Kınadıkça namluyu kendine tutuyor farkında değil.
 

Zihinsel prangalarına dantel bile örmüş bir yakınım boşanmak üzere olan biri için: "Ya bu insanlar iyice şaşırdı şu meseleden boşanır mı insan, kudurdular iyice!" demişti ve sonra benzer bir meseleden kendi de boşanmıştı.

Üzülmüş "Vay be!.." demiştim.

"O da kadın olsaydı!" diye cümle kuranların kadınlığı ile sınandığı, "o adam değil ki zaten!" diye cümleye başlayanların hayal kırıklığına uğrattığı, "benim çocuğum olsa öyle büyütmem." diyenlerin öyle büyüttüğünü gördüğüm de çok oldu.

Çok acayip bu insan denen şey...

Tükürdüğünü yalamakla kalmıyor, ekmek bile banıyor ama iddia etmekten vazgeçmiyor.

“Adama bak ya şu mesele için adam mı öldürülür?” derken ya da “ya hu insan hiç şu meseleden dolayı psikolojik yardım alır mı?” derken buluyoruz kendimizi. Meselelere "Ben artık oldum, tamamım ya oldu evet aynen bu!" minvalinden yaklaşınca da çok kör bir yerden dünyayı seyretmeye başlıyoruz.

O kör noktadan sadece baktığımız için dünyaya; bakmak ile görmenin ayrımını yapamadığımız, zihinsel prangalı bir hayat yolculuğu da kekremsi bir tad bırakıyor ağzımızda belki bu yüzden.

Oysa;

Hz. Yunus olsan bile balığın yutmasından kaçamazsın, Hz. Eyyub olsan kurtların kemirmesinden…

Hz. Yusuf olsan ilk önce nefsin ile sınanırsın, Hz. Meryem olsan da o iftira gelir seni bulur bir şekilde, önleyemezsin…

Hz. Nuh oldun diye evlatlarının sana itaat etmesini bekleyemezsin…

İnsanı dünya imtihanından hiç bir şey kurtaramadığı gibi insanı hiçbir şey akıllandırmıyor da.

Belki de "ben düşmem" dememek, "ben onun yaptığını asla yapmam" diye büyüklenmemek, "aklı olsaydı da aklını kullansaydı" gibi büyük cümleler kurmamak lazım.

Çünkü insanız...

İnsan olduğunu unutan insan, en çok iddiasının olduğu yerden yara alıyor.

Kınadıkça namluyu kendine tutuyor farkında değil.

Bir başkasının yarasını kanatmak, onu ayıplamak yerine üflesek de insan olmanın onuru yerden kaldırabilsek keşke. Biz düşünce de o koşup gelse yardıma.

İnsan insana şifa olamazsa, başka nasıl katlanılır ki zaten bu dünyaya…

Ezgi Akgül

21 Ocak 2025 Salı

ya hayırlısını konuş ya da sus hadisi şerifi profiline kazımış sukut kardeşim.

bu gerçeklerimize aldırmadan meydan okuyan gerçeğin ta kendisi paylaşımın da buna örnek. Yermek büyük konuşmak başkasının zilletinden izzet elde etmeye çalışmak,düşene bir tekme de bizden gayri vicdani huy malesef çoğumuzun yaptığı hata...
Kendi adıma diyeyım bilerek isteyerek haz alarak değilde,gafleten sehven ve sonra da çok üzüldüğüm aynı hataya bende düşmüşümdür. dahası yerdiğim bu hataları Allah bana yaşatmıştır.

gerçeklerle karşılaştığımızda hz yunus'un ayetleşen "inni kuntu minezzalimin" dediğini acıtarak kanatarak dedirtiyor.

Allah cümlemizin taksiratını affeylesin fevri ve bilgiç çıkışlarımıza hidayet/feraset nasip eylesin.

110 yaşına kadar yaşamış bir asırlık tecrübe edinmiş Rahmetli Babaannem, ezberlemiş ama ne dediğini yeni yeni anladığım bir sözü vardı;

berhamın lewmenekin lı hura nıfıra ne kın. Kuzum başkasının yermeyın kendi kendinize beddua etmiş olursunuz.

Asla, dediğimiz ne varsa kapının ardında. Kınadığını yaşamadan ölmüyor insan:) Bilerek veya ezkaza yaptığımız kinamalarimizı Allah affetsin.

Başkasını yermeyin kendi kendinize beddua etmiş olursunuz. İçinde kişisel motivasyonla beraber, empati de dahi haddini bilmeyi, sınırı aşmamayı öğütleyen muazzam bir kadim nasihat.