Her dişi doğurur ama herkes 'ANNE' olamaz!

[enderhafızım]

Her dişi doğurur ama herkes 'ANNE' olamaz!

Her dişi doğurur ama herkes 'ANNE' olamaz!



Çocuğum çok küfür ediyor, bana da babasına da çok saygısız.
Neden böyle yapıyor ki?
Babasıyla biz de küfür ederiz ama biz kocaman insanlarız ona ne oluyor bacak kadar boyuyla?!

Geçen gün mesela alışverişteyiz, kocam sürekli dürtüp duruyor, ne dürtüyorsun gerizekalı dedim, herkes bize bakıyor ne var bunda? Kocamla aramdaki muhabbet. Sonra birde hep kabahat sende diyorlar.
Çocuk bizden ne görüyorsa onu yapıyormuş, bu da yeni icat.
Birde Pedagoglar ne dese beğenirsin, ebeveynler küfrederse çocuk da büyüdüğünün ispatı için küfredermiş.
Çocuk dediğin laftan anlar, gördüğünü değil duyduğunu yapar. Biz öyleydik.

Babam bir şeyi yapmayın dedi mi... korkumuzdan hemen bırakırdık, şimdikiler ne böyle?
Bin sefer laf anlatıyorsun, anlamıyor, tokadı yiyene kadar, sonra kuzu kuzu anlıyor ama.
Çocuk çocukluğunu bilecek, arkadaş!
Biz nasıl bildik.
.
.
.
.

Bu sözleri yada başkalarını etrafınızda çok duyuyor musunuz? Yada kimilerini sizin de dediğiniz oluyor mu?
Üsteki satırları duyduklarımı ve gördüklerimi toparlayarak yazdım.


Annelik, babalık gerçekten bir sanat.

Her dişi doğurur ama herkes anne olamaz! Bakın bir etrafınıza herkes anne mi?
Bu çocuk çok yaramaz, bu çocuk hiç laf dinlemiyor diyen insanları hepimiz görüyoruz.

Çocuğum babasına saygısız diyen bir kadın (örneklerin hepsi tersi, diğer ebeveyn, içinde geçerli) kocasına saygısızsa o çocuklar o babaya saygı göstermez.

Çocuğum televizyonun başından kalkmıyor diyen bir baba bütün boş vaktini televizyon izleyerek harcıyorsa o çocuk duyduğunu değil gördüğünü uygular, televizyonun önünden kalkmaz.

Yalan söyleme diyen bir anne yalanı kendi söylüyorsa, o çocuk hem iki yüzlü hem yalancı olur.

Görgü kurallarına uymayan bir baba, çocuğuna ne kadar anlatsa çocuk babamın yapmadığını ben niye yapacağım diye düşünür ve gördüğünü uygular.

Kitap oku deyip, kitap okumanın güzelliklerinden bahseden bir anne elini hiç kitaba sürmemişse çocuk tabiki kitap okumaz.

Örnekler çoğaltılabilir...


Bu çocuk neden böyle demek yerine, ne yaptık da böyle oldu dememiz gerekiyor!

O çocuk Rabbimizden tertemiz bir defter gibi, kitap gibi gelmedi mi bize?
O defterin satırlarını biz (anne ve baba) doldurmadık mı?
Bize tertemiz gelen yavrularımızın fıtratlarını bozmayalım.


Çocuklarımıza sadece sözlerimizle değil davranışlarımızla da yol gösterici olabilmemiz tertemiz yavrularımızı kirletmememiz dileğiyle...


Gülşah D.

[Esma_Nur]

Çocuklar bizim aynamız. Aynadaki görüntü hoşumuza gitmediyse, aynaya tükürmek yerine kendimize çeki düzen vermeliyiz.Huzurlu bir yuvada yetişen çocukla hırgür içinde yetişen çocuğun çok farkı vardır..Özellikle biz annelere büyük görevler var..Çocuklarını psikologa götüren ebeveynler önce kendileri gitse ve çocukları ile nasıl dyalog kuracaklarını öğrense daha isabetli olur.

“Her çocuk fıtrat üzere doğar. Sonra anne-baba onu yahudî, hristiyan veya mecusî yapar.”
(Buhari, Cenâiz, 80)