Keramet Kendinde Değil

[Hâdimul İslam]

Keramet Kendinde Değil

İnsan bir nimete sahip olduğunda hemen bunu kendinden bilmeye, beylik sözler etmeye çok meyillidir. İnsan nasibin, kısmetin ve imtihanın farkında değilse, yeryüzünde kibirlenerek yürümeye de çok müsaittir. Herkesin muhakkak birşeylerle sınava tutulacağını bilen ise konuşurken daha itinalı davranır. Her hal ve tutumda haddini bilir..

[Esma_Nur]

Büyük konuşduğu an sınava tabii tutuluyor insan. Tokat gibi patlatmış kendine gel demiş adeta bu sözler ile, yaşadıklarımız sebebsiz değil hepsinin sebebi var .

[Hâdimul İslam]

Yolunda giden hayatların mimarları olarak kendimizi görmek veya hanım, eş, çocuklarıyla imtihanlar yaşayan zeki, ahlaklı, takvalı insanları yargılamak, aşağılamak yeryüzünde kibirlenerek yürümektir. Hadsizliktir. İnsanız hatalar her zmaan vardır. Düzeltebilceklerimiz de vardır ama imtihanlarla sınanırken elimizden gelmeyenler için ne kahretmeli, ne hakettim diyerek içerlemeli. En büyük imtihanları peygamberler yaşadılar. Eşleriyle imtihan olan peygamberler, evlatlariyla imtihan olup son anlarda bile yine onlar için endişelenen hatta Rabbinin ikazına maruz kalmış peygamberler, babası ile imtihan olmuş, malıyla, sağlığıyla.....

Peygamberler layık değiller miydi en salih eş, evlat, ana baba, yolunda giden konforlu hayatlara? Ama en çok onlar sınandı. Her nimetin imtihan boyutunu onlar yaşayarak, bedel ödeyerek öğrettiler.

Başarının ve başarısızlığın, kariyerin, evlat, eş vs hepsinin mutlak sahibi ve sebebi kendimizi görmek bugünün en büyük hatalarından. Her işin nasip, kısmet boyutunu unutmayalım. Çünkü hiçbir nimet tamamıyla bizden değildir. İnsanı önce Rabbine sonra kendine ve çevresine karşı mütevazi yapan bu hal ve tutumdur.

Böyle bakarsak kimseyi ne gereğinden fazla över, ne de kimseyi evladından, eşinden, yaşadıklarından dolayı yargılayıp yermeyiz.

[Hâdimul İslam]

Zihinsel prangalarını çok seven, hatta ona dantel de ören, arada tozunu falan da alan bir yakınım boşanmak üzere olan biri için: "Ya bu insanlar iyice şaşırdı şu meseleden boşanır mı insan, kudurdular iyice!" demişti ve sonra benzer bir meseleden kendi de boşanmıştı.

Kendisinin de aynı meseleden boşandığını duyunca; üzüntü ve şaşkınlık ile karşılamış ama itiraf etmeliyim azıcık istihzalı bir gülümseme de olmuştu.

"Vay be!.." demiştim.

"O da kadın olsaydı!" diye cümle kuranların kadınlığı ile sınandığı, "o adam değil ki zaten!" diye cümleye başlayanların hayal kırıklığına uğrattığı, "benim çocuğum olsa asla öyle büyütmem." diyenlerin öyle büyüttüğünü gördüğüm de çok oldu.

Çok acayip bu insan denen şey...

“Adama bak ya şu mesele için adam mı öldürülür?” derken ya da “ya hu insan hiç şu meseleden dolayı psikolojik yardım alır mı?” derken buluyoruz kendimizi. Meselelere "Ben artık oldum, tamamım ya oldu evet aynen bu!" minvalinden yaklaşınca da çok kör bir yerden dünyayı seyretmeye başlıyoruz.

O kör noktadan sadece baktığımız için dünyaya; bakmak ile görmenin ayrımını yapamadığımız, zihinsel prangalı bir hayat yolculuğu da kekremsi bir tad bırakıyor ağzımızda belki bu yüzden.

Hz. Yunus olsan bile balığın yutmasından kaçamazsın oysa, Hz. Eyyub olsan kurtların kemirmesinden…

Hz. Yusuf olsan ilk önce nefsin ile sınanırsın, Hz. Meryem olsan da o iftira gelir seni bulur, önleyemezsin…

Hz. Nuh oldun diye evlatlarının sana itaat etmesini bekleyemezsin…

İnsanı dünya imtihanından hiç bir şey kurtarmıyor.

Bu yüzden de "ben düşmem" dememek, "ben onun yaptığını asla yapmam" diye büyüklenmemek, "aklı olsaydı da aklını kullansaydı" gibi büyük cümleler kurmamak lazım sanırım.

Çünkü, insan en çok iddiasından vuruluyor.

Çünkü, bir başkasının yüzünde aslında kendi aksimizi görüyoruz.

Çünkü insanız...

Bu yüzden de en çok iddiasının olduğu yerden yara alıyor insan.

Namluyu kendine tutuyor farkında değil.

Bir başkasının yarasını kanatmak, onu ayıplamak yerine üflesek de insan olmanın onuru yerden kaldırabilsek keşke. Biz düşünce de o koşup gelse yardıma.

İnsan insana şifa olamazsa, başka nasıl katlanılır bu dünyaya?

Ezgi Akgül