Hz. Peygamber’in Deccal Hakkındaki Uzun Bir Hutbesi

[enderhafızım]

Hz. Peygamber’in Deccal Hakkındaki Uzun Bir Hutbesi

Hz. Peygamber’in Deccal Hakkındaki Uzun Bir Hutbesi

- Hz. Peygamber bir gün bize bir hutbe okudu. Hutbesinin çoğu deccal hakkındaydı. Hutbesini bitirinceye kadar deccaldan bahsetti. O gün bize dediklerinin arasında şunlar vardır:
Allah’ın gönderdiği her peygamber ümmetini deccalin şerrinden sakındırmıştır. Ben Peygamber’lerin sonuncusuyum. Siz de ümmetlerin sonuncusunuz. O kesinlikle sizin aranızdan çıkacaktır. Eğer ben hayattayken o çıkarsa ben her müslümanın vekili olarak onunla mücadele eder, onu sustururum. Eğer benden sonra sizin aranızdan çıkarsa her kişi kendi nefsinin koruyucusudur. Benden sonra her müslümanın yardımcısı Allah’tır. O, Irak ile Şam arasında bulunan bir yoldan çıkacaktır. Bulunduğu yerin halkını bozmakla yetinmeyip sağa-sola askerlerini gönderecektir. Ey Allah’ın kulları! Onun karşısında uyanık bulunun. Çünkü o “Ben Peygamber’im” diyecektir. Halbuki benden sonra peygamber yok. İkinci kez “Ben rabbinizim” diyecektir. Halbuki siz ölünceye kadar rabbinizi göremeyeceksiniz. Bir de onun iki gözünun arasında ‘kafir’ kelimesi yazılıdır. O kelimeyi her mü’min okur. Sizden kim deccalla karşı karşıya gelirse onun yüzüne tükürüp Kehf Suresi’nin başlangıcındaki ayetleri okusun. O, Ademoğullarından bir nefse musallat olur. Onu öldürür, sonra diriltir. Ondan sonra hiç kimseye artık herhangi bir fenalık yapamaz. Onun fitnesindendir ki, onun beraberinde cennet ve cehennem vardır. Onun ateşi cennet, cenneti de ateştir. Kim onun ateşine atılırsa, iki gözünü kapatsın, Allah’a yalvarsın, o ateş o kimse için serinlik ve selamet olur. Ateşin Hz. İbrahim’e serinlik ve selamet olması gibi. Onun fitnesinden birisi de şudur: Bir kabilenin yanından geçer. O kabile ona iman eder, onu tasdik ederler. Onlar için dua eder de akşama kadar yağmur yağdırır ve yeryüzünde bolluk olur. Onların hayvanları her zamankinden daha semiz, daha iri ve memeleri sütle dolu olur. Başka bir kabilenin yanından geçer. O kabile halkı onu inkâr eder, yalanlar. O da onlara beddua eder. Onların bütün hayvanları ölür. Onun günleri kırk gündür. Bir günü bir sene kadar uzundur. İkinci günü bir ay, bir günü de bir hafta kadar uzundur. Bin günü de diğer günler gibidir. Onun günlerinin sonuncusu da serap gibidir. Kişi şehrin bir kapısındayken sabah olur, öteki kapıya varmadan akşam olur. Sahabîler
“Ey Allah’ın Rasûlü! Biz o kısa günlerde nasıl namaz kılalım?” diye sorunca
“Uzun günlerde nasıl takdir ediyorsanız, kısa günlerde de öylece takdir eder namazlarınızı kılarsınız” buyurdu.[1]


[1] Hakim, IV/536 (Ebu Umame el-Bahili’den).
Muhammed Yusuf Kandehlevi, Hayatu’s-Sahabe, Akçağ Yayınları: 3/158-159.