Yalnızlık Ölüyor

[Minam]

Yalnızlık Ölüyor

Hep aynı nağmeyle kayıyor yıldızlar,
bir yalnızlık doğuruyor gece.
Karanlıklar üstümüze kapanıyor, korkuyoruz ama biliyoruz ki sabah olacak.
İçimizde kıpır kıpır bir heyecan… Bir telaş…
Coşku, içimizde bir nehir misali çağlıyor, sonra bir sis…
Biteviye bir karanlık çoşkuyu siliyor, hiçbir şey yok…
Hiç kimse yok…
Yürekte keder yoğunlaşıyor,
Kapı çalsın istiyoruz. Kapı çalmıyor…
Gözlerimiz dışarıda bir şeyler arıyor.
Ama her yer karanlık…
Bir ses
Bir ses
Bir ses…
Ses yok. Kapı çalmıyor…
Kendimize rağmen yalnızlık bu. Kendimizce.
Alabildiğine kederli ve yorgun bir yüz karşılıyor aynada bizi.
Biz kimiz?
Bu yorgunlar kim?
Ve yüzlerimizdeki bu çizgiler ne zaman belirdi?
İçimizi yakan bir karanlık bu.
Yalnız bir ırmağın çağıltısı…
Tekmil ufuklar, kızıl bir rengi karaya çalıyor.
Maviye çalan hayallere tutunarak yitip gideceğiz yalnızlıkların en karasına sanki…
Şimdi Nemrut’un tepesini bir çığ tutar.
Kahta bir acem türküsünü dillendirir:
“Haberin var mı
dağlarına bahar gelmiş memleketimin?”
Hep aynı nağmeyle kayıyor yıldızlar,
Bir yalnızlık büyütüyor gece…

Yağmur yağıyor zifiri karanlıkta, bir cigara gibi çekiyoruz geceyi içimize.
Bir toprak kokusu içimizi eritiyor, iki bardak çay… Bardak buz tutmuş… Ellerimiz titriyor soğuktan…

Caddeler yalnız… Kanıyor caddeler…
Hep aynı nağmeyle kayıyor yıldızlar,
Bir yalnızlık solukluyor gece.
Gün doğmadan başlıyor bunaltı,
Kırıp kanatıyor içimizdeki sevinci.
Kahta bu kadar yalnızken ağlar mı?
Şimdi uzak bir yerinde memleketin, başımızı koysak yastığa,
Karanlıklar yenilgiden kurtulacak mı?
Hep aynı nağmeyle kayıyor yıldızlar,
Bir yalnızlık solukluyor gece
Maviler takılıp kalıyor boğazımıza.
Derin bir uçurumun önünde hangi yazgıyı anlatsak şehrimize?

Bir şairin mısralarını ağlıyor gözlerimiz.
Saat sabahın dördü.
Şair gidermese de içimizin yalnızlığını,
yine de iyi geliyor mısralar, yaşımızın yirmi yedisinde:
“zamanla değil bir yerde
benim olmayan bir şeyle yaşlanıyorum
geçiyorum ilk şeklimi tüketerekten
ağır ağır yanan bir tuğla harmanını
billurdan sarkaçlarıyla
kalbim, sersemliğim benim.”
Yavaş… hişşştt şair! Kahta uyuyor...
Hep aynı şarkıyla kayıyor yıldızlar,
yalnızlık ölüyor…

alıntı

[Huzurİslam]

Öyle sık karşılaşıyorum ki...
Çıkar çıkmaz evden...
Aha, köşebaşında, ansızın...
Bir otel odasında...
yapışır yakama yalnızlığım

İlle de bir dağ başında...
Hatta...
Ortasında şehirlerin...
yalnızlığın taa ortasındayım




paylaşım için

[Seyyid]

ellerinize sağlık

[_bülbül_]

Dışımda yağmur yağıyor, sessiz
İçimde yalnızlık öyle yorgun
Gökyüzü genişler birazdan, yağmur diner
Mindere uzanır misafir güneş

Camlarda ışıldayan altın aydınlık
Masadaki sürahiye yansır
Bütün tazeliğiyle yeniden
Cömert bir gün doğar şehrin üstüne.

Güzeldir bu tabiat güzelliğine
Oysa insanları da sevmek isterdim
Böyle uzak oldukça kendimden bile
Tad alamıyorum canım dünyadan.

[_bülbül_]

Yıllardır bir kıvılcım kapalı kında,
Kimsesizlik dört yanımda bir duvar gibi;
Muztaribim bu duvarın dış tarafında,
Şefkatına inandığım biri var gibi.

Sanıyorum saçlarımı okşuyor bir el,
Kıpırdamak istemiyor göz kapaklarım;
Yan odadan bir ince ses diyor gibi "gel"
Ve hakikat bırakıyor hülyamı yarım.

Gözlerimde parıltısı bakır bir tasın,
Kulaklarım komşuların ayak sesinde,
Varsın yine bir yudum su veren olmasın,
Baş ucumda biri bana 'su yok' desin de.

Yanlızlığı öldürenlerden olmak ümidi ile....

[Huzurİslam]

Yalnızlık ölebilirmi diye düşünmeden geçemiyorum, yalnız bir haldeyekn bile oysaki yalnız değiliz hiçbir yerde
yalnızlık; tezatlıklar içinde asıl mutluluk...
yal-nız-sın, ya-lın-sın, yalınlığın kadar YAKIN-sın O'(cc)na.

[su damlası]

Bir yalnızlık solukluyor gece
Maviler takılıp kalıyor boğazımıza.
Derin bir uçurumun önünde hangi yazgıyı anlatsak şehrimize?