Umut Umudunuz Olsun

[nurşen35]

Umut Umudunuz Olsun

Umut, insanın fırtınalı havada sarıldığı yardımsever bir dost elidir. Kişi bazen umut sayesinde boğulmaktan kurtulur ve yaşamına devam eder. Kötü günde bir insanın sahip olması gereken en önemli şey ne, deseler hiç şüphesiz “umut” cevabını veririm. Çünkü umudunu kaybetmiş bir insan ne yaparsa yapsan girdiği kara dehlizden bir türlü kurtulamaz.

Biz ki çıkışı olmayan bir yolu umutlarımızla aşarsak, o zaman hayata iyi bir adım atmış oluruz. Umut, hasta bir insanı yatağından kaldıran, gözleri kör birine görmeyi sağlayan, hatta fakir bir insanı bile zengin yapan en önemli faktördür.


Umut, duyguların en değerlilerindendir. Çünkü insana moral verir, kişinin ufkunu açarak önünü görmesini sağlar. Umut yoksa karanlıklara saplanır, halimize üzülmekten başka bir şey yapamayız.


Umudun zıttı olan karamsarlık da çok kötü bir şeydir. Kimi insanlar çabalamak yerine
karamsarlığa düşüp;”Yok olmadı, yapamayacağım, ben bittim” gibi sözler söyleyip, o durumdan kurtulmayı akıllarına bile getiremezler.



Umudu olmayan insan, karamsarlığa kapılır. Hiçbir şeyi gerçekleştiremeyeceğini düşünür.

Bu şekilde düşünenlerin ise günlük hayatlarında başarılı oldukları henüz görülmemiştir. İnsanları hastalıklardan kurtaran, uzaktaki ayrılıkları kavuşturan, fakirleri zengin eden duygu hep umuttur.

Bunun üstüne onlarca şiir söylenmiş, onlarca şarkı yapılmış, onlarca kitap yazılmıştır.
Hayattaki adımlarımızı umutla atarız. Bu adımlarda bir kere bile karamsarlığa kapılırsak, o an yere düşeriz. Tekrar çabalarsak kurtulabiliriz.


Unutmayın karanlık bir dünyayı bir ışık, bin umut kurtarır! Ne yapın edin, siz de umudunuzu kaybetmeyin.
















Alıntı...

[nurşen35]

Yalın yalnızlıkları kalmadı yüreğimizin, umut dolu yarınları da... Belki beklemeyi yeterince öğrenebilseydik bir umudumuz olurdu. Belki hala umudumuz vardır, aslına bakarsan bence kesinlikle umudumuz var! Ancak kara dumanlar da var... Huzura duyulan özlemin parmak uçlarımda oluşturduğu sızıyı bu kadar derinden yüreğimde hissederken beklediğim kıyıların yeterince güvenli olmadığını ya da güvenle birlikte gelmesi gerekenlerin eksikliğini hissettiğim anda varlığım yenilgime dönüşmeye başlıyor.

Gözlerimizden binlerce yaş aktı bugüne kadar. Pek çok şeye pek çok kez! Hepsi birbirinden farklıydı ama hepsinin içinde ortak olan bir şey vardı ki o da yürek sızısıydı. Özlediğim en güzel duyguların arasından insanlığa en çok yakışanı ömrümün haritası yapmaya meyilliyim. Uzun duraklar veremediysem de ömrümde, uzun acılar çektiğim kesin. Edindiğim sızıların gidebildiği herhangi bir yer yok! En doğru olan yola farklı diyorsa insanlar, varsın öyle desinler... Bu var olan doğruyu hiç bir zaman değiştirmeyecek! Kendimizden taviz vermeye başladığımız an başkalaşmaya başlayıp üstüne mutsuzluğun alasının ortasında buluveriyoruz kendimizi. Ne kadar yenilsek de üzülsek de pes etmek yok diye söz verdik. Sözümüzü de tutuyoruz ve tutacağız...

Kalkıp gitmenin en kolay olduğunu fazlasıyla iyi öğrendik. Mesele kalıp savaşmakta, sonuna kadar inancını yitirmeden ter dökmekteydi. Kolları sıvadık ve inancımız kadar gücümüz de olsun istedik. Ancak inancımız herkesin inancını arttırmaya yeterken, hep gücümüzü tüketen cümleler duyduk. Belki umuda doğru yöneltilseydik umudun kendisi olurduk. Bizi olmazlara sürükleyip, en imkansızı gerçekleştirmemizi beklediler, üstüne bir de hayatın çok acımasız ve gerçek olduğunu eklediler. Elbette farkındaydık hayatın acımasız olduğunun yoksa bu inancımız nasıl yeşerirdi? Bunu anlatmak istedik, herkesle paylaşmak, herkese umut vermek istedik ama herkes yüreğinde umudu yeşertemiyordu.

Sonra biz de sessizleştik, üç günde yapacağımız işleri üç yıla yaymaya başladık, cesaretimizi kırdılar, umudumuzu körelttiler. Yeterince büyüyememiştik belki de ...

Yaşamak için umudumuz, umudumuz da mutluluğumuz olsun.










Alıntı...

[nurşen35]

[nurşen35]

Hayat yolumuz hep düzlükte devam etmemektedir. Bazen önümüze yokuşlar çıkar,
bazen de inişler.. "Mühim olan düzlükte şımarmamak, yokuş ve inişlerde de ümitsizliğe düşmemek"

Bunların hayat yolculuğunun imtihanları olduğunun farkında olmak.

Rabbimiz Ankebut Suresi'nin ilk ayetlerinde şöyle ikazda bulunmaktadır:
"insanlar iman ettik demekle bırakılacaklar da imtihana çekilmeyecekler mi sanıyorlar?"

Çekileceğimiz bu imtihanları kazanmanın ilk şartı, sıkıntı ve zorluklar karşısında
ümidini kaybetmemektir. Çünkü ümidinizi kaybederseniz her şeyinizi kaybedersiniz.
Ama ümidinizi korursanız kaybettiklerinizi yine kazanabilirsiniz. Ümidin bu hayati
özelliğinden dolayıdır ki, şeytanın yıkmaya yöneldiği ilk hedefi, imanlı insanın ümit kalesidir.
Ümit kalesini yıktıran adamın sığınacağı başka bir kalesi yoktur. Ümidin basite alınamaz
bu hayati özelliğini irşat alimleri şu çarpıcı olayla dikkatimize verirler:

"Bir adam yolda ağlayarak gidiyordu. Karşıdan gelen bir maneviyat büyüğü
ağlayan adama sordu:Neden ağlıyorsun evlat,bir felakete mi uğradın yoksa?

Sorma dedi ağlayan adam, mahvoldum, dükkânım yandı, bu yetmiyormuş gibi kasadaki
paralarım da yandı; bütün servetim gitti, geriye sadece borç senetlerim kaldı. Maneviyat
büyüğü ağlayan adamın başını şefkatle okşadı, sonra da dedi ki: Bunlar ağlanacak kayıplar
değildir evlat. Ben de ümidini kaybettin de onun için ağlıyorsun sandım.!Şunu unutma ki,
ümidini kaybeden adam her şeyini kaybeder. Ama ümidini kaybetmeyen adam yeniden
teşebbüse geçer, kaybettiklerini zaman içinde yine kazanabilir. Sen ümidini kaybetme
evlat ümidini!.."

Evet, bütün mesele ümidini kaybetmemekte. Peygamberimiz de (sav) konuşmalarıyla
ümitsizlik telkin eden adamı ikaz ederek şöyle uyarıda bulunmuştur:

"Kim, 'Artık iyi insan kalmadı, herkes bozuldu..' diyerek ümitsizlik telkin ederse
bilsin ki, bozulan o insanın kendisidir,herkes değil."

Çünkü kıyamete kadar insanların içinde hem iyisi bulunacak hem de kötüsü. Burada
mühim olan, bizim bunların neresinde yer aldığımız, hangi tarafın içinde bulunduğumuzdur.
Biz iyilerin içinde bulunuyorsak kötülerin bize zararı olamaz, kötülerin içinde yer almışsak
iyiler bizi kurtaramaz. Unutulmaması gereken gerçek bizim nerede yer aldığımız, kimlerin
desteğinde bulunduğumuzdur.

İşte bu gerçeği unutturmaya çalışan şeytan, hep bozulanları dikkate vererek ümitsizlik telkin
etmeye yeltenir. Teşebbüs gücünü yok etmeye çalışır.


Alıntı..

[nurşen35]

Sen ümidini kaybetme ümidini... İşte bütün mesele burada, ümidini kaybetmemekte...
Evet, bozulan o insanın kendisidir. Çünkü kıyamete kadar bozulmayıp da hakkı yaşayanlar mutlaka bulunacaktır.
Nitekim yaşamayanların da bulunacağı gibi. Ancak bazen hakkı yaşayanlar çoğalacak, bazen de batılı yaşayanlar.
Burada mühim olan bizlerin hangi tarafta yer aldığımızdır. Hakkı yaşayanların arasında mı, yoksa batıla meyledenlerin içinde miyiz?..
Şayet biz batılda isek dünya hakkı yaşasa bize faydası olmaz. Biz hakta isek dünya batıla kaysa bize zarar veremez.
Maide Sûresi ayet 105te Rabbimiz bizi böyle ikaz ediyor:
Ey iman edenler! Siz hakta olsanız batılda olanlar size zarar veremezler.
Mefhum-u muhalifi ile: Siz batılda kalsanız hakta olanlar size fayda veremezler.. Unutulmaması gereken bir gerçek odur ki, Allah yanında değerli olan sayı çokluğu değil, kalite yüksekliği, yani ihlastır.
Üç ümmetli iki ümmetli peygamberler gelmişlerdir. Ümmetlerinin azlığını hiç düşünmemişlerdir. Sadece görevini yapıp yapmadıklarını düşünmüşler, ona göre sorumluluk duygusu taşımışlardır. Çünkü biliyorlar ki, inanmışların çokluğu azlığı Yaratanın hikmetli takdirine bağılıdır. Dilerse hakka iman edenleri çoğaltır, dilemezse insanları layık oldukları yerde bırakır. Meşhur tabirle Allaha teslim olan ihlaslı insanlar kendi vazifelerini yapar, vazife-i İlahiye karışmazlar.. Bu sebeple de ümitsizlik onların lügatinde bulunmaz. Hep ümit ve şevk içinde hizmet ve himmetlerini sürdürürler. Şeytan ise bunun zıddını fısıldar, hep ümitsizlik telkin eder..

Şeytanın bu ümitsizlik telkinine dair bir misal Bostanülvaizinde şöyle anlatılır:

Bağdatta şevk içinde hizmetlerini sürdüren Cüneyd-i Bağdadi, bir gece rüyasında şeytanı sokakta halkın içinde çıplak gezerken görünce; Neden çıplak geziyorsun, utanmıyor musun bu insanlardan? der. Şeytan, Hani insan? der. Bunlar insan mı ki, bunlar insanlıktan çoktan çıkmışlar. Bağdatta şu anda sadece üç insan var, onlar da Şiraz Mescidinde ibadetteler. İstersen git gör! diye de ilave eder.. Uyanıp hemen abdestini alarak Şiraz Mescidine koşan Cüneyd-i Bağdadi, gerçekten de üç kişiyi namazda bulur. İçinden bir ümitsizlik fırtınası kopar. Demek ki koskoca Bağdatta adam kalmamış bu üç kişiden başka diye hayıflanırken biri selam verip kulağına eğilerek şöyle fısıldar:

-Şeytan sana ümitsizlik telkin etmek istiyor. Bağdat, Allah dostlarıyla doludur! Sakın şeytanın tuzağına düşüp de ümitsizliğe kapılma!.




Alıntı..