Eritildik Biz Dostum!

[enderhafızım]

Eritildik Biz Dostum!

Eritildik Biz Dostum! / Bekir Tok






Tuttular kolumdan yaşın geldi diye. Bıraktım hüzünle bir elimdeki Kur’an’ı ve öbür elimdeki oyuncak arabamı. Giydirdiler garip bir elbise ve hadi düş dediler yola. Girdim yüksek duvarlı hapishane benzeri binanın bahçesinden. Sıra olmuştu çocukların hepsi ve başlarında öğretmen dedikleri adamlar. Hepsi put gibi duruyorlardı; nizamî. Önce namaz mı kılıyorlar acaba diye düşündüm, ilerlerken onlara doğru. Ama ne sure okuyorlardı ne dua, garip garip cümleleri hepsi ezberlemiş, hep bir ağızdan bağırıyorlardı. Benim yaşlarımda bir çocuk bir kuş gördü, sıradan çıktı ve yakalamaya çalıştı. Kimse bir şey demedi, çocuk tekrar sırasına geçti. Etrafta ciddiyetten en ufak taviz vermeyen irili ufaklı insanlar ibadet edasıyla devam ettikleri merasimlerine ara vermeden keskin bakışlarıyla baktılar masum çocuğa. Yaklaştıkça ön sıraları daha iyi görür oldum. Önde bir heykel vardı ve onun önünde sıra olmuştu herkes. Tir tir titredim. İzlediğim çizgi filmler aklıma geldi eski devrin putperestlerini anlatan. Ne kadar da benziyordu manzara.

Öğretmen dedikleri adam küçük çocuğa yan yan bakmaya devam etti. Az sonra çok güzel bir ders verecekti anlaşılan ufaklığa. Oysa ben bu yaşıma kadar namazı bozduğum zaman bile annem en ufak kızmamıştı. Namazı bitirdikten sonra gülümseyerek namazın basit şeyler için bozulmayacağını anlatmıştı.

Ağızlardan tükrükler saçılırken, nefret dolu sözcükler okul önündeki binlerce ağızdan aynı anda çıkıp tek bir ahenkle birleşiyordu. Tüm bu faşizm kokan cümleleri ezberleyen çocuklar hadi ne anlama geldiğini bile bilmiyordu, ya koca koca öğretmenler? Onlar da mı Hitler dönemine yakıştırılabilecek bu garip sözleri ibadet havasında söylerken utanmıyorlardı?

Ben sıraya girdiğimde küfür üzerine edilen and sona ermişti. Öğretmen dedikleri adam önce sıradan gördüğü kuş nedeniyle çıkan çocuğun yanına gitti. Okkalı bir tokat yapıştırdı ve sıradan çıkmanın yasak olduğunu hatırlattı bir güzel. Sonra benim yanıma geldi, geç kalmam nedeniyle benim de payım verildikten sonra yanımdaki çocuğa geldi sıra: “Sen neden söylemedin?”

Sesindeki sertlik küçük kulağımı yırtacaktı neredeyse. Esmer çocuk titreyerek baktı iri-kıyım adamın yüzüne. “Öğretmenim ben Türk değilim ki?..” İlk gün ilk tokattan o da nasibini aldı.

Okul denilen “eritim ve öğütüm” sürecine o şekilde başlamış olduk. Tek bir önderim vardı anne-babamın bana öğrettiği, efendim Muhammed (s.a.v)’di. Ama burada bana “iki Mustafa” var tarihimizi etkileyen dediler. Efendimin adını söylerken dudak büktüler hep, öbüründen ise nefret etmek bile yasaktı. Öğretmenler hareketlerimize dikkat etmemiz gerektiğini söylerlerdi ama bir farkla; annem-babam Allah görüyor diye, yeni tanıştığım bu insanlar kara tahtanın üzerindeki o adam sürekli sizi izliyor diye.

Her sene tekrar tekrar, her derste başka bir yönüyle hep onu öğrettiler bize. Efendimiz (s.a.v)’i tartışmak serbestken onu sevmemek bile yasaktı. Öğretmenler laf ondan açıldı mı, “O’na laf eden dilleri kesmek lazım” diyorlardı suratlarını çirkinleştirerek.

Annem-babam ise eve gittiğimde hiç bana söylemediler gerçekleri. Kendileri bile bilmiyorlardı ki asıl doğru ne. O yaşıma kadar camideki hocalardan öğrendiğim değerler yavaş yavaş yok oldu. Artık dilimde demokrasi, cumhuriyet, bayrak sevgisi vardı hep; ümmet, namaz, dua yerine. Artık namaz kılmadığımı gören ve bana bunun için kızan anneme öğretmenimi örnek gösteriyordum hep, O da kılmıyor diye. Annem ise bir şey diyemiyordu ben öyle diyince. Kur’an mı? Fırsat mı kalıyordu, zaten tüm dönem boyunca yoruluyorduk, yazın biraz camiye gidince küçümseyerek baktığım hocalardan birkaç şey öğrensem iyi, unutup gidiyorduk sonra.

O kadar sene okudum ne öğrendim ki? Ufak tefek öğrendiğim yararlı bilgileri de unuttum zaten. Aklımda sadece kafama kazınan ve bilmeden her gün ettiğim iğrenç bir and kaldı, bayrak kaldı, cumhuriyet kaldı. Laf dokundurtmadım senelerce bunlara. Hep dedim ki “eğer bu topraklarda yaşıyorsan bunlara saygı göstereceksin.” Evet, sahte rablerin kiracı olarak gasp ettikleri topraklarda yaşayacaksan, uydurdukları bu sahte dine saygı göstereceksin. İslam’a iftirayı, hakareti düşünce özgürlüğü kapsamında değerlendirdim. Ancak bilemedim ki bu toprakların asıl sahibi Allah’dı. Eğer Allah’ın yarattığı bu topraklarda yaşıyorsan Allah’ın da dinine en azından saygı göstermek zorundasın diyemedim.

Beyinlerimiz yıkandı bizim dostum. Yedi yaşına basar basmaz, elimizden Kur’an’ı alıp sahte ideolojilerle yıkadılar beyinlerimizi. Sahte Rabler koydular önlerimize. Herhangi bir şey öğretmeleri önemli değildi belki. İslam’a uygun bir eğitimden alıkoymaları bile yetiyor-artıyordu. Bir de o kirli düşüncelerini ardarda tekrarlayarak zihinlere zorla işlediklerinde artık tek tip düşünenler kervanına sen de katılıveriyordun. Onbeş yaşına kadar rahat bırakmıyorlardı. O yaştan sonra İslami eğitim almak belki zekâsı üstün çocukların içinden bile faziletli âlimlerin çıkmasına yetmezdi. Biraz o yönde eğilimi olanların sivrilikleri İlahiyat fakültelerinde bilendikten sonra piyasaya sürülüyor, zaten unvanlarını ve işlerini kaybetme korkusuyla “fazilet” mertebesine varıp da insanlara gerçekleri anlatmaya dilleri varmıyordu.

Uyutulduk biz dostum. Uyutulmaya da devam ediyoruz. Bak yetmedi artık yedi yaş, altı yaşından itibaren beyin yıkama mekanizmasını devreye sokuyorlar. Artık altı yaşından on sekiz yaşına kadar bu sisteme ait sıradan bir robot olman için on iki yıl yontmaya ve beyinleri kirli ideolojilere kurmaya karar verdiler. “Zorunlu” demelerinin sebebi de o değil mi? Eğer bir kişi bu çarkta yontulmaktan korkar ve eğer bir anne de bu zulümden çocuğunu korumak için Allah’ın korumasıyla Nil’e teslim ederse, bir gün tüm bunlara dur diyecek bir Musa’nın karşılarına çıkmasından korkuyorlar.