[Belgin]

o gece

Bir vakitler Rabbimin emirlerinden bihaber,hayat gayesinin sadece \"okuyup iyi bir mevkide,yüksek gelirler kazanma\" olgusundan ibaret olduğunu sanan üniversiteli bir gençtim..

Zararım yoktu kimseye.. Usulca gider gelirdim okuluma,amacım bir an evel \" o çok değerli\" diplomanın sahibi olabilmekti..

Dördüncü sınıfın ilk dönemiydi.. ve o gün Ramazanın ilk orucunu tutmuş,ilk iftarı aile sofrasında edelim diye zor bela yetişmiştim evime..

Zili çaldığımda kapıyı açan babamdı..Çok garipsemiştim çünkü babam evde başka nefesler soluyorsa asla kapıya bakmazdı..

\"-Hadi yavrum,çabuk yıka ellerini..ezan okundu okunacak.. \" uyarısıyla hızlı davranarak oturmuştum sofraya..

Mutlu bir Ramazan akşamının ardından, gece buluşmak üzere dalıvermiştik uykulara..

Sahurda bir davul sesinin uyandırmasını isterdim beni yine,tıpkı küçüklüğümdeki gibi.. Annemdi seslenen:
\"-Zehra,baban ölmüş sanırım kızım..\"

İşte o gece kapının arkasındaki askılıkta beni bekleyen o beyaz örtüyle koştum babamın yatağına..Nerden geldi aklıma bilmiyorum ama içimden birileri ; \"onu başına ört ve öyle git babanına yanına\" dedi sanki..

İşte ben o geceden beri Rabbimin bu emrine uymaktayım..16 Ekim 2004 den beri..

Okul filan umrumda değildi başlarda..Bir dönem gitmedim okula,niyetim gitmemekti zaten..hem örtünmüştüm de artık,nasıl giderdim.. nasıl arkadaşlarıma izah ederdim? hakkımda ne düşünürlerdi sonra? O bildik cümleler aklımdan kayıp gitmekteydi sürekli..

\" Kızın babası öldü,kafayı yedi \"
\" Kendini dine vermiş,uçmuş o kız\"
vs.. vs..

Nefsime öyle ağır geliyordu ki bu fikirler nasıl giderdim,nasıl insanların \"köşebaşı muhabbetlerinin malzemesi\" olurdum??

İkinci dönemin başlamasına günler kala,dedim ki kendi kendime;

\"Evde oturarak,kendini kendine anlatma artık zehra! İnadına git..Gör bakalım kimler senin -BAŞINA GELEN-ler hakkında ne düşünüyor..\"

İkinci döneme bambaşka bir zehra olarak başladım..Kafasında korkunç bir perukla,çevresinde sadece görüntü kirliliği etkisi yapan bir zehra olarak.. 3 yıl öncesi.. ve sonrasını kıyaslayınca anladım ki insanlar çok vefasız..

Ama yılmadım..inat dedim zehra,inat! Sana hastalıklı,bir suç işlemişcesine bakan gözlere inat bitir şu okulu dedim..
O inatla aldım diplomamı..

Evet şimdi üniversiteden sadece elimde kalan diplomam.. Ben de dilerdim kalıcı arkadaşlıklar,ömür boyu sürecek dostluklar.. ama olmadı.. olduramadım..

Tesellim de hep \"arkadaş kazanmaktansa,Rabbimin rızasını kazanırım\" oldu..

İnşallah kazananlardan oluruz..

Aklımda yer etmiş şu dua ile bitiriyorum muhabbetimi;

\"Allahım! Bana imanda «mutlak itaati» bağışla ki, dünyada «mutlak isyan» içinde olmayayım! \"

zehra taşkıran