Çocuğa Saygı

[Huzurİslam]

Çocuğa Saygı

Eğer ezik büzük, içine kapanık değil, rahat fikir beyan eden, başkalarına saygı gösteren, kendisine saygı gösterilen, güçlü ve düşünen insanlar yetiştirmek istiyorsak; önce kendimiz, çocuklarımıza ve onların düşüncelerine saygı göstermeliyiz.
Saygı ama, gerçekte ciddîye almadığımız halde saygı gösteriyormuş gibi yaparak değil, gerçekten saygı göstermeliyiz.

Yoksa, çocuk nasıl yetişecek?.

Yine çocuğa değer vermenin bir gereği olarak, çocuğumuzdan birşey öğrenmekten komplekse kapılmamalı ve öğrendiğimizde bunu memnuniyetle belirtmeliyiz.
"Çocuklarınızla her ne olursa olsun, kesinlikle alay etmeyin ve onları başkalarının yanında küçük düşürmeyin. Gerekirse, uygun olmayan davranışlarını onlara îma etmek için şifreli kelimeler kullanabilirsiniz."
Çocuklar haklı olarak, her zaman, özellikle ergenlik çağlarında dinlenmeyi, adam yerine konmayı, fikirlerine saygı gösterilmesini istiyorlar.
Yerine göre, herhangi bir meselede onların tek tek fikirlerini sormalı, istişarelere dâhil etmeli, birinin düşüncesi hakkında diğerlerinin görüşlerini dinlemeli, kendi fikrimiz hakkında da değerlendirmelerini almalıyız.
Onları, götürebileceğimiz misafirliklere, ziyaretlere birlikte götürmeli, sohbet toplantılarımızda yer vermeli, yakın ilgi göstermeli ve anlatacaklarını ciddiyet ve memnuniyetle dinlemeliyiz.
"Çocuğun sohbetlere katılması, onun yetişmesinde önemli bir etkendir. Çocuk buralarda şahsiyet ve bilgi kazanır. Ahlâk ve terbiye kuralları öğrenir. Çevreye ve topluma alışır."
"Ergenliğe geçiş, gencin ruh dünyasında fırtınaların koptuğu bir dönemdir. Bugün kurduğu yüksek bir hayâlden ertesi gün kolayca vazgeçebilir. Büyükleri acımasızca eleştirir. Bununla aslında amacı, büyüklere karşı saygısızlık yapmak değil, artık büyüdüğünü göstermektir. Bu dönemi çatışmasız geçiren ailelerin sayısı çok azdır.
Genellikle gençlerin öncelikleri arasında emniyet ve tedbir yoktur. Riske girmeyi severler. Her konuda çocuğunuzun sizin gibi düşünmesini bekleyemezsiniz. Bu arada önemli olan, diyaloğu kesmemek ve anlaşmazlıkların aile ortamını tahrip edecek dereceye yükselmesine izin vermemektir."
Onların sırlarına, sınırlarına saygı göstermeli, herşeylerine karışmamalı ve hiçbir şeyi de asla baskıyla kabul ettirmeye uğraşmamalıyız. Çünkü, baskıyla kimseye birşey kabul ettirilemeyeceği gibi, bunun hemen veya ileride ortaya çıkacak çeşitli yan tesirleri de olur.
Böyle durumlarda metod; anlayışla yaklaşmak, yerine göre iknâ etmeye ve sevdirmeye çalışmak olmalı. Bunları yeterince yaptığımızı söyleyebilmemiz çok zor. Çünkü, kendimize dikkatle bakarsak, "Ben elimden geleni yaptım" deyip kendimizi temize çıkarmaya kalkışsak da, yapmadıklarımızın ne kadar çok olduğunu görürüz.
"Çocuklara büyük insanmış gibi davranalım. Ama onlardan büyük insan davranışı beklemeyelim." Bu yaklaşım, onları çok daha güçlü, rahat ve huzurlu yetiştirir.
Yedi yaşındaki kızımı, artık "bebeğim" diye sevmemeye dikkat ediyorum.
Onlara, küçük oldukları için anlayışla yaklaşmak; fakat, büyümekte oldukları halde hâlâ, bir savunma ve hoş görme havası içinde, "Amcası, daha küçük." diyerek çocuğu kendi yaşının altına da itmemek lâzım.
Çocuğun bizden istediği bazı şeyler mümkün olmayabilir. Böyle durumlarda da onları kaba bir şekilde değil, incitmeden reddetmeye çalışmalıyız.
Eğer büyük insan yetiştirmek istiyorsak, "çocuk" deyip geçmemeli, onlara özel önem verip dinlemeli, onlara karşı ince ve zarif olmalıyız.


Ahmet Maraşlı

[KEVİR]

Toplumumuzda otuz yaşına kadar herkes çocuk kabul edilir. otuzdan sonra bir anda olgun oldukları kabuledilir.
Bir anın içinde çocukluktan olgunluğa geçen şahıs belli bir süre bu durumun ağırlığında kalır. velhasıl kendini gerçekten olgun olmuş gördüğünde ömrü de bitiverir.

[Seyyid]

Çocuk olmak isterdim, çocuk olabilmek… Hayatin güzelliklerine varan, kötülüklerden bihaber, rahmetin ulastigi yerde sevgiyle yogrulmus bir çocuk; zihninde tertemiz düsünceleriyle, kalbinde nefret, vücudunda zahmet olmayan bir çocuk…

Hayata çocuk gözüyle bakabilmek; bayramda alinan yeni ayakkabinin zevki, yeni elbiselerin verdigi mükemmel heyecani yasayabilmek, top kosturmak, çizgi film izlemek, ziplamak, salincaga binmek, yere düsünce gülerek kalkabilmek, sevgiyle uçmak isteyen bir çocuk olmak isterdim ve çocuk kalabilmek…


Hayallerde sinir tanimayan geçmisi düsünmeyen gelecegine de bin bir plan yapan olaganüstü bir kahramanlik içinde zaman nedir bilmeyen dert tasa olmadan mutlulugu yakalayan, sicakligiyla etrafini isitan, isigiyla karanligi dagitan ve aydinlatan çocukça yasamak isterdim çocukça yasayabilmek…
Çocuk olmak isterdim insanligi düsünen, kendi çikarini hiçe sayan, sadece bir sekere dünyayi kurtaran, aldanan fakat aldatmayan, yalan nedir bilmeyen, samimiyetle inanan kalpten bir bismillah ile ise baslayan çocuk olmak isterdim çocukça baslayabilmek…
Çocuk olmak isterdim; sevilen, saçi oksanan, yanagindan bir makas alinan öpülmenin mutluluguyla insanlara simsIki sarilan, hayata hayattakilere umutla bakan çocuk olmak isterdim çocukça bakabilmek…
Anne sefkatine siginan annenin tatli tokadi ile anne diye aglayarak annenin sicacik kucagina sarilan, büyük bir istekle babadan balik tutmasini ögrenen kardesiyle soguk gecede sicak ekmegini paylasan aile saadetini yasayan çocuk olmak isterdim çocukça yasayabilmek…
Çocuk penceresiyle bakmak isterdim dünyaya kuslarla uçmak çiçeklerle konusmak, yagmurla saganak olmak isterdim huzurun son noktaya ulastigi bir çocuk gibi rahat olup gökyüzünde uçan bir bulut olmak, insanlara yol gösteren bir yildiz, bembeyaz isigiyla etrafi aydinlatan bir ay olmak isteyen çocuk gibi olmak isterdim çocuk gibi hayal kurmak… Çocugumda olsun isterdim babasina çocuklugu ögretecek…