Ah Benim Akilsiz Kafam...

[enderhafızım]

Ah Benim Akilsiz Kafam...

Ah Benim Akilsiz Kafam...




Eşimle boşanıyoruz.

Neden mi boşanıyoruz sırf benim gururum ve onu değiştirmeye çalışmalarım yüzünden.

10 senedir evliyiz, şimdiye kadar bana ne bir tokat atmışlığı var nede beni aldattığı, evden işe işten eve, ne kahvesi kumarı, ne gece hayatı var. Şimdi bunların ne kadar büyük bir nimet olduğunu anlıyorum. Ah benim eşek kafam daha önce nerelerdeydin.

Seviyordu da beni, ah bana o akılları veren dostlarım nerdesiniz şimdi. Boşan kurtulursun diyenler, peki siz niye boşanmadınız, verdiğiniz akıllar sadece bana mıydı? Hem sizin kocalarınız benim kocam gibide değildi. İçkisi olanda vardı, sorumsuzu da hatta Leyla sen var ya en çok sen derdin şekerim anlaşamıyorsan boşan, sen daha iyilerine layıksın, benim kocam evlilik yıldönümümüzü unutacak ha burnundan getiririm onun.

Kocanın her dediğini yapma kıymetin olmaz bak bana el üstündeyim benden örnek al şekerim biraz. Geçen ay kocanın aldattığını duyduğumuzda senin verdiğin tepkiyi o kadar şaşırmıştım ki. İş işten geçmişti.. Kocamı terk etmiştim ne yazık ki.

Neymiş efendim kocasının elinin kiriymiş, nikahı ondaymış eninde sonunda kıymetini anlarmış. Kocası her dediğini de yapıyormuş hem, böylesi bulunmazmış. Ve ve kocasını seviyormuş.

Dost değillermiş artık anlıyorum.

Kocama neler yaptım, annesiyle arasına girmeye çalıştım. Çoğu zaman gitmedim, göndermedim. Gitsem de beş karış suratla gittim. Torunlarını sevdirmedim, yeri geldi kötüledim.

Zaten çocuklar da hep babaanneleri yüzünden kavga ediyoruz diye bir türlü sevemediler babaannelerini…

Bu da o akıllar yüzünden değil miydi sanki? Aramda mesafe olacakmış, üzüntümü de mutluluğumu da paylaşmayacakmışım. Bir samimi olursak evimden çıkmazlarmış, her işime de karışırlarmış. Kadıncağıza da neler ettim, iyi kadındı kocama hiçbir zaman ne yaptıklarımı ne ters cevaplarımı hiç birisini anlatmadı. Hepte alttan alırdı. Tabi doluyordum kadına karşı o zamanlar göremedim bunları.

Kocamı değiştirmeye çalışmalarım da cabası …

Yazık adamcağıza evde bir huzur vermedim her hareketine bir kulp buldum.

Giyiminden, para harcamasına, konuşmasından, düzensizliğine her şeyine karıştım.

Tatlı dille söylesem hiç birinde eminin kocam beni kırmazdı. Ama öyle mi yaptım?

Bağırdım, çağırdım.

Her zaman olmayan eksiklerini saydım arkadaşlarımın belirlediği adam olması için elimden geleni yaptım.

Yine de bana iyi dayandı. Şimdi görüyorum bunları. Eğer ben o son kavgamızda bıktım artık, senden boşanacağım demeseydim daha da katlanırdı bana. Hep tatlı dille merhametle yaklaştı bana duymadım, kulaklarımı tıkamışlardı.

Boşanalım dedim istediğimden mi dedim? Tamam dedi bu kadar bıktıysan aç davayı.

Başka bir şey de demedi. Ah gururum, yıkanmış beynim izin vermedi bana istemiyorum ben boşanmayı özür dilerim diye…

Aldığım gibi çocukları annemin evine gittim. Annem Allah’tan anlayışlı kadın, düşün kızım, kendine gel. Kocanın sana kötü bir şey yaptığına hiç şahit olmadım, çokta saygılı.

Salim kafayla karar ver dedi. Bir buçuk aydır buradayım. Şehir dışında olduğumuzdan kocam sadece 2 sefer geldi çocukları görmeye. Ama ben yüzümü bile göstermedim.

Anca aklım başıma geldi. Yarın gelecek ama çocukları görmeye.

Düşündüm taşındım. Boşanmak istemediğimi söyleyeceğim. Yaptıklarımın farkında olduğumu ve o arkadaşlarımla arama mesafe koyacağımı. Kıymetini bileceğimi söyleyeceğim. Hiç bilemedim kıymetini diyeceğim. İnşaAllah benden vazgeçmemiştir, bana bir şans verir..

alıntı