Dinin başı muhabbettir, sevgidir...

[TufeyL]

Dinin başı muhabbettir, sevgidir...

Bu yazıyı kendim gibi cahiller için yazıyorum. Bilenler bilir. ?Hiç bilenle bilmeyen bir olur mu?? Elmalılı Hamdi Yazır'ın Hak Dini Kur'an Dili adlı tefsirinde (Sadeleştirenler: İ. Karaçam, E. Işık, N. Bolelli, A. Yücel. Cilt 7) Hucurat Sûresi 7. ayet açıklanırken şöyle deniyor:

Fakat Allah size imanı sevdirdi, sevgili kıldı, dolayısıyla iman ettiniz. Bu gösteriyor ki, iman etmek için yalnız bilgi yeterli değil, bir iradenin fiil olabilmesi için sevmek de gereklidir.


Bundan dolayı dinin başı muhabbettir, sevgidir.

Nitekim bir hadis-i şerifte

Kişi dostunun, yani sevdiği dostunun dini üzeredir, onun için her biriniz iyi bakın, kime dostluk ediyor, kiminle sevişiyor? (Ebu Davud, Edeb 12; Tirmizi, Zühd 45: Ahmet b. Hanbel, II. 303. 334) buyrulması bu manadadır. Yine bundan dolayıdır ki .De ki: Eğer Allah'ı seviyorsanız, bana uyunuz ki Allah da sizi sevsin? (Al-i; İmran 3/31) buyrulmuştur.

Ancak alimler sevgiyi tabii ve akli olmak üzere ikiye taksim etmişlerdir. Tabii sevgi, yaradılışa uygunluktur.


Akli sevgi gayede bir hayır ve fayda idrakinden doğar ki, sağlık için ilacı sevmek olabileceğinden gayeye nazaran tabii, başlangıcına nazaran akli ve mecazi bir sevgi demek olur. Bundan dolayı başlangıcı elde edilmiş olmak itibarıyla o da kazanılmış sayılır. Ve bu yönden bu şuurlu sevgi iman ve terbiyenin kazanılması itibariyle önemi haiz olur.


Nitekim Hz. Ömer Ya Resulullah sen bana iki yanım arasındaki nefsimden başka her şeyden sevgilisin demişti. Resullullah Ben sana nefsinden de daha sevgili olmadıkça imanın tamam olmaz buyurdu. Bunun üzerine Hz. Ömer hemen: Vallahi sen bana iki yanım arasındaki nefsimden daha sevgilisin dedi. Resulullah Ya Ömer, şimdi imanın tamam oldu buyurdu. İşte Hz. Ömer'in böyle bir an içinde sevgisini artırarak yemin ile ikrar verebilmesi bunun gibidir.


Bununla beraber her iki takdirde de sevginin kendisi bir akıl işi değil, doğrudan doğruya Allah Teâlâ'nın verdiği bir histir. Allah'ın sevdirmediği şeyler düşünmekle sevilmez, ancak Allah'ın sevdirdiği şeyler bilinmek, düşünülmek sayesinde akıl ile, tecrübe ile sevgi şuuruna erebilir. İşte böyle, imanın esası bir sevgi ile ilgili olduğu, sevgi de Allah'ın bir vergisi bulunduğu için burada buyuruluyor ki: Allah size imanı sevdirdi, yani o sayede Resulullah'a iman ettiniz.

Ve onu, o imanı kalbinizde güzelleştirdi, gereğince amel edip Peygamber'e itaat ettiniz.


Ve küfrü, fıskı ve isyanı size çirkin, iğrenç kıldı. Onun için onlardan sakınınız.


Yunus Emre'nin meşhur Yaratılmışı severiz/Yaratan'dan ötürü beyti burada daha bir anlam kazanıyor. Yani yaratıkları sadece Cenab-ı Hakk'ın eseri oldukları için sevmiyoruz. Onları bize sevdiren bizzat Cenab-ı Hakk'tır. Sevme fiili de ondan geliyor.


Aşk Allah'ın bize bir lütfudur. Onun tohumunu kalbe düşüren Allah'tır. Kişi ancak nasibi kadar, derecesi kadar bu tohumu yeşertebilir.


Aşka ihtiyacımız öncelikle, iman cihetindendir. Bu muhabbet hiyerarşik şekilde Cenab-ı Hak'tan, Hz. Peygamber'e oradan bütün mahlukata yayılıyor.


Sevgi ve muhabbetin ne olduğunu kamil manada ben bu açıklamalar ile kavradım. Elbette ki kendi çapımda ve nasibim kadar.


Umarım sizler de tekrar -be- tekrar bu mesele üzerinde durursunuz.


Aşktan, muhabbetten, sevgiden yana nasibiniz bol olsun. Elmalılı Hamdi Yazır'ı bir kere daha rahmetle anarken, bir cümlesini yeniden kalbimize kazıyalım:


Dinin başı muhabbettir, sevgidir...

[Emekdar Üye]

Dinin başı muhabbettir, sevgidir... Lakin sevgi, yaradılışa uygunluktur...


Paylaşımına sağlık....

[Emekdar Üye]

Îmân'ın temeli ve en mühim alameti; hubb-u fillah ve buğd-u fillah'tır. Yâni, Allahü tealanın sevdiklerini yalnız Allahü tealanın rızası için sevmek ve Allahü tealanın sevmediklerinide yalnız Allahü tealanın rızası için sevmemektir. (bu, yalnız kalb ile olur, kavga etmek, dövüşmek demek değildir).

Sevgili Peygamberimiz, Muhammed aleyhisselam (sallallahü aleyhi vesellem) efendimiz, bir hadis-i şeriflerinde buyuruyorlar ki; (El-mer’ü me’a men ehabbe)... (Kişi, sevdiği ile berâberdir) demekdir.

Allahü teâlânın sevmediklerini sevmek ve onlarla kaynaşmak, insanı Allahü teâlâya ve Onun Peygamberine “sallallahü aleyhi ve sellem” karşı olmağa sürükler. Bir kimse, kendini müslimân zan eder. Kelime-i tevhîdi söyleyip, inanıyorum der. Namâz kılar ve her ibâdeti yapar. Hâlbuki, bilmez ki, böyle çirkin hareketleri, onun îmânını ve islâmını temelinden götürür.

Allahü teâlâya olan muhabbetin kadar, halk sana muhabbet eder. Senin Allahü teâlâdan korkun kadar, halk dahî senden korkar. Ve Allahü azze ve celle ile meşgûliyyetin her ne kadar olursa, nas dahî senin emrinde o kadar meşgûl olurlar. Temâmen Hak teâlâya müteveccih ol (dön) ve kimseye teveccüh eyleme. Nefsin seni meşgûl etmesin. Allahü teâlânın fadlından gayra i’timâd eyleme.
Aşktan, muhabbetten, sevgiden yana nasibiniz bol olsun...

Allah sizden razı olsun..