Kısacık Dünya mı? Sonsuz Cennet mi?

[enderhafızım]

Kısacık Dünya mı? Sonsuz Cennet mi?

İyi ama niye,niye geldik ki şu dünyaya!.Elması müthiş acılarla, derin ızdıraplarla dolu olan bu elma şekerini, neden elimize aldık ki!. Yoksa üzerindeki incecik şekeri yalamak, yalayabilmek için mi!.
Saçma,Vallahi saçma!.
Üzerindeki incecik şekeri yalamak, incecik şekeri yalayabilmek için acılarla dolu bu elma hiç yenilir miydi?
O halde neden,neden geldik şu dünyaya!.
Müslümanların, bütün müslümanların bu soruya verdikleri ortak cevap belliydi!. Dünya hayatını bir imtihan hayatı gören bütün müslümanlar "Biz bu dünya hayatına Cenneti kazanmak için geldik" diyorlardı.
Durdum, duraksadım, şaşırdım!.
İyi ama ben bu sözü, ben bu cevabı niye kendime değilde, kendi dışımda varsaydığım müslümanlara nisbet etmiştim ki!. Oysa ben de müslümandım, ben de aynı cevabı, aynı netlikle vermeliydim!. Yoksa ben, ben bu söze inanmıyor muydum?
Kendimi yokladım.
Allah'ın varlığına nasıl inanıyorsam, hiç kuşkusuz ki Allah'ın vaadi olan bu söze de öylece inanıyordum. Bu söze de inanıyordum ama iç dünyamda fazlaca önemsediğim, ön plana çıkardığım bir söz değildi bu!. Dünyaya ne için geldik sorusuna vereceğim belki beşinci, belki onuncu bir cevaptı bu!.
Peki ama ilk dört, ya da ilk dokuz cevap neydi ki!.
Fazlaca düşünmeden buldum, fazlaca zorlanmadan hatırladım bu cevapları!. Hepsi paraya, hepsi maddiyata, hepsi nefsi arzulara ait şeylerdi.
Gülümsedim!.
Daha önceleri doğru, mutlak doğru bilerek mermere kazır gibi iç dünyama kazıdığım bu cevaplar, ölüm gerçeğinin hafif bir esintisiyle silinivermişti!.
Ne kadar da boş,ne kadar da saçma cevaplarmış bunlar!.
Ölümün soğuk esintisiyle silinmeyen ve hatta daha da belirginleşen cevap, herhalde "Cenneti kazanmak için!." olmalıydı.
Doğru bir cevap mıydı bu!.
Cenneti kazanmak, cennete girebilmek bunca acılara, bunca sıkıntılara değer miydi!.
Küçük yaştan beri cennetle ilgili duyduklarımı, cennetle ilgili bildiklerimi düşündüm.
Böyle bir hayat var mıydı?
Elbetteki vardı.
Dünya hayatını ve böyle bir kainatı yaratmaya kadir olan Allah, hiç kuşkusuz ki cennet hayatını da yaratmaya kadirdi. Allah'ın yarattığı dünya hayatı ne kadar gerçek ise cennet hayatı da o kadar gerçek olmalıydı. Çünkü her iki hayatı da yaratan Allah, bütün müslümanlara cenneti, cennet hayatını vadetmişti.
Cennet hayatı!.
Ebedi bir hayattı bu!. Bu hayatta ne dert vardı, ne de sıkıntı!. Bu hayatta ne tümör vardı, ne de ölüm!. Her güzel şeyin, en güzel şekliyle bulunduğu bu hayat, hiç kuşkusuz ki gerçek bir mutluluğun,
gerçek bir saadetin hayatıydı.
Bu düşüncelerle tuhaflaştığımı, bu düşüncelerle başkalaştığımı hissettim. Müslüman olmamı hiç bu kadar mühimsememiş, müslüman olmama hiç bu kadar sevinmemiştim!.
Ben müslümandım!.
Ebedi cennet hayatıyla müjdelenen müslümanlardan birisi de bendim. Sanki cennetle, cennet hayatıyla yeni müjdelenmiş gibiydim. İçimin sevinçle, içimin huzurla titrediğini hissettim.
Ebedi cennet hayatı!.
Evet,
sadece ve sadece bunun için yaşanabilir,
sadece ve sadece bunun için ölünebilirdi!.

Mehmed Alagaş - ALNIMDAKİ IŞIK


Sonra,

sonra engin bir sessizlik!..

Yerdeki cesedinize bakıyorsunuz!..

Daha önceleri "Benim elim, benim ayağım, benim başım..." diyerek kendinizle özleştirdiğiniz bu et yığınının sizden ayrı, sizden farklı bir şey olduğunu yeni farkediyorsunuz!.. Size emanet olarak verilen bu cesadin yaratıcısı geliyor aklınıza!..

"Allaaah" diyorsunuz dehşetle!..

"Dünya hayatında ne yapmam gerekirdi ve ben ne yaptım? " sorusu ateşten, bir göktaşı gibi düşüyor üzerinize!.

Eziliveriyorsunuz!.

Kalkamıyorsunuz, öırpınamıyorusnuz, kımıldayamıyorsunuz bu sorunun altında!. Oysa cevabını bildiğiniz bir sorudur bu!. Fakat yine de susmayı tercih ediyorusunuz!. Çünkü dilinizin ucuna gelen cevap, dilinizi bile utandıran bir cevaptır!.

Panik içindesiniz!.

Bütün bunlardan kaçmanız bütün bunlardan kaçabilmeniz, kendinizden kaçmanıza, kendinizden kaçabilmenize bağlı!.

Fakat ne mümkün!.

Size sizden uzak, size O´ndan yakın hiçbirşey yoktur etrafınızda!.

[YaŞuHa]

Evet… Şu an bizlerin aldanmasına vesile olacak en büyük etkenlerden biri olarak görülen dünya hayatının içindeyiz ve bu dünya sevgisinin girdabında boğulan nice insanlara şahit olmuşuzdur ve oluyoruz… Uyarılarda önceliğe alınan etken en tehlikeli olan olmalıdır… En tehlikelisi varken ufak sıyrıklar verecek bir zarar öncellenemez… Ve bir çok tehlikeye ev sahipliği yapan dünyanın tam ortasındayız… Ve Allah-u teala bizlere en büyük tehlikeden bahsederek insana rahmetle yaklaştığını söylüyor…
Bir defayla bir şey olmaz… Allah affeder’ deyip milyonları kandırdığı gibi… Şeytan insanları kandırmak için daha doğrusu ikna etmek için muhatabının en güvendiği varlığı kullanmak isteyecektir… Allah’ın affedici olduğunu şeytan çok iyi bilmesine rağmen neden kendileri! Allah’ın rahmetine sığınmadı? Diye bir soru akla pekala gelebilir…

Evet… Allah’ın insanoğluna dünya ve şeytan ikilisinin tuzaklarından bahsetmesi unutkan ve aceleci olarak yaratılan insanoğlunun da bunu çabucak unutuvermesi davetçilerin kıyamet gününe kadar nöbetçi olduğunu gösterir…