Heey yabancı!!

[NİLGÜN YAZAR]

Heey yabancı!!

HEEY! YABANCI!
Bu yazının her cümlesinde geçen kişi ve olaylar bir hayal mahsulüdür. Bu da dahil olmak üzere..

Zamanın birinde, buradan çok çok uzaklarda özel ve güzel insanlar yaşarmış. Oralarda kimse kimseyi incitmez, ne olursa olsun herkes birbirinin düşüncesine saygı duyarmış. Bu diyarın insanlarının özgünlüğü ise sadece yazarak nefes alabilmelerinden gelirmiş. Onlar yazdıkça memleketlerine bahar gelir, okudukça çiçekler açarmış.
Yazmasalar yaratamaz, yaratamazlarsa yok olurlarmış. Bunu böyle bilir, böyle inanırlarmış.
Bir gün başka bir gezegenden bir yabancı çıkagelmiş yanlarına. Yabancı için şenlikler kurulmuş, fenerler asılmış şehrin sokaklarına. Herkes sevgi ve hürmetle karşılamış onu. Çünkü yabancının da eli kalem tuttuğundan, önce kutsanmış ardından şehir halkı tarafından kelimelerin efendisi ilan edilmiş.

Fakat yabancı korkunç bir marazın pençesindeymiş. Kendinden başka kimsenin eli kalem tutsun, dili kelam etsin istemezmiş. Birileri bir güzel laf edecek olsa, yabancıyı hummalı saralar alırmış. Diyarın insanlarından ne vakit güzel bir cümle okusa; önce göğsü daralır, nefes alamayacak gibi olur, sonra gözleri yırtılacak gibi açılır, bakışları gökyüzüne çakılırmış. Yabancı, bu zaafını kimseler bilmesin diye marazı her tuttuğunda bir an bile beklemez kuytu bir köşeye sinermiş.

Güzel cümleler görünce dolunay görmüş kurt adama dönüşen zavallının hali bilinirmiş bilinmesine de herkes edep birliği ederek, susmayı yeğ tutarmış. Çünkü bu ülkede aslolan şey, güzel cümleler kurabilmekmiş. Kimse kağıdı kirlensin, kelimeleri üşüsün istemezmiş.
Yabancının ise tek derdi, kelimelerin boynunu bükmekmiş. Herkes ümitle yabancının akıllanacağı günü beklerken, o, hırsını harladıkça harlamış. Kelimeleri baltalamadan, kalem sahiplerine saldırmadan gün geçiremez olmuş. Yabancı; kelimelerle oynamayı iyi bildiğinden onları keskin bir kılıcı tutar gibi kavrayıp sağa sola sallarken, her defasında aynı hazla hedonizmin doruklarını solurmuş.

Gel zaman git zaman, sessiz ülkenin sakin insanları öfkeyle tanışmış. Sabırlar taşmış, kelimeler coşkun bir dere gibi akmak, tüm bentleri aşmak istemiş. Tezden yüce divan toplanmış. Herkes hükmünü söylemiş. Ne atabilmişler, ne satabilmişler. Ne yapsalar haddi aşmaktan korkmuşlar. Çünkü onların Tanrıları da haddi aşanları sevmezmiş. Lanetlenmekten korkup öfkelerine gem vurmuşlar.
Sonunda makul bir çözüm bulmuşlar. Ahdleşip, and içmişler.
Yabancıya verilebilecek en büyük cezanın; onu kendine mahkûm etmek olduğuna kanaat getirmişler.
Aradan geçen yüzyıllar boyunca kimse var saymamış yabancıyı. Halaylarla karşılanan yabancı, matem sessizliğinde bertaraf edilmiş..

Günlerden bir gün derin bir sessizlikle uyanmış şehir. Bir ağacın altında ölü bulmuşlar yabancıyı. Ağzından köpükler saçarak fışkırmış sarı safradan yüzünü seçememişler. Yumruklarının arasına sıkıştırdığı, soğuktan kaskatı kesilmiş ruhsuz kelimelerinden tanımışlar onu.
Kimse oralı olmamış ölümünden. Mezarının başına kim geldiyse, bir tek virgül bırakabilmiş.
Bir ömür nasıl ki güzel cümlelere uzak durduysa yabancı, öldüğünde de tüm güzel cümleler yabancı durmuşlar ona.
NİLGÜN [Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]