Dünya'nın İnsanoğlu İle İmtihanı ve Aşk’ım ellerinde İstanbul/İbrahim İnecik
Anlamlandırmaya çalıştıkça yok'luğu.. Kendimi varlık aleminin ötesinde buluyorum.. Soruyorum sonra ; hayalen Karşımda duran dünyaya.. Sen mi bizimle imtiha'dasın .. yoksa bizler mi seninle diye..? Mahçup bir halde cevap veriyor dünya.. -'' Tâ.. Adem'den bu yana; ettiğiniz zulumlerle. Kendi Kendinizin İmtihanını ateşe çevirdiniz.. Hem kendinizi.. hem beni Köz ettiniz.. Ben usulca kendi halimde dönüyorum.. sizlere bir zararım yok.. Ama her şiirde.. her şarkıda bana lanet ediyorsunuz.. O yüzden sanırım ben sizinle imtihan oluyorum ''.. dedi.. ve haklıydı dünya... İbrahim İNECİK 
Sende bırakmıştım özlemeyi…
Ne var ne yok
denizine dökmüştüm yüreğimdekileri.
Hayallerim sende kalmıştı.
Umutlarımı savurmuştum rüzgârına.
Sokaklarında bırakmıştım gözyaşlarımı…
Gecelerine vermiştim tüm sırlarımı…
Adım adım yürürken her köşende
Gizlice bırakıp kaçmıştım anılarımı…
Son kez bırakıp gelmiştim denizinde gözyaşlarımı…
Bitti yok artık demiştim
Ne özlem
Ne düşler…
Aşk düştü avuçlarıma
ey İstanbul…
Aşk düştü gönlüme ve kalemime…
Hani ağlamak yok demiştim sana vermiştim
Hani hasret yok
demiştim sana bırakmıştım…
Özlemi sana vermiştim,
Kaybettiklerimi vermeyecektin
bana sözün vardı ne çabuk unuttun…
Aşk düştü avuçlarıma
ey İstanbul.
Şimdi seni özlüyorum
ey İstanbul.
Şimdi seni çok özlüyorum…
Aşk’ım ellerinde İstanbul.
Aşk’ım ellerinde.
Ona iyi bak.
Aşk’ımı geri gelip alacağım…
kalem sevdalısı