Ölüm Kimseye Vakit Tayin Etmemiştir

[nurşen35]

su damlası Üyemizden Alıntı

Ölüm geldiğinde; mal gider, mülk gider, eş gider, dost gider… Ama iman bizimle kabre girer.

[nurşen35]

Ölüm , ön cephesi vahşet , arka cephesi rahmet olan kelime...
Bizi korkutan ölüm müdür sizce ...
'' Eğer İmam-ı Rabbani Ahmed-i Faruki Hindistan'da hayattadır deseler ve bir davet de olsa bütün zahmetlere ve tehlikelere katlanarak ziyaretine gideceğim der, Bediüzzaman Hazretleri..''

Ve bugün deseler ki, Hz. Yusuf Mısır'a geldi. Hangi birimiz merak edip de gidip görmek istemeyiz ki, içi güzel dışı güzel Hz. Yusuf'u..
Ve yine dense ki, '' Bu yıl hac mevsiminde iki cihanın güneşi Hz. Muhammed (sav) dünyaya gelip ümmetiyle birlikte hac yapacak'' Heyecan ötesi bir heyecan ile imkansızlıkta imkanı oluşturup ne yapar ne eder katılmak istemez miyiz..

Peki kabrin öbür tarafında milyonlar Yusuflar ve Ahmed Faruklar ile bekliyorken Resulullah Efendimiz (sav) bizi ölümün siyah peçesini aralamaktaki cesaretsizliğimizin nedir sebebi...

Ahiret alemine iman eden her bir akla malumdur ki ölüm, hayat vazifesinden bir terhis dünya imtihanındaki ubudiyetten bir paydos, öteki aleme gitmiş ahbap ve akrabalara kavuşmaya bir vesile, hakiki vatana ve ebedi saadete girmeye bir vasıta, sıkıntılı dünya hayatından Cennet bahçelerine bir davettir...


Ölüm ki, müştak olduğumuz ölümsüzlüğe açılan bir kapıyken bizi korkutan elbette günahlarımızdan başkası değildir. Güzelleri en güzele kavuşturan ölüm, güzeldir. Rahmet ve saadetin mukaddemesi olan ölüm bütün nimetlerin başlangıcıdır. Öyleyse kendisi de nimetin ta kendisidir. Şair de ne güzel ifade etmiştir. '' Hiç güzel olmasaydı, ölür müydü Peygamber ''


'' Allah'tan hayırlı uzun ömür isteyiniz '' buyurur Peygamber Efendimiz (sav) ...
Dünya lezzetlerinden daha çok istifade etmek, çoluk çocuğunun mürüvvetini görmek, dünyevi iş ve planları mükemmelleştirmek için değildir bu talep. Ölümün istenmeyişinde tek makul sebep vardır. O da Allah'ın rızasına vesile olacak daha çok amel yapabilmek ve ölüme hazırlanabilmek adınadır... Yaratılmışlar harabiyete mahkumdur. Güneş batar , çiçekler solar, zamanın geçmesiyle saniyeler, dakikalar ölür. Lezzetler gibi musibetlerde fanidir. Her dakika binler hücresi ölen beden-i insani gün gelir kendisi de ölür. Küçük kainat olan insanın ölmesi gibi sürekli büyümekte olan şu koca kainatta gün gelecek ölecektir.

Ölümden kurtuluşu yoktur cisimlerimizin. Allah'ın bekasından beka verdiği ruhlarımızdır geriye kalan. Üstad Bediüzzaman Hazretlerinin yakaladığı '' El mevtü hakkun'' tefekkürünü yapabilsek her an...

Ve şimdi dünya sahnesinin oyuncuları olan insanlar elli sene sonrasının iskeletleri değil midir..... Evet şu an yaşayan , nefes alan , konuşan , gülen, eğlenen , yazan ve okuyan bizler... Elli sene sonrasının ehl-i kuburu değil miyiz...
Şu fani dünyada bildiğimiz belki de en kat'i hakikat her şey Cennet ya da Cehennemde açmak üzere ölecektir...









Alıntı...

[nurşen35]

De ki; Elbette sizin kendisinden kaçtığınız ölüm, şüphesiz sizinle karşılaşıp buluşacaktır.
Sonra gaybı da müşahade edilebileni de bilen Allah'a döndürüleceksiniz..
O da sizin yaptıklarınızı haber verecektir.... ( Cuma , 8 )



Resulullah (sav) şöyle buyurdular...

Sizden hiç kimse , maruz kaldığı bir zarar sebebiyle ölümü temenni etmesin. Mutlaka bunu yapmak mecburiyetini hissederse, bari şöyle söylesin : Rabbim hakkımda hayat hayırlı ise yaşat, ölüm hayırlı ise canımı al ''

[su damlası]

Dün çimen benim ayaklarımın altında idi, bugün üstümde bitiyor.
Görmüyor musun? Toprak günahlardan başka herşeyi örtüyor!...

Mevlana Celaleddin-i Rumi (k.s)

[su damlası]

Bir saniye öncesini geri getirmekten âciz, Bir saniye sonrasından habersiz, Bir o kadar da nankör, bir o kadar da günahkârız. Ve hayat ile ölüm kadar Sana muhtacız..

[su damlası]

Yaşlılar için bir ayağı çukurda denir. Halbuki Ölüm iki ayağı çukurda olmayana da gelir.

Enes Kenan Aklan

[su damlası]

Ölüm, ben seni utanç ile titrerken gördüm. . .

Özdemir ASAF

[su damlası]

...soluğumda bir acı;
'Ölüm var, ölüm var !'
diye hatırlatıyor. Evet ölüm var, biliyoruz inanıyoruz ama yine de acıtıyor işte. .
Belki de ölüm değilde acıtan, bağlandığımız dünya...
Hiç ölmeyecekmiş gibi sarıldığımız dünya...
Ölümü düğün eden bir inancın eksikliğini var, gözlerimiz görmüyor.
Doğduğumuz her andan itibaren ölümle kardeş olan bir hayatın içerisideyken biz ölümü kardeşlikten çıkarıyoruz.
Ölümü unuttuğumuz nokta da başlıyor, hırsımız, öfkemiz, tutkumuz, hazzımız, bitmek bilmeyen isteklerimiz!
Bir zeytini şükürle yemeyi unutuyoruz, ölümü unutunca!
ibadetlerimizi unutuyoruz, ölümü unutunca!
Sevdiklerimizin yüzüne gülümsemeyi bile unutuyoruz ölümü unutunca!
Sevdiğimizi söylemeyi unutuyoruz ölümü unutunca!
Unutuyoruz ki ölünce hatırlıyoruz!
Bugün var, ama belki yarın yok!
Yok oluyor işte..
Sevdiğin, canın...
Ölüyor !
Ya da ölüyoruz !
Kendimizi unutuyoruz ölümü unutunca!
Unuttuğumuz yerden başlıyor,
İmanda ki noksanlığımız..
Unutunca başlıyor işte Allah' a olan uzaklığımız...
"Külli nefsin zâikatü'l-mevt", yani "Her nefis ölümü tadacaktır."
( Âl-i İmran, 3/185; Enbiyâ: 21/35; Ankebut, 29/57)

[su damlası]

Yürü, bir an için mezarlıkta sessizce otur.
O söz söyleyip şimdi susmuşları gör!
Onların topraklarını bir renkte, bir halde görürsün,
ama halleri bir değildir ki…