İki elif miktarı uzat acılarımı

[M-Enes]

İki elif miktarı uzat acılarımı

İki elif miktarı uzat acılarımı,
Ne gelirse senden boynum kıldan ince,
Madem ki seni sevmek, çile çekmek,
Seni sevdiğimin kanıtı olsun; dağlanmış bir yürek.

Elifle başlamadıysam hiç bir sözümü 'be'ye geçirme,
Bütün hayatım senin aşkınla dolsun,
Madem ki seni bulmak, kendini kaybetmek,
Kaybolduğumun kanıtı olsun; ölü şehirlere göçmek

Elif, Lam, Ra... Olsun tüm sırlarım ifşa,
Gönlüm yalnız senin sevdanı saklasın,
Madem ki seni bilmek adını sayıklamak,
Adına kurban olduğumun kanıtı olsun; her gece ağlamak.

Elif, Lam, Mim... Günahkar titrek ellerim,
'Elif Elif ' diye diye senden seni isterim,
Madem ki sana varmak,dikenli yollar geçmek,
Vuslatımın kanıtı olsun; kevser suyundan içmek

[Emekdar Üye]

Allah razı olsun elimde bir kaç yazı var paylaşayım inşAllah...

cünkü "elif" olmak
yuvarlak bir dünyada dik durmanın
dik ve önde
belki acıyla
ama vazgeçmeden durmanın
dünya ne kadar dönerse dönsün
olduğu yerde kalmanın adıdır “elif” olmak

……….
zordur “elif” olmak

“elif” olmak hep vurulmaktır
“elif” olmak yalnızca “elif” olmaktır

”elif” demeden hiçbir şey denilemez

ben “elif” dedim
artık her şeyi söyleyebilirim*

/ dostum, “elif” olmayı dilemişim sanırım bir vakt-i seherde, bir cesaretle….zor(luğunu) bilmemişim o zamanlarda; dilemişim..yar’ın huzurunda bir “elif” misali durabilmeyi dilemişim; oysa şimdilerde dizlerimin bağı çözülür; diz çökerim..be’ye meylederim; “başlasın bu cümle artık!” derken yine “elif” misali kalıveririm bir bir’in huzurunda..yine zorlukla, yalnızca, yalın-ca…/
“elif” olmak zor imiş!
ama her elif’in yanında akvâ olan’ın yardımı, yar’lığı var imiş!!
dostum, bilir misin “elif “ olmaya talip olmak nedir, bilir misin insan nasıl “elif” olur? dilersin o’ndan sadece o’nun yar-lığını, dilenirsin…o’nun kucağından başka mekanlar sana soğuk gelir, üşürsün bir ağustos sıcağında..yürüdüğün yollar sana yabancı gelir; bildik mekanlar sıkar seni..tanımadığın sîmalar sana âşina gelir, tanımadığın kişiler senin niyazına girer; tanıdıkların ise yabancı nazarlarla bakarlar sana. hikmetine eremediğin hallerle örülür hayatın; susmayı seversin; sükûtu seversin; sükûtu hal edinenleri seversin…
dostum, bilir misin, “elif” bağlanmaz kendisinden sonraki harfe…sadece kendinden önceki harfe bağlanır; en önceki’ne belki de..sen, dünyana sonradan girenlere sıkıca bağlandığın vakit “elif” olmaz adın..sanırsın ki o zaman üzerindeki zorluklar kalkacak; ama herkes yüklenir üzerine..yardımsız yar’lar doluşur dünyana..”yardımıyla gelen yar” gitti diye…
aklımın al(a)madığı hallerin eteğinde gezinir dururum; belki aklım acziyetiyle susabilmeyi öğrenir diye..başımı tâ yüreğime kadar eğer, dinlerim o kısık fısıltıyı şimdilerde…
dostum, şimdilerde “elif” der susarım; elimi bileğime koyar dinlerim nabzımı..atışları, dünyadaki hiç kimsenin isminde artmaz…yüreğim dünyadaki kimsenin isminde titremez; bu belki de lütuftur, yar’dandır …bu, belki de “elif “olmanın gereğidir.
/allahu a’lem…/
“elif” olmayı dileten de “var”imiş dostum;
“yar” olmayı dileyen imiş…
nokta!
*mevlana idris

[Emekdar Üye]

Kelimeler kalpten akan katrelerin kabı… Kalpte ne varsa o damlar ve tekrar ait olduğu yere döner damlalar... Kimliğin kilididir kelimeler… Kibar kalpten kelamın kibarı damlar, kem kalpten de kem kelime…

Boş değildir kelimeler, boş olanlar bile bir boşluğu ifade eder… Hiçbir kelime de boşlukta kalmaz, bir kalbe konuk olur… Keder kelimeleri kederliler kapar, kimsesizlerinkini kimsesizler tutar, sevinçliler sevinçlileri sevindirir… Yaslıları yaslandırır yaslı kelimeler…

Hikmetin kabı, mananın kılıfıdır kelimeler… Mana denizi kabardığında kelime dalgasıyla vurur yürek sahillere… Sahile değişik şekiller verir bazen nazlı, bazen hırçın vuran dalgalar… Engin denizlere yelken açmak da kelime teknelerine binmekle olur… Denizle sahil arasında gelgitleri oynar kelimeler…

Kimse kaçamaz kader kelimelerden ve kader olan kelimelerinden… Kem bir kelime kendinin yazdığı yazgıdır ve tekrar sahibine yansır… Hased hasisliktir, sahibini yakar… Gıybet kendini dişlemektir… Zan zulmü, zamansız yakalar kişiyi…

Kelime varsa bir kalem vardır… Bir kelimedir kâinat… Kâinatı "Kün” ile yazan kader kalemi, her bir kalbe de ayrı bir imza atmış, her ömre farklı bir yazgı yazmıştır… Motif motif çizmiştir “an”ları, desen desen yapmıştır yolları…

Kün kaleminin ucundaki zerrelerle yazılmıştır kâinat… Galaksilerin kavislerinden, kelebeklerin kanatlarına aynı mühür konmuştur; “Vav”... Aynı kalem kalbin göz bebeğinden göğün göğsüne bir çizgi çekmiştir; “Elif”… Ve insan her bir şeyde “Hu” yu okusun diye yaratılmıştır.

Kâinata ve kalbe yazılanlara iyi okumak güzelliklerle bezenmektir… Kem kelimelerle kirletmez kalbini… Hikmet konuşmak varken gıybet etmez, tefekkür ederken hasislik düşünmez, güzelliklere nazar ederken zanna zamanı kalmaz…

Hayatıyla bir “Elif” yazar, “Vav” vuslatıyla yürür, yüreği “Hu” okur.

(( Hüseyin EREN ))

[Emekdar Üye]

Elif gibi olmak.

Şu yuvarlak dünyaya inat dimdik durmak.

Doğru olmak ve dosdoğru yürümek patika yollarda.
Bir başak gibi salınmak nazlı nazlı rüzgarla.
Minareyi andırır suretiyle her daim şahadeti vurgulamak.

Elif olmak;

Kar tanesi kadar soğuk, bir o kadar narin olmak.

Elif olmak;

Hırçın dalgalar kadar asi, durgun sular kadar mağrur olmak.

Elif olmak;

Güneş kadar yakıcı, bir o kadar aydınlık olmak.

Elif olmak; Başı çekmektir.zorluklara, sıkıntılara dur deyip her yerde her suretle ve her daim “işte buradayım” diyebilmektir.

Ve işte buradayım diyerek varlığını zirveye ulaştırıp ALLAH lafzına yaşam vücudunu giydirebilmektir.

Tırtıl olarak halk olmak ve tırtıl olarak düşmek yollara.

Ufuklara ulaşmak için, yaradılışın özündeki gayeye ulaşmak için ve bir gün kelebek olarak aydınlık geleceğe ulaşmak için.
Dedik ya elif gibi olmak diye, sürünerek dahi olsa hedefine dosdoğru yürümek.
Güneşli güzel günlere kanat açmak.

....

Elif olmak; bilinmez diyarların bilinmez yollarından geçerek Kafdağı’na ulaşmak.

Dahası Kafdağı’nı da aşıp arkasındaki bilinmezliklere ulaşmak.

Tüm yoklukları içine çekmek, acıyı,derdi,tasayı silmek ve hayata mutluluk serpmektir elif olmak.

İçine giren bir kum tanesinin verdiği ızdırapla kavrulmak ve istiridye olmanın verdiği çaresizlikle göğüs germek ve savaşmak .

Gitgide büyüyen acılara karşı dayanmak.
Dayanmak ve acıları güzelliklere çevirmek.

Ve bir inci var edebilmek, kum tanesini inciye dönüştürebilmek.

Lüzumsuzken ona paha biçilemez bir değeri yükleyebilmektir elif olmak.

Elif olmak;

Sarp kayalarla örtülü uçurumların kenarında açan bir çiçek olabilmek ve hayatı enginlerden seyretmek.

Elif olmak; Bir arı gibi her çiçege konabilmek ve her çiçekten bir pay alabilmektir.

Elif olmak; Karanlıklara kamer gibi parlayabilmektir.

Elif olmak; Akıntıya karşı kürek çekebilmektir.

Elif olmak; Kuru topraklarda yeşerebilmektir.

Elif olmak; Baharla coşabilmektir.

Elif olmak; Hayata anlam verebilmektir.

Elif olmak; Elif olarak var olabilmek, Elif olarak öle bilmektir.

Elif olarak yaşayabilmek ve her daim ELİF olarak kalabilmektir.

[Emekdar Üye]

Zülfesinden dökülen iksiri içtiğim an,
Anladım sevdasını kıyamdaki Elif’in.
Kaç bin melek Elif’çe kıyamdadır göklerde
Kaç bin Elif koruyor, gökleri devrilmekten
Bir Elif etrafında dönüyor cümle âlem
Ve Elif’ler yazıyor, yaralı nice kalem

Dağların hayalinde Elif’çe durmak vardır
Kuşların aradığı Elif’in zülfesidir
Serviler Elif’çe bir teslimiyet içinde
Eğilir rûzigârın mest eden huzurunda
Balıklar deryalarda kayıp Elif’ler arar
Dalgaların arzusu Elif’çe yükselmektir

Mücerred Elif idi Mecnûn’un aradığı
Elif’i sinesine batırıp yandı Leylâ
Fuzûlî’nin gözünden akan yaş Elif oldu
Elif Elif yükseldi gönüllerden vâveylâ
Saf saf oldu şiirler huzurunda Elif’in
Bâkî’nin musallâda son gördüğü Elif’di

Sen ki Elif yazansın, boyunca güzel olan,
Zülfesi zülfün gibi, sevdalar tutuşturan…
Bir kere “âh” yazanda, yıldızları yandıran,
Cennette her hûrinin gıbta ile andığı
Ve Elif’i yaratan Rabbimin nimetisin
Seni kanlı sineme Elif diye çekeyim…

Kaç Elif mikdârınca haykırayım sevdiğim
Gönlümde ummanlarca büyüyen bu sevdamı…
Bir “He” gibi kıvrılıp, seyretsem endamını…
Beraber bir “âh” olup yükselsek ötelere,
Bilmem ki, bu sevdayı anlatmış olur muyuz,
Kıyamette huzura çıktığımız vakitte…

[Emekdar Üye]

Elif harfi, latif, ince, boylu poslu bir harftir.
O bir hanımefendinin zarafetini ve insanın tevazuunu ifade eder.
Manevi yönden elif harfi bir insanın namazda kıyamdaki duruşunu gösterir.
Elif olmak; Elif olarak var olabilmek, Elif olarak öle bilmektir.
Elif olarak yaşayabilmek ve her daim ELİF olarak kalabilmektir.

[Emekdar Üye]

Ömre

Yazılmış

Derin

Bir

Ah,

Bir

Ah ki,

Allah

Adının

İlk

Ve

Son

Harfi,

Elif

İle

He'nin

Aşk

İle

Yanmış

Hali

Ah

Mine'l

Aşk

[su damlası]

Elif Lâm Mîm… Elif’le Başlar Kelâmullah



Noktalar kum misâli. Her nokta, ayrı bir mânâ... Her biri, gizli hazinelerle dolu… Tek başına bir dünya.
Nokta deyip de geçmemeli. Noktanın da bir “nokta” kadar kıymet-i harbiyesi vardır îcâbında.
Öyle değil mi?
Her harf, her çizgi, aslında birçok noktanın bir araya gelmesi ile oluşuyor.
“Oku” dedi Yaratan, Nebîsine. Okudu, O Nebî… Önce noktayı, sonra harfi, sonra da kelimeyi. “Rahman ve Rahîm olan Allâh’ın adı ile. Kalemle yazmayı öğreten Allâh’ın adı ile” okudu. Yazıda harfi, noktayı, virgülü, ünlemi öğretenin adı ile...
Nokta deyip de geçememeli.
Noktalar, vuslat ederler bir harfe can vermek için. Harf; mânâya giden yolun başında gelir. Mânâya atılan ilk adım... Harf ise, mânâya dönüşmeden kendi başına mânâ doludur. Noktalar sıra sıra dizilirler, inci olurlar. Harf olurlar, harflerin en güzeli, en özeli olurlar. Elif olurlar.
Elif: ilk olan… İlkin de en ilki… Öncesi olmayan ve sonraya bağlanmayan... Hiç iki elif bir araya gelir mi? Hiç iki, bir olur mu? Bir, ancak tek olunca birdir ve tek, biri de içinde saklar.
Elif, ne kadar da sade... Ne kadar da nâzik... Alımlı ve gururlu... Haklı, gururlu olmasında... Gururu, asîl ve baş olmasından...
Elif, kendisinden sonra kime bağlanmış ki!
Elif, kimi zaman âh etmeyi, kimi zaman yalnızlığı, kimi zaman da şecaati temsil etmiştir. Elifin olduğu yerde bir derinlik, bir incelik ya da bir vakarlı duruş vardır.
Simge değil elbet. Sembol de değil. Hem acıyı, hem de sevinci ifade eder erbâbınca.
Elifi anlatacak kelimeleri, sarraf titizliğinde seçmeli ve mânâ ipliğine öylece dizmeli... Dizilen mânâ dolu kelimelerden yine elif çıkmalı.
Elif, dümdüzdür. Hiçbir yerinde eğrilik yoktur. Manaca da düzdür, zâhiren de... Onun bir yüzü, bir sözü vardır. Özü de, sözü de bir olmak, en çok elifte güzelleşir.
Yunus da “Elif”i diline vird edinmişti. Dağlardan topladığı odunlar, aslında odun değil, her biri ayrı birer elifti. Elindeki asâ da bir elifti, Yûnus’un...
Ne güzel söylemiş, koca Yûnus:

Elif okuduk ötürü,
Pazar eyledik götürü.
Yaratılanı hoş gördük
Yaratandan ötürü.

Elif okumak, yaratılanlara şefkat göstermeyi öğretir. Yaratılanı hoş görmeyi... Çünkü Elif’i olmayan, Elif’ini kaybetmiştir. Elif’i olmayan, sevgisini, muhabbetini de kaybetmiştir.

İncecikten bir kar yağar, tozar elif elif diye
Deli gönül abdal olmuş, gezer elif elif diye.

Abdal eder Elif, insanı. Deli dîvâne eder de diyar diyar gezdirir.
Elif’in sırrı, ilk olmak, tek olmak ve bir olmak.
Kelâmullâh bile elifle başlar. Kim idrâk edebilir ki, Kelâmullâh’a “miftah” (anahtar) olan elifi…
Fâtih, eline bir kâğıt parçası aldı ve kâğıda “fetih” ifadesini yazdı.
Sonra:
“-Bak hocam…” dedi, “bu kelimenin içerisinde elif olmadıkça «Fâtih» olunmuyor!.. Ben de elifsiz Fatih olamayacağım. Ben bende değilim hocam. Nereye baksam, O’nu görüyorum. Yerde elif, gökte elif… Sağımda elif, solumda elif… Kâğıtta elif, kalemde elif, kitapta elif, defterde elif!..”
Her kim, bir “Âh!” çekse derinden, elif te “Âh!” çeker. Elifsiz âh mı olur.
Eski edebiyatçılar, ne çok “âh” ederlermiş. Kalemleri “âh” yazmayı, ne kadar çok severmiş. Çünkü âh, elifle yazılır ve elifin şekli, yerden göğe kadar yükselen koca bir “âh”ın resmidir.
Elifsiz Mevlânâ’yı düşünmek olur mu? Mevlânâ “Dinle Ney’den” derken, neyin nâlesi de Elif’in âhı gibi âh ediyordu. Ney, kendisi bir eliftir. O da elif gibi dümdüz ve başı diktir.
Şu yuvarlak dünyada, elif gibi başı dik olmak, her kişinin harcı değildir elbette... Mevlânâ, ne güzel ifade ediyor:

Elif olmak zordur…
Çünkü elif olmak;
Yuvarlak bir dünyada dik durmanın,
Dik ve önde,
Belki acıyla
Ama vazgeçmeden durmanın ifadesidir.
Dünya ne kadar dönerse dönsün
Olduğu yerde kalmanın adıdır elif olmak...
Kaç silah varsa, elife çevrilir!
Elif, hep olduğu yerdedir.
Silahlar patladığında ilk vurulan eliftir!
Zordur elif olmak...
Elif olmak, hep vurulmaktır!
Elif olmak yalnızca elif olmaktır...
Ne B, ne T, ne S
Elif...
Yalnızca elif...
Elif demeden hiçbir şey denilemez.
Ben elif dedim
Artık her şeyi söyleyebilirim...
Elif’e andolsunki…
Elif Lâm Mîm.
İşte mukaddes kitap da elifle başlıyor.
O ilkin ilki. Öncenin de öncesi…”

Şefika Kaya Meriç

[su damlası]

Elif der.



Bir kitâb-ı Hak’tır seyret kâinât

Her harfi aslına bakarElif der.
Hayrete düşüren bu sonsuz sanat

Topyekün noktaya akarElif der.
Noktası ölümdür sanma hayatın

Her seher gözlerin bakarElif der.
Nefeste gizlidir sırrı sanatın

Öldürür diriltir yakar Elif der.

Kesret mi sanırsın sen bu cümbüşü

Tomurcuk gül olur açar Elif der.

Ne kadar bilirsin gördüğün düşü

Sen uyurken ruhun uçar Elif der.
Elif doğruluktur Hakk’a giden yol

Semaya açılan ellerElif der
Sübhan’a seferde sadıklarla ol

Seherde âh eden dillerElif der.
Elif aşktır Fecri, sözlerin özü

Kelebek ışıkta yanar Elif der
Gel uyan gafletten aç kalpte gözü

Cümle mahluk Hakk’ı anarElif der.

"Alıntı"

[Beytül Ahzan]

M-Enes Üyemizden Alıntı

İki elif miktarı uzat acılarımı,
Ne gelirse senden boynum kıldan ince,
Madem ki seni sevmek, çile çekmek,
Seni sevdiğimin kanıtı olsun; dağlanmış bir yürek.

Elifle başlamadıysam hiç bir sözümü 'be'ye geçirme,
Bütün hayatım senin aşkınla dolsun,
Madem ki seni bulmak, kendini kaybetmek,
Kaybolduğumun kanıtı olsun; ölü şehirlere göçmek

Elif, Lam, Ra... Olsun tüm sırlarım ifşa,
Gönlüm yalnız senin sevdanı saklasın,
Madem ki seni bilmek adını sayıklamak,
Adına kurban olduğumun kanıtı olsun; her gece ağlamak.

Elif, Lam, Mim... Günahkar titrek ellerim,
'Elif Elif ' diye diye senden seni isterim,
Madem ki sana varmak,dikenli yollar geçmek,
Vuslatımın kanıtı olsun; kevser suyundan içmek

çok güzel bi şiir..
son dörtlüğünden hatırladım mısraları tanıdık geldi ama kime ait idi onu hatırlayamadım..
kime ait acaba ?