[akgün]

O'nu (SAV) Anlatmak..

İçimizden Biri, Bize Bizden yakın
Bizim Peygamberimiz âlemlere rahmettir. Allah ona salat ve selam etsin. O, içimizden biridir;
konusması, düsünmesi bizim gibidir. Bizim gibi olduğu için bizi anlar, bize acır, bize karsı
hassas davranır. Bir annenin çocuğuna olan sefkatinden daha müsfik tutar tuttuğu eli. Onun
bize acıması bizim kendimize acımamızdan daha gerçekçidir. Üzüldüğümüze çok üzülür, yaramız
onu yaralardı. Onun bize olan sevgisi dolu doludur. Bizim için konustuğunda içimizi
dolduracak, yüreğimizi serinletecek seyler söyler. O, içimizde Allah’ın elçisi, aramızda kurtulus
güzergâhımızı gösteren kılavuzumuzdur.
Bizim için uğrastı, yoruldu.
Konustuğunda bizim için konustu. Yaptığını bizim için yaptı. Sevdiğini bizim için sevdi. O
bize geldi, bizim için var oldu. Sadece bize değil, âlemlere rahmet olarak geldi. Bize Kur’an
getirdi. Getirdiği Kur’an’ı öğretti, yaydı. Zor anladığımızı izah etti. Gecesi, gündüzü kadar
aydınlık bir hayat bıraktı bize. Dostumuzu düsmanımızı öğretti bize. Rabbimize giden yolları
açtı bizim için.
Herkese anladığı dille konustu. Yemenli geldi, onun kulağına hos gelen dili kullandı. Bedevi
geldi, onu memnun etti. Kulaklardan gönüllere girdi. Bir defa duyan bir daha hiç unutmadı
ondan duyduklarını. Ona düsmanlık etmek için kötü niyetle önüne çıkanlar dahi, o güzel ve
berrak sözler karsısında eridiler. Ne için geldiklerini unutup, iman ederek gittiler.
Sallallahu aleyhi ve sellem.
Seçme yapmadı. Kim geldiyse önüne, onunla konustu. Bir ihtiyarsa önündeki ona konustu.
Đhtiyar, sadece onunla konustuğunu zannedecek kadar kendisine yakın hissetti onu. Bir kadınsa
gelen onunla da açık seçik konustu. Kadın, onunla konusurken rahatladı. Babasıyla, kardesiyle
konustuğundan daha rahat konustu. Derdini anlattı, cevabını dinledi. Huzur bulup geri
döndü.
Onun çocuklarla konusması bir baskaydı. Çocuklara söylediği sözler yıllar sonra büyüklere
malzeme oldu. Onu dinleyen çocuklar ondan dinledikleriyle büyüdüler. Onlara söylediği sözler,
minik gönüllerinde koca davalar yesertti. O, ‘yavrum!’ demeye görsün. Çocuklar annelerini
unutup ona kostular. Kendi torununu da, azatlı kölesinin oğlunu da kucağına aldı. Bazen
öptü konustu. Bazen karsısına alıp, koca adam misali konustu onlarla. Öyle içten ve öyle tatlı
konustu ki, o mücevher sözlerinden kaybolan olmadı. Kucağına oturmakla sereflenen o çocuklar
dinledikleri o güzel sözleri yıllar sonra, adları gibi hatırlayıp tekrar ettiler. O sözlerle
kendileri de ihya oldu, geriden gelen nesilleri de ihya ettiler. Kıyamete kadar gelecek bütün
nesillere yarayacak, ruhlara hayat verecek seyler konustu.
O gerçekten bir rahmetti. Bize bizden yakın, bizi bizden çok düsünen, bizim dilimizle konusan,
bizi anlayan bir rahmetti.
O katı kalpli, sert sözlü olsaydı etrafında kimseyi bulamazdı. Veda konusmasını yaparken on
binler onu dinlemezdi.
O yüreğinin derinliklerinden gelen bir merhametle konusmasaydı, sözlerinin tesiri bu günlere
kadar gelmezdi. O bize annelerimizden daha yakın olmasaydı, o gün konustuklarına bugün
gözyası akıtmazdık.
O ne dediyse bizim için dedi. Ağzından akan baldan tatlı, ana sefkatinden daha sıcaktı. Bütün
insanlara yetecek, her derde çare olacak seyler söyledi. Ona kulağını açanlar, kendilerini kurtaracak
seyler buldular onda.
O, baldan tatlı, baldan daha sifalı seyler söyledi. Sallallahu aleyhi ve sellem