İçimizdeki Tahammülsüzlük...

[MERVE DEMİR]

İçimizdeki Tahammülsüzlük...

Vakti zamanında;
"Bağnaz bir idea ile, şahısların değerlerine yapılan olumsuz hakaretler ve eyyam tarzı yaklaşım sunan zatı muhteremlerin, demotratlık vasfını yitirmiş bir biçimde, subjektif olarak aşağılama hegemonyası altında fikirlerini sunmalarından rahatsızım.." diye kelam etmiştik...

Evet,
İçimizde kürtçüler olabilir,
irancılar olabilir,
şiacılar, sünniciler, aleviciler olabilir...
bunun tam tersi fikirlerinde olması mümkündür.
Bu fikri ayrılığı dile getirirken, bazı noktalarda, kendilerine mukayyet olamayanlar, İslam ile kesinlikle bağdaşmayan bir biçimde hakaretlere başvurduklarını gözlemlemekteyiz.

Bunu meslek haline dönüştürenlere sorulması elzem soru;
İslam'ın hoşgörü, tevazu gibi özelliklede efendimizin yaşamındaki kesitlerlede özdeşleşmiş karakteristik mümin sırfatına yakışıp yakışmadığı?

Elbette yakıştırmak akl-ı selimin onaylayacağı bir bakış açısı değildir.İslam'ı temsil yetkisini elinde bulunduran mümin ile bu tahammülsüzlük hastalığını yan yana getirmek abes bir durumdur.

Durumun bu boyutlara gelişini belirli merhalelerle izah etmek mümkündür..

*Olaya ilk yaklaşım tarzı, efdaliyet fikri yani en üstün benim fikri ve doğal olarak bunun neticesinde dolaylı olarakta kendi fikrinin tek doğru fikir olduğunu dile getirmekle başlar.

*Bir sonraki safhada, "TEK"lik tek doğru benim anlayışına dönüşür ki
bu anlayışında zamanla mutasyona uğrayarak sakıncalı fikir ve görüşlere kaydığını görebiliriz.

Bu fikri görüşleri belki bazı noktalarda durdurmak mümkün olabilir.

Peki ya şeyhini, hocasını, liderini, mezhebini, cemaatini, tarikatini, "TEK"lik iddiası ile yarıştıranlara ne demeli?

Bu sakat anlayışı, Diriliş Ameliyesine çevirmek bizlerin elinde lakin bunu gerçekleştirirken megolaman tarzda, istibdat eder tarzda dillendirmek etki-tepki meselesini doğurur.

Bu sebeple nefisleri yoklamadan geçirmeyi birinci görev haline getirmeliyiz.

21.11.2009

[Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]

[Medine-web]

içimizdeki holiganlık fanatiklik hastalığı islami değildir asla..
mala,ırka,mezhebe,partiye,düşünceye düşkünlük fanatikliği,aymazlığı cehaletin zirve noktasıdır..
mezhep yerine mezhepçilik,ırk yerine ırkçılık,kral yerine kralcılık değil mi düştüğümüz zelil manzara..?
biz bilali habeşiyi habeş olduğunu bile bile sevdik..
biz selmanı farısıyı iranlı olduğunu bile bile sevdik..
biz seheybi rumiyi rum olduğunu bile bile sevdik..
biz yasir ailesini türkistanlı olduğunu bile bile sevdik...
bile bile'miz keyfimizden değil Allahın emri olduğu için...
imam azam türk olduğu için tüm türklerin hanefi olma zorunluluğu fanatiklik kokuyor...
imam şafiinin göçebe köylü olması tüm kürtlerin şafii olma zorunluluğu da ha keza...
bu mantık yalnıştır...şafiiyi beğendim sevdim görüşleri bana yakın olduğu için uydum mantığı daha mantıklıdır...veya hanefi..
şafiicilik haneficilik holiganlıktır bana göre..
batıda şafii gören bir müslüman katolik mezhebindeki birini görmüş gibi tuhaf bakışı cehalettir.doğuda hanefi bir müslümanı gören gibi..
bir türke göre arkadaşının kardeşinin kürt olması itici geliyorsa,bir kürde türk kardeşi itici geliyorsa,imanınızı yenileyın...!