

Özür Dileriz Delikanlı
A.Cem Toprak

Delikanlı özür dileriz, namaza başlarken sanki biz zamanında hiç zorlanmamışız gibi seni "full çekme"ye zorladık. Tuğlaları üst üste koymana izin verecek bir rahatlık sunmadık sana. Yakaladığın namazlara köreldik de, kaçırdıkları için yazıklar ettik.

Namaza alışırken ayağının dolanabileceğini, yürürken düşebileceğini hesaba katmadık. İçindeki tereddütleri ciddiye almadık. Kendi kendine sorduğun sorulara "hiç yokmuş gibi" sağırlaştık. Elbette ki "lüzumsuz" gelecekti sana namaz en başında. Başımızı ellerimizin arasına alıp bir kaç dakika olsun düşünmedik: Öyle kolay değil ki arzulamak hiç alışık olmadığını? Öyle hemen oluvermez ki hiç tanımadığını yanına yoldaş eylemek? Kim susamadan su içer ki? Kim acıkmadığı yemeğe iştah duyar ki?

Mecbur tuttuk seni... "Başka yolu yok!" dedik. Mecbur olmasına mecburdur namaz.. Yalan yok; farzdır. "Dinin direği." "Gözümüzün aydınlığı!" Teşekkürlerin en güzeli.. minnettarlığımızı ifade etmenin en şık, en zarif yoludur namaz! Kulluğumuzun en somut biçimi... Elle dokunulur, gözle görülür bir teşekkür zirvesidir.. Sormadık kendimize: Zorla mı teşekkür eder insan?

Zorunluluk olarak takdim edilir mi hiç minnettarlık? Gösteremeyince sana Rabbimizin bizi ne kadar çok şeyle sevindirdiğini, içine zoraki minnettarlıklar atmaya kalktık. En başta biz hissedemeyince üzerimize hiç hesabsız, hiç sebepsiz, hiç karşılıksız indirilen o iyilikleri, sana da ancak "istesen de istemesen yapacaksın" diye farzları saydırdık, soğuk ve resmî zorunluluklar listesi içinde sürdük namazı önüne. Hiç görmedin ki yüzümüzde nimetlere boğulmanın o şımarıklık neşesini, hiç hissetmedin ki yüreğimizde her sabaha yeniden uyanma sevincini? Bizden sana huzur bulaşmadı ki... Bizden sana neşe taşmadı ki...

Elbette ki sabırsızdır insan... Hele de gençler... Biz yaşımızı başımızı aldık, ırmağın öbür yakasına geçtik. Durulduk. Sakinleştik. Ama sen! Beri yakasındasın hayatın. Hırçın yanındasın şehrin. Kıpır kıpır tenin. Duygu kasırgalarında savruluyor saçların. Sana varlığın müziğini aktaramadık. Namazın yüzümüze tebessümler kattığına tanıklık edemedik. Kıldık namazları kılmasına, ama seccadeyi toplarken namazın gerçeğini de bir kenara dürdük. Namaz kıldıkça güzelleşseydik, neşelenseydik, incelseydik, sen de imrenirdin bize. Sanki bir büyü var burada diye, sen de sokulurdun yanımıza..

"Namaz dediğin sadece bir gün kılınır" demek isterdik sana... "O da bugündür." Bak, dün gitti; yarın da gelmedi. "Sen sadece bugün kıl, gerisine karışma!" diyecek kalenderliği gösteremedik sana... Bitmeyecek sandın namazı. Yarın, yarından sonra, yarından sonradan da sonra.... Derken yığıldı üzerine binlerce vakit, binlerce rekat... Ezildin kılacağın namazlar altında. Şimdiden üşümeye başladın soğukta alacağın abdestlerin suyunda... Kulağına fısıldayıverseydik ya Rabbimizin sözünü: "Ben senden yarının ibadetini istemiyorum ki..." Bugün kıl, yeter.. Hatta bu vaktin hakkını ver, yeter! Hem sonra, ne biliyorsun, o kadar uzun süre yaşayacağını.. Belki bitecek ömrün; namazların da bitecek... Sana bugün kıldığın namazın ışığı kalacak... Rabbin diyecek ki, "Madem ki bugün kıldın, yaşasaydın bir ömür boyu kılacaktın.." Bir güne verdiğin namaz rengi, bir ömrüne taşacak; bin ömürlük bir sonsuzluğa taşıyacak seni..

Sana Rabbini tanıtırken, kılı kırk yarar, ince eleyip sık dokur, mükemmeliyetçi bir imaj çizdik, seni vesveselere saldık, yorduk, kırdık, usandırdık. Rabbinin yaptıklarını beğenmeyeceğine inandırdık önce seni. Seni sevdiği, sana merhamet ettiği ap açık ortadayken, önce korkmanı istedik O'ndan... Oysa, insan sevmediğinden korkmaz ki, korkamaz ki... Allah'tan korkanlar O'nu hakkıyla sevenlerdir, O'nun kendilerini fazlasıyla sevdiğini bilenlerdir... Korkarlar; çünkü o sevgiyi kaybetmek üşütür insanı, o kadar sevilmişken yüz çevirmek acı verir insana... Kaybedeceği şeyi olanlar korkar!

Şöyle diyebilmeliydik sana: "Namaz kılarken Rabbinin sana 'aferin!' dediği haldesin." Şöyle de diyebilmeliydik: "Namaz kılarken, Rabbinin en çok sevdiği En Sevgili'nin (asm) bulunduğu haldesin." Sevinmelisin. Sevildiğini bilmelisin. Sevildiğini bilip de öyle varmalısın secdelere. Bırakıp her şeyi namazın kucağında atabilmelisin hüzünlerini. Durdurup oyunları, başından atıp telaşları, en sahici olduğun yerde, en çok onaylandığın halde, namazda, neşelere boğulabilmeli, sevinçlere sarılabilmelisin.

Özür dileriz delikanlı,

Bağışla bizi genç hanım.


Zafer Dergisi

namazzamani.net'den alıntıdır.

[Fatıma-i Zehra]

Bir profesörün ilk namazı

Amerika'nın muhtelif üniversitelerinde görev yapan matematik Prof. Jeffrey Lang İslam'a giriş hikâyesini yazmış olduğu 'Melekler soruncaya kadar' (Even Angels Ask: A Journey to Islam in America) isimli eserinde derin felsefi düşüncelerle,ruhani duygular arasında ilk namazını şöyle dile getiriyor:

"Müslüman olduğum gün cami imamı, bana namazın kılınışını açıklayan bir kitap verdi. Ancak Müslüman talebelerin buna endişelerini gördüm, bana: "Acele etme, rahat ol, zamanla yavaş yavaş yaparsın" dediler. Ben de kendi kendime, namaz bu kadar zor mu? Dedim ve talebeleri duymazlıktan gelerek, hemen vaktinde beş vakit namaz kılmaya karar verdim. O gece, loş ve küçük odama çekilerek kitaptan abdest ve namaz hareketleri eksersizlerini yaptım, namazda okunacak bazı surelerin Arapça okunuşlarıyla İngilizce anlamlarını ezberlemeye çalıştım. Bu çalışmalar saatlerce devam etti.

İlk namaz denemesi için kendime güven gelince yatsı namazını kılmaya karar verdim. Vakit gece yarısıydı, kitabı alıp banyoya girdim, kitabı açarak, mutfaktaki ilk yemek denemesi yapan aşçı gibi kitaptaki talimatları dikkat ve incelikle bir bir uyguladım.

Abdest bitince odanın ortasında durup, kapı ve pencerelerin kilitli ve kapalı olmasından emin olduktan sonra kıble olarak bildiğim tarafa yöneldim, derin bir nefes aldım ve elimi kaldırarak alçak bir sesle Allahu Ekber dedim. Kimsenin
beni işitmemesini ve görmemesini umuyordum, yavaş yavaş Fatiha suresi ile kısa bir sureyi Arapça olarak okudum. Öyle zan ediyorum ki herhangi bir Arap beni dinlemiş olsaydı benim okumamdan bir şey anlamayacaktı.

İkinci bir tekbir alarak Rükua gittim, rükuda biraz tedirginlik hissettim, çünkü hayatımda hiç kimseye eğilmemiştim. Odada yalnız olduğumu hatırlayınca sevindim. Subhane Rabbiyel azim dediğimde kalbimin hızla çarptığını hissettim. Tekrar tekbir getirerek doğruldum ve artık secdeye varma zamanı gelmişti. Secdeye varmak üzere ellerimi ve dizlerimi yere koyunca dona kaldım, secdeye gidemiyordum, efendisinin önünde başını yere koyan köle gibi yüzümü, burnumu yere koyup kendimi zillet sandığım bir duruma düşüremiyordum, üstelik bacaklarım da katlanamıyordu, utandım gülünç duruma düştüm zannettim.

Bu durumda beni gören, arkadaş ve tanıdıklarımın önünde acınacak ve alay edilecek halimi düşündüm, arkadaşlarımın kahkahalarını duyar gibi oluyordum. 'San Francisco'da Araplar çarptı bu hale düştü' gibi sözler sarf edeceklerini tahayyül ederek zavallı duruma düştüğümü hissettim. Bir müddet tereddüt ettikten sonra derin bir nefes aldım başımı seccadeye koydum, zihnimdeki bütün düşünceleri attım, dikkatimi dağıtacak düşüncelere yer vermeden ikinci secdeye de vardım. Bu esnada kendi kendime "Daha önümde üç tur daha var"
diye düşündüm ve kararlıydım: Neye mal olursa olsun bu namazı tamamlayacağım. Kalan rekâtlarda işler gittikçe daha da kolaylaşıyordu.
Son secdede tam bir sükûnet hissettim. Nihayet teşehhütten sonra selam verdim.

Selamdan sonra bulunduğum yerde olduğum gibi kaldım, geriye dönüp nefsimle giriştiğim savaşı aklımdan geçirdim, bir savaştan çıktığımı hissettim sonra başımı önüme eğerek mahcup bir şekilde "Allah'ım geri zekâlılığımdan ve tekebbürümden dolayı beni bağışla, uzak bir yerden geldim ve daha önümde kat edilecek uzun bir yol var" diye dua ettim.

Bu esnada daha önce hiç yaşamadığım bir şeyi hissettim. Bunu kelimelerle ifade etmek mümkün değil. Vücudumu, kalbimin bir noktasından çıktığını hissettiğim ve anlatmaktan aciz kaldığım bir dalga kapladı, soğuk gibiydi, ilk etapta irkildim, vücuduma olan etkisinden ziyade garip bir şekilde duygularımı etkiledi ve görünür bir rahmetin varlığını hissettim. Bu rahmet sonra içime nüfuz ederek içimde kaynamaya başladı.

Sonra sebebini bilmeden ağlamaya başladım, ağlamam artıp gözyaşlarım aktıkça, rahmet ve lütuftan harika bir gücün beni kucakladığını hissettim. Günahkâr olmama rağmen, günahlarımdan veya utanç ve sevinçten dolayı ağlamıyordum. Sanki büyük bir set açılmış ve içimdeki korku ve keder sel olup gidiyor. Bu satırları yazarken kendi kendime diyordum: "Allah'ın rahmet ve mağfireti, sadece günahları affetmiyor, o aynı zamanda bir şifa ve bir sekinedir". Uzun bir süre başım eğik bir şekilde öylece diz üstü kaldım.

Ağlamam durunca, yaşadığım deneyin akıl ile izah etmenin mümkün olmadığını anladım, Bu esnada idrak ettiğim en önemli husus ise, benim Allah'a ve namaza şiddetle muhtaç olduğum gerçeği oldu. Yerimden kalkmadan önce de şu duayı yaptım: "Allah'ım bir daha küfre girmeye cüret edersem beni, o küfre girmeden önce öldür ve bu hayattan kurtar, hata ve eksiksiz yaşamanın çok zor olduğunu biliyorum, ancak şunu yakinen biliyorum ki, bir tek gün dahi olsa sensiz yaşamak senin varlığını inkar etmem mümkün değildir".

namazzamani.net'den alıntıdır.